قدرت مظاهری:

جدولای قطع برق مث جدولای موشکبارون یه سرزمین جنگی، شلیک میشن توی سر و صورت و دل و روده و مغز و اعصاب آدما. هنوز تازه خبری از تابسّون نیس و ناسلامتی توی حال و هوای بهاریم !

جنوب ولی همیشه از رو بهار میپرن آدماش و  تابسّونش دقیقا از آخرین روزای زمسّون شروع میشه. یه بارگی مانور رفتن به جهنم شروع میشه و تشبادای داغ و شرجیای خفه کننده و گرمای طاقت فرسا از راه میرسن و همه رو از خیابونا جارو میکنن و می چپونن توی خونه ها. خونه هایی که کولر و یخچال و فریزراش به دادشون می رسن و عینهو مسافرای لنجی که باید گردابای وحشتناکی رو رد کنن، کمک میکنن بهشون تا موجای وحشی گرما رو پشت سر بذارن. باغدارایی که غرق عرق از نخلسّوناشون برمی گردن، جاشوایی که گرمازده از عرشه ی لنجاشون میپرن پایین، حتی کارگرای مناطق صنعتی انرژی که خسته و خیس عرق از سایت برمیگردن به کمپاشون، همه و همه بدون دوپینگ وسایل برقی، میمیرن. واقعا میمیرن.

شلیک جداول قطع برق قبل از اصابت به تن و پیکره ی نحیف شون، شلیک به شور و درک و شعورشون هس که توی جغرافیایی با این وسعت تولید انرژی، چرا همه چیز دسّ لی لی پوتیاس و گالیوارا طناب پیچ شده، توانِ تکون دادن خودشونو ندارن !

گذشته از وسایل و تجهیزات برقی جنوبیا که توی این گرونی سرسام آور یکی یکی می سوزن و فدای سرِ آقازاده هایی میشن که توی سواحل هاوایی لاس میزنن با نشمه هاشون، پیرمرد پیرزنا و بچه کوچیکا و نوزادا هم هر روز و هر ساعت شیرجه میرن وسط آتیشای دوزخ و برمی گردن —تا کی پاره بشه طناباشون و یکسره بشه تکلیف شون—

هیچ تکیه گاه و ملجایی رو هم ندارن. نه وزیر و وکیلی توی دم و دستگاه دارن، نه جزئی از جمهور به شمار میآن، نه قاضی و داوری میبیندشون و نه حتی تشر و حکمی حکومتی برا دفاع ازشون صادر میشه. خودشونن و خودشونن. برق که قطع میشه، هیچ ککی، هیچ وکیل و وزیری رو نمی گزه. مجلس شورا که آدمای کت و شلوار پوشش یخ زدن زیر کولرای ساختمون هرمی هم، فقط دنبال اینن که کی رو دارن می کنن رئیس جمهور که از همین حالا خمیر نون شونو بچسبونن یه گوشه از تنورش و منظر بمونن برا برشته شدنش توی فرصتای بعدی.

پسرم میپرسه : « بابایی، چرا زمسّونا پس وقتی یه ذره گاز قطع میشه و از عسلویه نمی فرسّن برا پایتخت و شمال، کلّ کشور می ریزه به هم و مجلس، وزیرای نفت و نیرو رو می کشونه اونجا و سین جیم شون می کنه ولی حالا که تو دلِ گرما، برق جنوب قطع میشه، به هیچ کجای هیچ کسی نیس انگار !؟ » می گم : « خودت بگو » یه ذره فکر میکنه و می گه : « آها، چون همه شون ویلاهاشون تو پایتخت و شماله ! »  بعد آهی میکشه و می گه : « جنوب کیلو چند !؟ » ...