راضیه بهیان نژاد

هزار و سیصد و نودونه را باتمام نامهربانی هایش پشت سر نهادیم.
نامهربانی هایی که هرکدامش قادر وکافی بود تا همه چیز را به نابودی بکشاند و در مواردی هم کشید.
به اینها وخیلی های دیگر اشاره نمیکنم زیرا نه مصلحت میدانم نه در بازگویی اش شجاعت دارم.
اما به دوموضوع مهم و حیاتی و اساسی اش اشاره میکنم تا حداقل حق قلم را ادا کرده باشم.

آب وبهـــــــداشت
نگارنده به شخصه براین باور و اعتقادم که مکانیزم و ابزار توسعه وترقی در هر نقطه از جهان بستگی بی چون وچرا با سطح فرهنگ رفتاری و عملکردی ملت آن دیار دارد.
شک ندارم ۸۰% ترقی و تکنولوژی کشور ژاپن، مدیون همین فرهنگ مردمیِّ مردمش است، گرچه باید بگویم ۱۰۰%اما اون ۲۰%راهم باید سهم ملت در چگونگی نحوه و روش و بینش آن ملت در چگونه مهره چینی مسئولان اجرایی اش مورد کنکاش قرارداد.
به مصداقی اشاره میکنم و به اصل مطلب میپردازم.
در یکی از بازی های ملـــی یا منطقه ای آنگاه که تیم فوتبال ژاپن مقابل تیم فوتبال ما صف آرایی کرد و در پایان شکست هم خورد، باشنیدن سوت پایان بازی، تمام هواداران ژاپنی باکیسه های پلاستیکی در دست، نسبت به پاک کردن تمام سکوهایی که خود نشسته بودن همت عالی کردند به گونه ای که بعداز رفتنشان، کسی  باچشم مسلح هم قادر به یافتن خاشاکی نبود!!!!
اما دقیقا در سمتی دیگر چنان بلوایی از پوست های تخمه وپسته و موز وپفک و بستنی ریخته بود که چندش آور مینمود!!!
اینجاست که نقش فرهنگ در نمود ونماد یک کشور رخ تابانی میکند.
آری این فرهنگ مردم ژاپن است که اجناسشان از قبیل خودرو، ماشین های لباس شوئی، ظرف شویی، دوچرخه ها، وسایل دیداری و شنیداری شان در سرتاسر این عالم خاکی جلوه گری میکند وخواهان دارد.
درمقابلش ملت ما،
سیــــــــــزده بدر یکی از آداب و رسوم سنتی و کهن یاد این دیار است.
متاسفانه این روز را باید *روزِ رستاخیز تولید و انباشت زباله و آشغال و رها کردن آن در طبیعت زیبا دانست*
 بی فرهنگی وعدم توجه به محیط زیست وبی توجهی در رعایت حقوق غیر و عدم توجه به *شــــأن انسانیت* انسانی خویش، بعداز استفاده از محیط بکر طبیعت آنگاه که راهی خانه میشویم جفای ما به آینده خویش وفرزندان و شهروندانمان هویدا میگردد، زشت وپلشت، شرم آور و غم انگیز، تا آنجا که گاهی با خروجمان از طبیعت زیبا وامروز باید بگویم *طبیعت مظلوم* تَلّی از زباله وآتش و خاکستر ومواد پلاستیکی مثل بشقاب وقاشق و لیوان وسفره یکبار مصرف را ازخود به یادگار می نهیم بی خیال از اینکه هفته آینده یا همینجا میاییم یا کسانی جای ما می آيند که ما جای هفته قبلی آنها میرویم، واگر به مفاد فوق توجه نشـــــــود که نمیشود، دیگر هیچ جا برای هیچ کس سالم ونظیف وبهداشتی وزیبا نخواهد ماند.
بارها شاهد آتش سوزی جنگل هاومراتع و صحراها و بیابانها بوده ایم که متاسفانه بیش از۵۰% این آتش سوزی های مورد بحث، کار همین ماهای بیخیال وبی توجه و بی تعهد در هنگام خروج وخاموش نکردن مابقی آتشی است که آنجا به هر لزوم افروخته ایم، بوده!

 یادمان نرفته که در سال ۹۹ شاهد چه رویدادهای غم انگیزی از سوختن کوه ودشت و دَمَن ومراتع که بودیم.
مراتعی که امید و رزق وروزی دامداران وعشایری بود که با زحمات آنها و پرورششان ،گوشت خوراکی ماها را مهیا میکنند. وما این سرمایه ملی ،زینت منطقه ودیار‌، راهمه وهمه  با یک بی توجهی ویک بی تعهدی وبا یک چوب کبریت زدن غیر ضرور، به خاکستر تبدیل میکنیم  که  جبران آن تا سالهایا مشکل یاغیر قابل جبران خواهد.

اما آب
آب را بحق مایه ی حیات وبقاء نام نهاده اند.
وانصافا هم همین است ،هر رستنی هر روئیدنی و هر شکوفه ای به وجود آب وابسته است.
گرچه در این مقوله میتوان انتقادها وگله هایی هم از کارگزاران ومسئولان مربوطه داشت، زیرا ، ذخیره آب ممکنه مشکل باشد اما هرگز نشدنی نیست.
ومسئولان نظام بایدوباید وباید دراین زمینه اهتمام بیشتری وکیاست بهتری بخرج دهند.
 آنچه مسلم است اینست که ما امروز با کمبود آب مواجهیم، وامــر شوخی برداری هم نیست.
اما بازهم سطح فرهنگ در بحران آب حـــرف اول را میزند.
درست است که تدوین برنامه های چگونگی مصرف آب برعهده وزارت نیروست اما بحق مدیریت بهینه مصرف آب ،در آشپزخانه ها وحمام ها وباغچه ها وکارخانه جات این کشور رقم میخورد وشکل میگیرد.
هزار راه برای اهمیت طلایی وجود آب وجود دارد، که یکی از آنها صرفه جوئی و رعایت نکاتیست که از آب وبقا آن پاسداری میکند.
بودجه بندی اینکه در آرمان واهداف مشترک مردم این باشد که سازمان یافته بطور مشخص هر روز یک لیــــتر آب کم مصرف کنیم، دوم اینکه از شیر های، کم فشار(کم ریز) بهره ببریم سوم اینکه فاصله آب گرم کن تا آشپزخانه ودوش حمام را به کمترین فاصله ممکن برسانیم.نسبت به تعویض شبکه های فرسوده اقدام کنیم و نسبت به چکه کردن شیرها واتصالات حساس باشیم وبموقع ترمیم کنیم.
چشم برهم نهیم و یک لحظه حس کنیم که در جِوِلان کــــرونا ،آب کم یا نبود آن،آیا تلفات دوبرابر و مبارزه با شیوع ،امکان پذیر بود؟

پس انتظارمیرود ۱۴۰۰را با مسلح شدن به فرهنگ رفتاری وعملی وگفتاری، در داشتن محیط زیستی سالم و بی زباله و پـــر آب ،یک اثر تاریخی دراین برهه برای افتخار نسل خود را رقم بزنیم.