حسین برازجانی  :

  الا ای  پیر فرزانه مکن عیبم ز میخانه / که من در ترک پیمانه  دلی پیمان  شکن  دارم
خدا را ای رقیب امشب زمانی دیده برهم نه / که من از لعل خاموشش نهانی صد سخن دارم

«حافظ»

در این جستار کوتاه در مورد شخصیت بی بدیل  پیرفرزانه ای خامه می نگارم که نگارگر چیره دست از او چهره ای متقارن جذاب با چشمانی اغوا کننده همرنگ سبز بهاران که  بسان آهنربا دیگران را مجذوب و سرگشته و شیفته خود می ساخت و غنچه لبخند ملیحی که همواره بر لبانش می شکفت با قامتی رشید و استوار چون نخلهای دیارش با کلامی  نافذ و نافع؛ فصاحت و ملیح گویی در گفتار  مطبوع و خوشایندش که جاذبه ای افزون بر دافعه داشت و از جمله کسانی بود که مخاطب با ملاقات و همکلامی با او به آرامش خاطری وصف ناپذیر می رسید را آنچنان در تابلویی زیبا به تصویرکشیده بود که یاد آور «فتبارک الله احسن الخالقین» (تبریک خدا بخود درهنگام آفرینش انسان) بود. و در سیمایش نورانیت و معنویت مردان خداجو را تداعی می کرد. اعتماد به نفس عجین شده همراه باهوش و ذکاوت ذاتی او را به این باور رسانیده بود که: هرگاه انسان در مرحله ی وجود؛ پروردگار خود را به صورت عیان مشاهده  کرد و به ربوبیت او اعتراف و به حسب نوعی شناخت از آفریننده خود یافت آن راه بهترین ره خداشناسی و خود شناسی ست که گرد آمدن این مواهب خدادادی در وجود ایشان بگفته استاد شهریار: آنچه خوبان همه دارند تو یکجا داری.

شخصیتی دوست داشتنی از او ساخته بود که مورد احترام خاص و عام بود. و به دلیل صداقت در گفتار و دفاع بدون ملاحظه از حق و مردمداری و دانش و بینشی که ناشی از مطالعه ی کتب گوناگون و مجالست و همنشینی و مصاحبت با اهل معنی و دانایان انما یخشی الله من عباده العلما (از میان بندگان خدا فقط دانشمندان خدا ترس هستند) و رسیدن به تزکیه و تهذیب و مبارزه با نفس اماره محل رجوع و طرف مشورت  و راهنمایی احاد مردم برازجان و دشتستان بود.

آمرزیده حاج محمد نبی مهاجری برازجانی از سالداران  و سرچشمه ای از تاریخ شفاهی دشتستان و طبیب حاذق سنتی در تجویز داروهای گیاهی که  نسخه پیچیده شده داروهایش هر درد بی درمان بویژه نازایی مردان و زنان را درمان بود. که او را نه تنها شهره ی این شهر و استان بلکه آوازه نسخ معجزه‌گرش بیماران دگر شهرها را برای مداوا بسوی خود می کشید. آن نکونام دارای طبعی شاعرانه بود که در اشعارش به «مهاجر» تلخص می کرد. وی دارای دو اثر دست نبشته منظوم و منثور که یکی دیوان اشعاریست که بیشتر در منقبت ائمه اطهار و اخلاق و عرفان سروده و دیگری در شناخت و معرفی داروهای گیاهی وتشخیص و درمان امراض است که شوربختانه تاکنون به زیور چاپ آراسته نشده هرچند که آن مینو جایگاه نه معمم بود نه ملبس به قبا و عبای روحانیت اما گاه در محراب و منبر نقش آفرین بود.
و در کسوت سخنوری سخندان در مجالس مختلف بویژه مجالس سوگ آقا عبدالله الحسین (ع)به منبر می رفت و علاقه مندان فراوانی از مجلس وعظ ایشان سود می بردند و به سبب ایمان و تقوا و مقبولیت زبانزدی که در بین مردم داشت در قامت امام جماعت مسجد قلعه خیل مومنین پشت سر او اقامه نماز جماعت را برپا می داشتند.

عاقبت آن پیر فرزانه که سوم خرداد ماه 1277خورشیدی در برازجان دیده به جهان گشوده بود پس از یک سده فعالیت در راه سلامت و نجات جان وکاستن از آلام جسمی و روحی بیماران شهر و دیارش در دوم فروردین ماه1377خورشیدی جهان خاکی را بدرود گفت و روح پاکش به سوی معبود پرکشید  و کالبد او در زادگاهش برازجان در خاک آرام گرفت.