مهدی مهاجری برازجانی :

 این گور بی فروغ که در این مقابر است  /  آرامـگاه بنـده عاصی مهاجـر است

متولد یکهزار و دویست و هفتاد و هفت، دشتستان بزرگ. خودش می گفت که بیاد دارد دست کم پانزده ساله بود که ثبت و صدور سجل باب شد ولی چیزی که محرز است تاریخ تولدش چیزی فراتر از شناسنامه اش بود. جنگ جهانی اول، سردار بزرگ ملی شهید میرزا محمد خان غضنفرالسلطنه برازجانی، جنگ بست چغارک و وقایع مشروطه را نیک بیاد داشت. در پروژه احداث خط آهن بوشهر به برازجان توسط انگلیس مدتی کار کرد و حتی زبان انگلیسی را بصورت جزیی در صد سالگی بخاطر داشت.

شیخ اجل سعدی می فرماید؛ "چه سود از طول عمر باشد گر غم دیگران نخوری و دست و دندان به گشودن گره از زندگی خلق دراز نکنی". امری که بلاشک زنده یاد حاج محمدنبی مهاجری برازجانی سراسر عمر دراز خویش را به اهتمام و جدیدت به دستگیری و شفای اهل زمین همت گماشت.

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
                  به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

مرحوم می خواند و می نوشت و اشعار می سرود در حالی که مدرسه نرفت و آموزش مدونی ندیده بود، بدون تردید ذوق و قریحه شاعری ارتباط معناداری با سطح سواد و مدرک ندارد و ایشان نیز صدق این مدعا بود. چشمه ای از شعر که به میزان ارادتش می جوشید و گاه در رثای بزرگان و ابرار و گاه در اعیاد و مولودی و گاهی نیز برای دلش جاری می گشت.

طبیب عشق منم باده ده که این معجون
                              فراغت آرد و اندیشه خطا ببرد

نگارنده معتقد است که پزشکی و طبابت اگر چه مستند بر علم است لیکن به نیت دل بس سهل و هموارتر گردد، ایشان طی چندین دهه که به شفای بیماران چه از طریق درمان سنتی و چه ابتکار و ذکاوت خویش اهتمام می ورزید همانا نوع دوستی و فضیلت انسانی آن مرحوم چنان برجسته بود که هیچگاه طبابت را بعنوان راهی جهت کسب منفعت و ثروت اندوزی ندانست و در مواردی که پولی میگرفت، حداقلی بود برای تهیه گیاهان دارویی و ادوات درمان. بسیار پیش می آمد که افرادی تنگ دست مراجعه و پس از گرفتن دارو ایشان نه تنها مبلغی نمی گرفت که حتی هزینه راه و یا اسکان و پذیرایی را نیز متقل می شد. اصل بی نیازی نهفته در قناعت، مشی آشکار زندگی مرحوم حاج محمد نبی مهاجری برازجانی بود.

در باب طبابت ایشان بخاطر دارم اواسط دهه هفتاد که مرحوم در آستانه صد سالگی بود کماکان اغلب کارهای شخصی را خودش انجام میداد. روزی درحال راه رفتن دچار حادثه گردید که منجر به شکستگی دستش شد، پزشک پس از معاینه اعلام نمود انجام عمل جراحی مقدور نبوده و احتمال ترمیم استخوان آسیب دیده در افراد سالخورده نزدیک به صفر است. اما ایشان که عمری در راه درمان و تسکین درد دیگران همت گمارده بود ناامید نگشت و آستین تجربه را بالا زده و به درمان خود پرداخت. معجونی خمیر مانند که زرد رنگ بوده و بوی تندی داشت تهیه و بر روی ناحیه شکسته می گذاشت و با پارچه می بست، در کمال ناباوری بعد از چند ماه این شکستگی بهبود نسبی یافت و مجددا قادر گشت به امورات شخصی، نوشتن و طبابت ادامه دهد. لازم بذکر است که مرحوم تا پایان عمر ندرتا پیش آمد که از داروی نسخه ای و شیمیایی استفاده کند و عموم امراض و بیماری ها را صرفا با تغذیه سالم و تکیه به درمان سنتی و گیاهی درمان می نمود.
روحش همواره شاد باد.