عبدالخالق عبدالهی:

 نوروز سال 1377  که حاج محمد نبی مهاجری فوت کرد من  حدود بیست و دو - سه ساله بودم  و موضوعی باعث شد این تاریخ و این مرگ در خاطرم حک شود.

بخاطر دارم  روزی که خبر مرگ مهاجری توی شهر پهن شد  یکی از  بستگانم  در حالیکه قطره  اشکی را از گوشه چشمش پاک می کرد به آرامی زیر لب می خواند: «در این غم بنشینید که غمخوار سفر کرد.» من قبلأ این «مصیبت واره» را فقط در رثای مرگ جوانان شنیده بودم و آن روز خیلی تعجب کردم  که آدمی که صد سال عمر کرده چرا مرگش چنین اشک به چشم آورده و صاحب چشم را چنین نزار کرده است. بعدها فهمیدم مهاجری از آن غمخوارهای نیک روزگار بوده که عمر درازش منشا خدماتی برای مردم بوده و در زمان حیات از بسیاری چشمها اشک زدوده است.

او طبیب سنتی بود، داروهای گیاهی و خواصشان را به خوبی می شناخت و در درمان بیماری های صعب العلاج ید طولایی داشت. هم درِ مغازه عطاری اش در بازار جنوبی به روی مردم باز بود، هم درِ خانه اش در محله قلعه و از همه مهم تر چهره آرام و خونسردش  بیش از هشتاد سال نه تنها  بر دردمندان برازجان و دشتستان بلکه همه استان بوشهر گشوده بود. زمانی که دارو یا نبود یا کمیاب بود، دورانی که پزشک آنقدر کم بود که به قول مادر بزرگم « دکتر تو کاغذ رفته بی» بخش زیادی از وظایف درمانی  منطقه بر دوش مهاجری بود. در سالهای جنگ جهانی دوم که ارزاق کوپنی بود و مرگ و میر ناشی از قحطی و بیماری های واگیردار در برازجان بیداد می کرد مهاجری بسته های دارویی بین نیازمندان تقسیم می کرد و حتی گروهی تشکیل داده بود تا مراسم خاکسپاری و تدفین درگذشتگان را انجام دهند. مهاجری دستش به خیر بود و معمولأ برای روبراه کردن سور و سات عروسی پیشقدم می شد. جهیزیه  می داد و امر ازدواج جوانان را تسهیل می کرد. او شعر می سرود و «مهاجر» تخلص می کرد هر چند اشعارش زیاد نیست اما آنچه از او باقی مانده است اشعاری دلنشین و نسبتا پر مغز است. مهاجری  دارای سواد مدرسه ای نبود، خط و ربط زیبایی هم نداشت اما مردی منظم، اهل مطالعه، خونسرد ، نکته سنج و باهوش بود. الان که این سطور را می نگارم دفتری از دست نوشته های او در برابر چشمانم گشوده است که چند شعر و همچنین خواص دارویی بعضی گیاهان و میوه ها را در آن نوشته  است. در هشتاد سال گذشته کمتر دشتستانی پیدا می شود  که خاطره ای مستقیم یا غیر مستقیم از مردی نداشته باشد که در جوانی خوش سیما بود و کمی لاغر اندام و بلند قد، خوش کلام بود و به آرامی و کوتاه سخن می گفت، مصلحت اندیش بود و مصلح و آنقدر می گشت تا در هر گیاه و بوته و میوه ای چیزی کشف کند که به درد درمان بیماری همنوعانش بخورد. وقتی پای نیاز پیش می آمد و به تجربیات طب سنتی اش احتیاج بود آنقدر بی ریا رفتار می کرد که انگار سالهاست وظیفه دار بوده و منتظر خدمت رسانی. و کلام آخر اینکه:

طبیب پروا پیشه شهر ما با آن قد بلند و چشمانی به رنگ دریا، مردی به غایت شریف، با تقوا  و پرهیزکار بود  که همه عمر وفا کرد و عشق ورزید و کَس نرنجاند.

به قول حضرت حافظ:

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
             منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
            که در طریقت ما کافریست رنجیدن

روحش شاد.