قدرت مظاهري :

... این تیتر رو توی گوگل سرچ کنید "از دوچرخه سواری زنان، جان لب شدیم" ...

 مطمئنا کل خبر رو که بخونید، یه آه کشدار از عمق نهاد و وجودتون برمیآد. کاری ندارم که یه آدم باید تا کجاهای یه زن دوچرخه سوار رو دیده باشه و چه تصوراتی توی ذهنش کرده باشه که با دیدن رکاب زدن یه زن که یه چیز عرفی و معمولی و طبیعیه، جونش به لبش اومده باشه. نمی دونم جون این جور آدما با دیدن چه زنایی به لب شون میآد. شخصا خودم ولی با دیدن این زنایی که می گم، جون به لب می شم :

زنای کارتن خوابی که توی سرمای زمهریر زمستون، توی خیابونای برفی از شدت سرما یخ میزنن و به صبح نمی رسن ...
زنای کارگری که با دستای چروک و پینه بسته، خونه به خونه می گردن و زیر نگاه تحقیرآمیز ،،آقا،،ها، کمراشون خم می شه و می شکنه ...
زنای سرپرست خونواری که از صبح تا شب باید به اندازه ی چن نفر کار کنن تا بتونن شب، سرِ راحت رو بالش بذارن ...
زنای خیابونی و دربِدَری که برا یه لقمه نون برا بچه هاشون، از صبح تا شب و از شب تا صبح وایمیسن بغل خیابون و زیر نگاه های هیز آدما، تن و روح و روان و آبرو و حیثیت خودشونو میذارن به حراج ...

زنای خسته و بی رمقی که هر روزه زیر بار خروارها متلک و فحش و بوق و تحقیر، تنِ آزرده و روح و روان خراشیده شون رو می رسونن خونه تا بعضیا بتونن خوب زل بزنن به بدنای نحیف زنای دوچرخه سوار و با تصورای ذهنی شون، دور بشن از دیدن و تصور کردنِ باقی زنای دیگه ...

پ.ن: اشکم دراومد و جون به لب شدم تا باقی زنای دیگه رو تصویر کردم توی این متن کوتاه ...