قدرت مظاهری

 چند روزی هست که عکس یا عکس هایی توی فضای مجازی می آیند و می روند تا به بیننده بگویند - یا القاء کنند - که توی یک آبادی، میان مردم به توزیع بادمجان اقدام شده است. شاهد بوده ام که فرد به فرد، گروه به گروه و دسته به دسته به این تصاویر خندیده اند، با اخم سر تکان داده اند، نچ نچ کرده اند و با یک حرکت سر انگشت، آن را به فرد، گروه یا گروه هایی دیگر ارسال کرده اند، بی آن که پرس و جویی کنند یا از صحت و سقم ماجرا خبری به دست آورند. این حرکت که فضای مجازی عامل و بانی آن است، دیرگاهی است که همه مان را به نوعی بردگی ذهنی و فکری دچار کرده است. بلافاصله با کمترین گمانه ای که مطلب، تصویر و یا کلیپی ذهنمان را به خود مشغول می کند، بدون اندکی راستی آزمایی، به ابراز احساسات می پردازیم و با خنده یا گریه، به استقبال و تایید مطلب دریافتی می رویم.
کلیت قضیه ای به نام ،،توزیع بادمجان،، بدون دخالت دولت، حاکمیت یا نهاد و سازمانی خاص، فقط و فقط شکرانه ی دریافت محصول از سوی کشاورزی ساده دل به همولایتی های خود بوده که در نوع خود بینظیر و قابل تقدیر و تحسین است. با این وجود چون در مراسم توزیع از امام جمعه ای نیز دعوت کرده، چنین بلبشو و غوغایی ایجاد نموده که خاص فضای غوغاخیز مجازی است.
کدام یک از ما در این روزهای تنگ و پر از عسر و حرج مردم، ریالی از دریافتی مان را به شکرانه ی روزی و سلامت خود و خانواده هایمان به مستمندان بخشیده ایم که اقدام پسندیده ی این کشاورز را به ریشخند می گیریم!
کاش کمی به خودمان می آمدیم و خود نیز در کفه ی ترازویی می نشستیم که هر روز و هر ساعت و هر لحظه، دیگران را در کفه ی دیگرش می نشانیم و به قضاوت شان می نشینیم. چه مان شده است که با هر ظن مبهمی، در جایگاه قاضی می نشینیم و برای دیگران حکم صادر می کنیم؟
چرا اندکی در کنه مطلب دریافتی دقیق نمی شویم و آن را با حقیقت محک نمی زنیم و آبروی فرد یا افرادی را دستمایه ی لحظه ای نادانی و بی خبری خودمان می کنیم.
روزگار تلخی است که حاشیه ها بیش از حقایق بر افق ذهنمان سایه افکنده اند و غافل از این هستیم که لحظه ای دیگر، خود و آبرو و حیثیت مان نیز چون پر کاهی سرگردان در باد، طعمه ی خنده و گریه و نچ نچ دیگران شود و با اشاره ی سرانگشتی، رسوای زمان و جهان مان کنند.
اجتنبو کثیرا من الظن، ان بعض الظن اثم