شهرام قلی زاده

فضای فوتبال ایران متاسفانه به شدت سمی شده است. هر روز انواع تهمت ها، بی اخلاقی ها، دروغ ها و رفتار ناشایست می بینیم و انصاف حکم می کند دیگر چشم بر این فوتبال ببندیم و فراموشش کنیم اما چه کنیم که دلخوشی دیگری نمانده و مجبوریم با همین وضعیت آشفته هم بسازیم. سالها پیش محمد مایلی کهن با گریه گفت فوتبالی که در آن این همه فحش و ناسزا باشد را نمی خواهم و از فوتبال می روم اما همه ی ما به آن صحبت ها خندیدیم و صحنه گریه مایلی کهن شد سوژه طنز فضای مجازی. از آن روز تاکنون نه تنها سانتی متری به سمت تصفیه ناراستی ها حرکتی نشده بلکه بی اخلاقی و صحنه های زشت تا جایی گسترده شده که انگار کسی قادر به حل مشکلات نیست. شاید همان پیشنهاد محمد دادکان که گفت فوتبال را یکسال تعطیل کنید یا حسن روشن که گفت فوتبال را سه سال تعطیل کنید تا فساد زدایی انجام شود راه حلی دور از منطق نباشد.

آنقدر منجلاب بی اخلاقی در این فضا گسترده شده که طرفداران یک تیم با ارسال هزاران کامنت به صفحه مجازی تیمی خارجی به آنها گرا میدهند که چگونه پرسپولیس را از رسیدن به فینال باشگاههای آسیا محروم کنند. بدتر اینکه دو مقام رسمی از همان تیم تلاش می کنند مدارک لازم را به دست تیم حقوقی النصر برسانند تا در دعوی ضد پرسپولیس پیروز شوند. زمانی هیتلر درباره لهستانی ها جمله ای مشهور گفت که متاسفانه نمی توانم آنرا بازگو کنم فقط امیدوارم آن جمله مشهور کمی، فقط کمی بر ذهن برخی ها تلنگر بزند.

راستی اگر فردا، روزگاری مشابه امروز برای تیم رقیب پیش آمد و خدای نکرده طرفداران پرسپولیس دست به عمل مشابه زدند فکر نکنم جای گله و شکایتی باشد هر چند می دانم در قاموس قهرمان ها چنین حرکاتی نمی گنجد و فقط سعی می کنند در زمین چمن نتیجه را جستجو کنند.

شاید بهتر باشد نتیجه تمام بی اخلاقی ها را در برنامه فوتبال برتر این هفته ببینیم و ای کاش نمی دیدیم. جایی که دو مدیر فعلی و سابق یک باشگاه انواع زشتی ها را روی آنتن زنده نشان دادند و غرور طرفداران محترم و بااخلاق تیم خودشان را هم جریحه دار نمودند. چند هفته ای بیشتر از شنیدن صدای مدیر قبلی پرسپولیس که با واژه هایی زشت و دور از شان یک انسان به بازیکنان تیم خودش می تاخت نگذشته بود که اینبار مدیران تیم رقیب همدیگر را به دروغ گویی، زد و بند، نزول خوری و ... متهم می کنند اما از همه بدتر زمانی بود که صدای ضبط شده یک مدیر بدون رضایتش پخش شد. به راستی چقدر می توان در ذلت فرو رفت که از رابطه زمان دوستی در زمان دشمنی علیه فردی استفاده کرد. به راستی کشوری که خود را صاحب فرهنگ و تمدن می داند باید مدیران دو باشگاه بزرگش با میلیون ها هوادار چنین باشند؟ این تاوان کدام اشتباه مردمی است که باید چنین مدیرانی را تحمل کنند؟ دوشنبه شب اخلاق باخت. اخلاق گل به خودی های زیادی خورد. دوشنبه شب را باید یکی دیگر از شب های سیاه فوتبال ثبت کرد. کاش طرفداران عزیز استقلال کمی ذهن خودشان را از دشمن بیرونی به ضعف های درونی باشگاه خودشان متمرکز کنند و نتیجه نگرفتن ها را گردن این و آن نیندازند. در مقطع زمانی چند ساله ای افتضاح مدیریت پرسپولیس پشت نتایج خوب برانکو و گل محمدی پنهان ماند اما کاش آبی دوستان عزیز خوب نگاه کنند که این بازی مدیریتی در هر دو باشگاه از یک آبشخور است و هر کدام دو روزی که می آیند جز خرابی به بار نمی آورند. کاش این دو باشگاه خصوصی می شدند تا همه بهتر بدانند با چه کسانی طرف هستند. امروز اخلاق حلقه ی گمشده ی رابطه های اجتماعی شده است که نماد تمام قد آن را در برنامه فوتبال برتر دیدیم. شاید پایان این نوشته ی تلخ تنها جای یادآوری این شعر نیمای بزرگ باشد ؛ به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده خود را / تا کشم از سینه ی پر درد خود بیرون / تیرهای زهر را دلخون / وای بر من