بانو بوشهری

اصولِ فوتبال حرفه‌ای این را بر نمی‌تابد، اما من هر دو پانزده دقیقه‌ی آخر بازی پرسپولیس- النصر، و بعد ضربات پنالتی را مثل یک پرسپولیسیِ متعصب از پای تی‌وِی جیغ کشیدم و با هر شوتی خیز بر می‌داشتم و گلو جر دادم که پرسپولیس ببرد.
این کارها از یک استقلالی پسندیده بود یا نه،ولی از یک استقلالی سَر زد.
( برو بابا بیبینم تو چه از فوتبال می‌فهمی) طوری هم اگر نگاهم کنید مانعی ندارد.
اینکه پرسپولیس نماینده‌ی ایرانم در این رقابت‌ها بود بخشی از پرش‌ها و هورا کشیدن‌هایم بود. علت بعدی شادیِ دل جمعیتی بود، که خوشحالی و فرح را سال‌هاست می‌جویند و نمی‌یابند.
از تبانی و فیفا و وزیر و‌ دست‌های همیشگیِ پشت پرده و غیره هیچ نمی‌دانم‌.
شادی‌های پس از گُل و کُری خوانی‌های قبل و بعد از هر مسابقه در تمام دنیا هست.
لُنگی،کیسه‌کِش، چهارتایی،شیش‌تایی..
اما جماعتی برای صعود در یک رقابت ورزشی به دل خیابان‌ها ریختند که تک‌تکشان در قسط‌ِ خانه‌شان مانده‌اند،ماه شماری می‌کنند که کی می‌شود بچه را زودتر از پوشک بگیرند که خرجی از مخارج‌‌شان کم شود.
اینجا یا برای قهرمانی و صعودهای آبی و قرمز با چشم‌های درخشان و لب‌های فراخ به خیابان می‌ریزند یا برای انتخاب و برگزیده شدن نماینده و رئیس جمهور محبوب و بُردِ جناح سیاسی‌شان. که سیاسیون هم خوب از پسِ غیرتِ حزبی و امید بستن های مردم برای رفاه بیشتر و رنج کمتر بر می‌آیند.
دیگر بیرون ریختن‌ها را دوست ندارم. بیرون ریختن‌هایی که برای آبِ شربِ مصرفی است ،که برای بنزین است، که برای گرانی است،که برای...
دوستش ندارم که غرور جوان کشورم برای حقوق اولیه انسانی کفِ خیابان ریخته شود‌.
آبی‌ها مذّمت‌م کنند یا نه، در فینال هم شبیه کسی که از بَدو تولد توی گوشش خوانده‌اند خدا هم پرسپولیسی است، برای قهرمانی پرسپولیس دست می‌زنم و پا می‌کوبم و همچون مواقع بحرانیِ دیگرِ زندگی‌ام به الله و محمد و علی رو می‌زنم.
شادی‌های خیابانی و تیمی و حزبی،سطحی و زودگذر و مقطعی است، باشد.
به این درجه از نشاط قانع نیستیم، ولی راضی هستیم.
دیگر وقت‌ها همه توی خیابان عبوس و عصبانی و بی‌لبخند، می‌دوند که دیرتر زیر چرخ دنده‌های گشایشِ اقتصادیِ آقایان لِه شوند.
شادی را از این ملت دزدیده‌اند. سر کوهِ قاف،قعرِ دریا ،زیر خاک ،یا نمی‌دانم کجا دفنش کرده‌اند که یافت می‌ نشود و آن‌مان آرزوست.