بهرام نکیسا:

در ایام بزرگداشت حماسه تاریخی هشت سال دفاع مقدسِ مردم بزرگ ایران قرار داریم، دفاعی که ریشه در فرهنگ اسلام ناب، مکتب امام حسین علیه السلام، عاشورا و کربلا داشته و دارد.

عصر عاشورا آنگاه که تمامی یاران امام حسین (ع) از کودک تا کهنسال به شهادت رسیدند امام امام حسین (ع) خطاب به حق جویان و حق گویان و مردم آزاده در طول تاریخ فرمودند:

«هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنْصُرُنی .» امام حسین (ع) وقتی همگی یاران و اصحاب و یارانش شهید شدند و تنها مانده بود این جملات را بر زبان آوردند:

«هَلْ مِنْ ذَابٍّ يَذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللَّهِ (ص) هَلْ مِنْ مُوَحِّدٍ يَخَافُ اللَّهَ فِينَا هَلْ مِنْ مُغِيثٍ يَرْجُو اللَّهَ بِإِغَاثَتِنَا هَلْ مِنْ مُعِينٍ يَرْجُو مَا عِنْدَ اللَّهِ فِي إِعَانَتِنَا؛».
 آيا دفاع‌کننده‌ای هست که از حرم رسول خدا دفاع کند؟
آیا یگانه‌پرستی هست که درباره ما از خدا بترسد؟
 آیا فریاد رسی هست که با فریاد رسی از ما به خدا امید داشته باشد ، آیا کمک‌کننده‌ای هست که با کمک به ما امید به آنچه نزد خداست داشته باشد؟
ندای هل من ناصرینصرنی آنروز امام حسین(ع) همواره و تاکنون در جهان طنین انداز است، این ندا دعوت و یارگیری از طالبان حق و حقیقت ، به وسعت تمام تاریخ می باشد.

به جرات می توان گفت که ماجرای کربلا و واقعه روز دهم محرم و شهادت امام حسین (ع) و اصحابش اساس فرهنگ هشت سال دفاع مقدس را تشکیل می دهد.
تمامی آنان که در طول هشت سال دفاع مقدس به هر شکل ممکن در این دفاع نقش داشته اند در حقیقت به دعوت امام حسین (ع) در عصر عاشورا لبیک گفته اند.
یاد و نام امام سید روح الله خمینی و شهدا و تمامی آنانی که در هشت سال دفاع مقدس از مرد و زن ایرانی نقش آفرینی نمودند گرامی داشته و از خداوند سبحان آرزوی سلامتی و تندرستی برای رهبری معظم انقلاب حضرت آیت الله خامنه ای و هموطنان عزیز مسئلت می شود.

دوران دفاع مقدس سراسر درس و خاطره است. از زمانی که عزم رفتن به جبهه می نمودی تا لحظه اعزام، زیارت عاشورا و دعای کمیل خواندن های بی ریای در منطقه ، گردان و سنگر ، راز و نیازهای عارفانه و عاقلانه اهل معرفت در دل شب ، حضور در منطقه و آماده شدن برای عملیات ، شب ها و روزهای استقرار در خط های پدافندی در گرما و سرما ، زندگی در شرایط جنگی در بیابانهای گرم و سوزان و سینه کوه های خشن و جزایر بدون امکانات اولیه ، بازگشت به شهر بی رفیق و همرزم ، همه و همه حکایت و داستان های خاص و دردناک خود را دارد.

دوران دفاع مقدس مقطعی از تاریخ ملت ایران است که در آن مقطع، "من" معنا نداشت. هرچه بود، "ما" بود و این رفتار مردم بخصوص جوانان ناشی از شناخت و معرفت و ریشه در نوع تربیت و هدایت های بنیانگذار جمهوری اسلامی امام خمینی داشت. حال و هوا و رفتاری که امروز شدیداً به آن نیازمندیم.
 هنگامی که امام خمینی در حسینه جماران می فرمود بسم الله الرحمن الرحیم ...!  دنیائی از روحیه و انرژی و معنویت از آن حسینه به جبهه ها منتقل می گردید و سراسر منطقه را فرا می گرفت. معنویت اساس کار بود. آنچه که امروز در تمامی سطوح کیمیا است.

 جنگ و دوران دفاع مقدس دو وجه دارد که با گذشت چندین سال از پایان آن هنوز خیلی جای بحث در خصوص آن می باشد. یک صورت و وجه نظامی و متعارف آن است که در هر جنگی وجود دارد ولی آنچه که هشت سال دفاع مقدس ملت ایران را با سایر جنگ ها متفاوت می سازد و شایسته نام حماسه دفاع مقدس می سازد، صورت و وجه محتوائی و معنوی آن است. وجهی که در نوع خود بی نظیر و پدیده ای نادر و شگرف می باشد ، وجهی که اجتماع انسانهای پاک و ناب عناصر اصلی آن را تشکیل می دادند. انسانهائی که امام خمینی درباب معرفی شخصیت و جایگاه و ارزش آنها با اعتقاد و صداقت تمام می فرماید:

"تاریخ اسلام جز یک برهه از صدر اسلام، جوانانى مثل جوانهاى ایران ما سراغ ندارد. و ملتى مثل ملت ایران در تاریخ ثبت نشده است. شما در کجاى تاریخ - جز یک برهه در صدر اسلام آن هم نه به‌طور وسیع بلکه به‌طور محدود - سراغ دارید که جوانان یک کشور این‌طور عاشق جنگ باشند؟ این‌طور عاشق دفاع از کشور خودشان باشند؟ و این طور ملت، همه با هم یکصدا دنبال پیروزى ارتش و سپاه پاسداران و سایر قواى مُسلَّحه باشند؟ و کجا دیدید که عاشقانه دنبال شهادت باشند؟ من به این چهره‌هاى نورانى و بشّاش شما، و به این گریه‌هاى شوق شما حسرت مى‌برم. من احساس حقارت مى‌کنم. من وقتى با این چهره‌ها مواجه مى‌شوم. و این قلبهائى که به واسطه توجه به خداى تبارک و تعالى این‌طور در چهره‌ها اثر گذاشته است، احساس حقارت مى‌کنم. من غیر از دعا که بدرقه شما کنم چیزى ندارم که به شما بکنم. من چطور به این احساسات خداگونه و به این توجهاتى که شما به خداى تبارک و تعالى دارید، و به این عزم راسخ شما و این شجاعت بینظیر شما، چطور من مى‌توانم از شما ستایش کنم؟"

شاید امروز برای جوانان و جامعه باور کردنی نباشد که دوران دفاع مقدس روزگار مسابقه خوب بودن به معنای واقعی بود ، نه حتی خوب جنگیدن ، که تسلیحات و امکانات رزمندگان هرگز قابل مقایس با طرف مقابل نبود، انجام تکلیف بود و در انجام تکلیف همه پیروزی بود و شکست معنا نداشت.
بواسطه انقلاب یک رستاخیز و تحولی بزرگ در انسان ها شکل گرفته بود، هر چه بود مسابقه بخدا و به همان فلسفه خلقت رسیدن و شایسته خلیفه اللهی شدن بود ، مدرسه عشق بود و درس معرفت.

 آدم هائی که شاگردان آن مدرسه بودند هرگز مثل برخی از آدمهای امروزی، شاگردان و آدمهائی محاسبه گر، دنیا طلب و افزون خواه و اهل چرتکه انداختن نبودند. آدمهائی بودند که با عمل مثبت و ثواب خود جامعه را به خیر و معروف دعوت و به نظام امیدوار و علاقمند می نمودند.
کتاب تاریخ دفاع مقدس ملت ایران، کتاب همه با هم بودن است. کتاب آموختن برای برخوردار از جامعه ایِ خوب ، و مطلوبِ برای زیست انسان گونه و امیدوار به آینده بودن است.

کتاب دفاع مقدس ملت ایران مزین به ایثار پدران و مادران، همسران و فرزندان شهدا ،آزادگان و جانبازان می باشد. ایثاری که با هیچ تجلیل، امتیاز و خدمتی نمی توان ارزش آن را پاس داشت و بیان و بجا آورد.
 این که می گویم کتاب و فصل دفاع مقدس فصل همه با هم بودن بود ، تعارف نمی کنم. چرا که همه خود را در برابر کشور ، مردم ، دین و آئین و انقلاب مسئول می دانستند.

 دفاع مقدس سرشار از درسِ عشق به دین و میهن ، عشق به خدا و مردم و درسِ از دنیا گذشتن است.

راز بیان و یاد آوری هر ساله حماسه شکوهمند امام مصلح امام حسین بن علی علیه السلام و اصحاب و یاران شهیدش در کربلا برای این است که بیدار و متوجه شویم راه را گم نکنیم و  حرام نخوریم و به حرام آلوده نشویم! دروغ نگوئیم تا بتوانیم حرف حق و حساب و مورد رضای خدا بزنیم و مهمتر حرف حق و حساب به گوشمان برود. چرا که اگر حرام خوردیم و دروغ گفتیم اگر دلمان هم بخواهد خوب باشیم، بعید دیگر بتوانیم.

هرگز با وسیله و راه خلاف و حرام به مقصد و هدف درست نمی توان رسید و نمی توان جامعه را سامان داد.

اینکه امام مصلح امام حسین علیه اسلام در شب تاریخی دهم محروم خطاب به یاران و اصحاب و لشکریانش می فرماید اگر بدهکار کسی هستید بروید اشاره امام به این مهم است که حق الناس را باید جدی گرفت . این ها همه اسرار و درس هائی است که باید از مکتب امام مصلح امام حسین بن علی علیه السلام بیاموزیم تا حسینی شویم و جامعه مان به سامان گردد .

حاضرین در عرصه دوران دفاع مقدس عموماً انسانهای علاقمند به حسینی شدن بودند . انسانهائی که بخشی از آنان ، همان گروهی از غواصان شهیدی بودند که بعد از سالها اجساد مطهرشان به کشور باز گردانیده شد.

 انسان هائی همچون آزادگان صبور و جانبازانی که سالیان سال در بستر بیماری هستند ، جانبازان و آزادگانی که هنوز که هنوز است پس از گذشت چند دهه از پایان دفاع مقدس سرفه های سینه و ریه شیمیائی شده شان را از ماها پنهان می کنند و ما در روزمرگی زندگی ای که برایمان ساخته اند بعضا آنان را فراموش نموده ایم .
 روزمرگی و دنیائی که دیگر در آن حتی شانس خوب مُردن هم گذشته است ، دنیائی که امروز برخی برای آن تا جائی پیش می روند که ایمان ، انصاف و کشورشان را قربانی می کنند !

اما دوران دفاع مقدس ، دوران و روزگاری که با تمام مصائب و مشکلاتش کشور خدائی بود و همه نفرت از خود ستائی داشتند و امروز بعضا غبطه آن روزها را می خوریم چون صداقت و سلامت سکه رایج آن روزها بود. دورانی که مرگ در دستان رزمنده گان همچون موم بود و معامله کردن با خدا شیرین. در آن روزگار افراد با پشت پا زدن به دنیا وهمه تعلقات آن، جانشان، عزیزانشان، بخشی از بدنشان، همه سرمایه و زندگی شان را دادند ، تا ایمان و کشورشان شهید نگردد!

امید که خداوند به همه ما توفیق دهد ادامه دهنده گان واقعی راه امام، شهدا و ایثارگران هشت سال دفاع مقدس باشیم. انشاالله.