به گزارش ایسنا و به نقل از فیز، محققان سه اجتماع شامپانزه‌ها را در پارک ملی "تای" در کشور ساحل عاج زیر نظر گرفتند. آنها سوابق کامل جمعیتی شامپانزه‌ها را داشتند و نمونه‌های مدفوع آنها را برای انجام آزمایش‌های صفات پدری بر روی تمام اعضای جدید برای مدت ۳۰ سال جمع آوری کردند.

"کاترین کراکفورد" سرپرست این مطالعه می‌گوید: هنگامی که ما نزدیکترین اقوام خود یعنی شامپانزه‌ها را مطالعه می‌کنیم، می‌توانیم در مورد عوامل محیطی باستانی که ما را انسان کرده است، بیاموزیم. مطالعه ما نشان می‌دهد که نیاز به حضور و حمایت مادر در طول سال‌های کودکی نیز احتمالاً یک ویژگی در آخرین جد مشترک ما بوده است که انسان‌ها شش تا هشت میلیون سال پیش با شامپانزه‌ها در آن مشترک بوده‌اند. این ویژگی احتمالاً در فرگشت شامپانزه و انسان، بنیادی بوده است.

نظریه‌های اصلی در مورد فرگشت انسان استدلال می‌کنند که والدین تا زمانی که فرزندان‌شان بزرگ می‌شوند به تأمین غذا برای فرزندان خود ادامه می‌دهند که این موضوع گونه ما را قادر به داشتن بزرگترین مغز در بین گونه‌های دیگر کره زمین نسبت به اندازه بدن ما کرده است.

مغز بافتی ارزشمند است و در طول کودکی طولانی ما به آرامی رشد می‌کند. مراقبت‌های مستمر والدین در دوران کودکی، به کودکان این فرصت را می‌دهد تا مهارت‌های لازم برای زنده ماندن در بزرگسالی را بیاموزند. چنین کودکی‌های طولانی مدتی در میان حیوانات نادر است و فقط در میمون‌های بزرگ دیگر مانند شامپانزه‌ها دیده می‌شود.

شامپانزه‌ها ممکن است کودکی طولانی مدتی داشته باشند، اما مادران آنها به ندرت پس از چهار تا پنج سالگی که آنها را از شیر می‌گیرند، مستقیماً به آنها غذا می‌دهند. بیشتر مادران فرزندان خود را به دنبال غذا می‌فرستند. پس مادران شامپانزه چه چیزی در اختیار فرزندان خود قرار می‌دهند که به آنها بر شامپانزه‌های یتیم برتری دهد؟ ما هنوز جواب آن را نمی‌دانیم، اما دانشمندان ایده‌هایی در این باب دارند.

"کراکفورد" می‌گوید: یک ایده این است که مادران می‌دانند بهترین غذا را از کجا بیابند و چگونه از ابزارهای استخراج غذاهای پنهان و بسیار مغذی مانند حشرات، عسل و آجیل استفاده کنند. فرزندان به تدریج این مهارت‌ها را طی سال‌های شیرخوارگی و نوجوانی فرا می‌گیرند. ما می‌توانیم حدس بزنیم که یکی از دلایل غذا خوردن فرزندان در نزدیکی مادران خود تا زمانی که نوجوان شوند، این است که تماشای رفتار مادر به آنها در یادگیری کمک می‌کند. به دست آوردن مهارت‌هایی که آنها را قادر می‌سازد غذاهای مقوی بیشتری بخورند، ممکن است دلیل این باشد که میمون‌های بزرگ مغزهای بسیار بزرگتری نسبت به اندازه بدن خود نسبت به سایر پستانداران دارند.

"رومن ویتیگ" از محققان این مطالعه اضافه می‌کند: ایده دیگر این است که مادران مهارت‌های اجتماعی را به فرزندان خود منتقل می‌کنند. باز هم کمی شبیه به انسان‌ها؛ شامپانزه‌ها در یک دنیای پیچیده اجتماعی از اتحادها و رقابت‌ها زندگی می‌کنند. ممکن است ناشی از این باشد که آنها با تماشای مادران خود می‌فهمند که چه موقع اتحاد کنند و چه زمانی باید بجنگند.

بنابراین شامپانزه‌هایی که مادر خود را در دوران کودکی و قبل از رسیدن به سن بلوغ از دست می‌دهند، از مشکلات ناشی از فقدان این یادگیری این مهارت‌ها تا آخر عمر خود رنج می‌برند.