اگر مسلمانی را معیار قرار دهیم و در سیره نبوی و سلوک علوی را مد نظر قرار دهیم سراسر سفارش به انسانیت و نوع دوستی است. اصلا فلسفه خمس و زکات در  راستای همین نوع دوستی است که خدا، قرآن، اسلام و دین و انبیا و اولیا بدان سخت سفارش داده اند، (ثُّمَ الجّارَ قبل از دار) در حق همسایه خود قبل از خانواده نیکی کن، به ایتام کمک کن در راه مانده را دریاب سرکشی بیماران، عیادت سالخوردگان همه و همه سفارش به احسان و نیکی و نیکی و نیکی است! در حلول انقلاب اسلامی یادمان نمی رود که نوع دوستی مردم زبانزد خاص و عام شده بود در روزهای کمبود نفت، روغن، صابون یا هر کالای دیگر این همسایه و آدمای شهروند بودند که آنچه را داشتند، نصف می کردند و به همدیگر انفاق می کردند، از محنت دیگران بی غم نبودند، اگر عضوی از اعضا را روزگار به درد می آورد. متاسفانه هر چه از مقدمه به سوی مؤخره حرکت کردیم، کرامت های انسانی و خلق و خوی های انسانی ما کاسته شده و به میزان خلق و خوی حیوانی ما افزون گشت مادیات و تجملات، اشرافی گری و اسراف جای همه چیز را در صفحه شطرنج زندگی گرفت، بخل و کینه، حقد و حسد بی تفاوتی و بی مهری، مسابقه ی «سبقت» در دور شدن از انسانیت به سوی حیوانیت به صورت یک پدیده موجه صاحب جا و مکان شده، کو آن تشکرها، کو آن قدردانی ها، سپاس ها؟ در محفلی از دوستان یادی از گذشته و یاران به میان آمده در لابلای یادها سخن از معلم، همکاری به میان آمد که ایشان فردی کم بضاعت اما پر «مناعت» طبع بود، گفتند بازنشسته شده و به دغدغه ای گرفتار! ذره انسانیتی که متعلق به زمان ماضی در ته زنبیل انسانیتم باقی مانده بود «از باب نوع دوستی!! ماجرا را خواستم، گفتند این معلمی که 30 سال عمر و شادابی خود را پای تابلو و گچ و مدرسه صرف نمود. دختری دارد که به یک بیماری خاصی مبتلا و او هر 56 روز می بایست 2 سوزن بزند که مبلغ آن سال های ابتدایی 350 هزار تومان بعد 700 هزار تومان کمی بعد 000/400/1 تومان و بعد که « کاغذ پاره های!!! سازمان ملل (بخوانید قطعنامه ها) صادر شد و ما در سخنرانی ها شنیدیم که مسوؤلان مان فرمودند: این قدر قطعنامه بدید که «قطعنامه دونتون» پر بشه؛ قیمت این سوزن به 000/100/2 تومان و اکنون به 3 میلیون تومان ارتقا یافته و حقوق بازنشستگی او نیز 700 هزار تومان؛ با مساعدت فامیل مبلغ 2 میلیون تومان جمع می شود به علاوه حقوق یک ونیم ماهه خودش پول مهیا شد اما دریغ از «یافتن» سوزن! تمام شهرها را، حضوری رفته اند یا اگر در آن شهر دوستی یا آشنایی بوده مخابره شده تا پیدا کند و هر چه بیشتر گشتند کمتر یافتند تا اینکه در یک خبر مسرت بخش گفتند یکی از سوزن های دوقلو در تبریز پیدا شده خب حالا «قلوی» دیگر کجا پیدا شود. خدا آگاه است. این طفل معصوم چه گناهی کرده که باید «حق مسلم»  او که فقط نفس کشیدن است و توقع دیگری نیز ندارد از او دریغ شود...

وقتی این را شنیدم اشک حسرت و بغض رأفت در گلویم جمع شد هم سخنم به خاطر تسلای خاطرم و آرامشم گفت: ناراحت نباش تو اهل قلمی و مردم خوب این دیار با آثار شما در هفته نامه ی مردمی اتحاد جنوب آشنا هستند، مطلبی بنویس تا دست معلمی را که مصلحت پروردگار، جفای روزگار و سیاست «خداوندگاران زمینی» بر زمین مانده در دست نوع دوستان بگذاری و صدای «یا للمسلمین» را به گوش همه ی هم نوعان به ویژه مسوؤلان برسانی که: «ای، یا للعالمین،یا للمسلمین» چه این اندر دیار بسیار بوده و از زمان تشدید تحریم و پساروی «کاغذ پاره ـ قطعنامه» هزاران جوان «دختر و پسر» که بیماری خاصی داشته اند و ضربان قلبشان به کمک داروهایی که از «اونور» آب می آید به حیات ادامه می داده اند اکنون عده زیادشان، دفن، درصدی شان در سردخانه ها و ما بقی در تابوت به سوی آرامگاه ابدی بر دوش هم نوعان! خویشند.

وقتی امیدواری و رجا را در خواسته ی او دیدم به یاد مطلبی افتادم که در هفته نامه مردمی اتحاد جنوب که دغدغه ی معیشت و معاش و سلامت مردم رکن اصلی رسالت اوست در مورد یک فرهنگی به نام قاسم حیاتی تحت عنوان « وجود قاسم حیاتی» بود نوشتم هر که او را می شناخت و از میزان زحمات  ایثار موثری نقش او در کار و کادر شغلی اش آشنا بود با خواندن آن گریست و از این که اتحاد به چاپ آن اقدام کرده از نشریه تشکر کرد اما دریغ و افسوس و صد افسوس که هیچ چشم بینایی و گوش شنوایی و دل رحیمی کوچکترین اقدامی در نوع دوستی به وی انجام نداد. خدایا تو شاهدی و گواه باش که برای رضایت تو می نویسم که تو آگاه به همه ی اموری در همین فکر بودم که علی پیرمرادی، خبرنگار واقعی، خود را واقف اطلاع رسانی کرده از جلو چشمانم رد شد. بی شک پیرمرادی قسمتی از تاریخ نگرش و نگارش و فکر و فرهنگ و تمدن برازجان است فردی که بی توجه به مال و ذخارف دنیا، غریبانه و تنگدست به دنیا آمد غریبانه و کم بضاعت بزرگ شد، کم توقع و بی هزینه به شهر و شهروندان خدمت کرده از مال دنیا به آلونگی که متعلق به مادر مکرمه ی اوست اکتفا و از پاهای خود به جای هر نوع وسیله نقلیه ای که هیچ گاه نداشت بهره برد همه ی آنانی که روزی به دنیا آمده اند یقینا روزی از دنیا خواهند رفت، چه آنان توجه دارند، مال و روزگار دارند، خیمه و خرگاه و پلیس همراه دارند، چه علی پیرمرادی که تمام توان توشه اش، کیفی است که مقداری کاغذ یادداشت و خودکار و گزارش در آن است. و ارشاد ما و متولی فرهنگ و هنر و... است. دست همت بالا نزدند؛ تا کیفی نو به ایشان هدیه کنند...

کاش همت مجموعه مسؤولان امروزی استان ما به اندازه همت «علی» بود او که سال های دهه 50 حدود 100 هزار تومان جهت آبرسانی به روستای را زیارت را وجهه عمل خیر خویش و رساندن آب مصرفی شرب هم نوعان خود را متقبل شد که مبلغی مساوی با یک میلیارد000/000/000/1 پول امروزی بود. کاش جوانان با همت و مردم خوب زیارت و علما و فضلای امروزی با حرکتی، قدر خدمت دیروزی علی را با نوشتن کلامی پاسخ می دادند. یادم می آید در یک حرکت شعار گونه در روز خبرنگار، فرماندار وقت به صورت شعار گونه، علی را به عنوان پیشکسوت «خبرنگاری» بیمه کردند و تقبل نمودند؛ که وی را تحت پوشش بیمه در آوردند اما: بزک نمیر بهار می آید ـ خربزه و خیار میاد. علی هنوز می دود تا یکی بگوید آن روز، آن اقدام، یک شعار دروغین بیش نبود...

در پایان حسن ختام را وصل می کنم به قطعه شعری از شاعر شوریده حال و کم نظیر که تا زنده است قدرش را نمی دانیم و حق او که در شعر و شاعری و دردمندی مردم در تمام رگ ها و جسمش جاری است ، ادا نشد و اگر وضع به همین منوال بگذرد از این پس هم ادا نخواهد شد آری او کسی نیست جز سید طالب هاشمی عزیز، او در جواب این رباعی که: ای دوست: نفس در آن حوالی چند است؟» می سراید:

اینجا که منم نفس بسی ارزان است ـ اما نفسی که در خور «دو نان» است

آن تازه هوایی که شما می خواهید ـ یک سینه آن قیمت چندین جان است.

برای بازگشت، گذشت ـ رأفت ـ عطوفت و محبت ـ نوع دوستی ـ ایثار، بیاد هم بودن دعا کنیم تا در کشور ما نیز قبل از، از بین رفتنمان، قدر و یاد و پاسمان بدارند مثل سرِ آلکس فرگوسن که خود در روگشایی «تندیس» خود حضور داشته باشد آری برای او در آنجا در بلاد کفر! آن گونه می کنند، و شما خداحافظی مهدی مهدوی کیا، آبرو، حیثیت، وقار و عامل سربلندی و نماد فوتبال ایران در جهان و هامبورگ و پرسپولیس را هم دیدید؛ چه مظلومانه چه محقرانه و چه....

خدایا هدایت مان کن تا به پاس خدمات «قاسم حیاتی» در بستر و دختر معصوم آن معلم بازنشسته، که حیات «معمولی حق مسلم» اوست، احساس درد و درک و حس نوع دوستی داشته باشیم./ح