میم پارسا:

به جان خودم قسم هر چقدر فکر کردم این هفته درباره ی  چه بنویسم، چیز خاصی در ذهنم نیامد. نه اینکه نباشد، می خواستم خطوط آبی را حفظ کنم وگرنه خبر گشایش رئیس‌جمهور ،جان می داد  برای نوشتن! همینطور که این دست به آن دست می‌شدم پیامی سرشار از مهر و محبت برایم آمد که خبرنگار ارجمند روزت مبارک. گفتم حتما اشتباهی پیش آمده... خدا برکت دهد بالای صد پیام مناسبتی روانه ی گوشی من شد. جرقه دوم از آنجا شکل گرفت که هر چه باقیمانده ی اینترنت  وزیرک جوان داشتم ، صرف همین پیام های سه در چهار روز خبرنگار شد.

بسم الله گفتم و آستینِ نوشتن را تا آرنج بالا کشیدم . بعد از نیم ساعت متوجه شدم در منزلِ بنده ی فلک زده خبرنگارِ نمونه! بازنشسته آموزش و پرورش، آنهم با چهار سر عائله محصل، یک خودکار برای نوشتن پیدا نشد. قلم خط لب و مداد ابروی همسر مکرمه ام را از روی میز برداشتم و نوشتم. اصلا اگر این نوشته، نقد یا طنزش کمتر از دیگر مطالب است خورده نگیرید. چون ماجرای این هفته را با خودکار ننوشتم و از آنجا که روح نسوان لطیف است، نوشتن با مداد ابرو و خط لب شان بهتر از این نمی شود.

با این نوشته نمی خواهم دایره ی خبرنگاری را تنگ کنم اما دوستان ارزشمند رسانه به این نکته توجه داشته باشند لازم نیست روز خبرنگار را به من و آبدارچی دفتر رسانه هم تبریک بگویید. قسم می خورم من و آبدارچی دفتر، یک عکس با شورت خبرنگاری و خودکار سر جیب نداریم.  همین شخص آبدارچی فردا مدعی تان خواهد شد و درخواست  ۱۲۰ گیگ اینترنت روز خبرنگار را از شما خواهد داشت یا مثلاً از آنجائیکه همه خبرنگاران بیمه هستند، درخواست مقرری بیمه را از مدیر مجموعه خواهد کرد. 

مدیران عزیز مجموعه ی خبری حداقل یک هفته قبل از روز خبرنگار، یک تست خبرنگاری از همکاران خارج از رسانه خود به عمل آورید تا ببینید تا به حال بعضی از همین دوستانی که می‌خواهید روز خبرنگار را به ایشان تبریک بگوئید، یک خط ناقابل خبر نویسی نکرده اند!؟ تبریک روز خبرنگار به امثال من که گاهی چند کلمه می نویسد، جنایت علیه بشریت است. اصلاً  توهین به ساحت مقدس حمید معصومی‌نژاد است. این بنده ی خدا با یک دست دوربین، با یک دست میکروفون و بلابدور با چشم بسته هم رانندگی می کند. تازه آخرش هم با صدای بلند می بایست پایتخت ایتالیا را با  صدای بلند جار بزند.  تبریک روز خبرنگار را می‌بایست به منتظر الزیدی تبریک گفت که با یک لنگه کفش از شرمندگی جناب جورج بوش در آمد. اگر خود یکصد و بیست گیگ اینترنت روز خبرنگار را روزانه به این خبرنگار هم بدهیم ارزشش را دارد. 

شما یک خبرنگار در همین منطقه خودمان پیدا کن که بتواند با اشرف غنی یا عبدالله عبدالله سلام و علیکی کند. لنگه ی کفش پیشکش. یا یک خبرنگار پیدا کنید که آرزوی سیل داشته باشد و هنگام تهیه خبر تا خرخره در آب فرو رود و تهیه گزارش کند. درست است که روز خبرنگار را به من هم تبریک گفتید ولی بالاغیرتا بنده ی خودکار به دست، تا به حال پنج خبر را پشت سر هم نخواندم چه رسد به اینکه آن را نوشته باشم. حالا اگر خواستید مثلا کارت هدیه ای دهید که ارزش ریالی خوبی داشته باشد بنده ناراحت نمی شوم چون مایه ی خوشحالی و تحکیم بنیان خانواده است. اما تبریک خشک و خالی اینستاگرامی ضربه ای مهلک به خبرنگاران ارجمند است