بانو بوشهری/ برازجان:

آدم وقتی می بیند که اندازه یک گورستان اَرج و قُرب ندارد خیلی فکرها به سرش می زند، اولی و دم دست ترینش فرار است،اما خب چون همین فرار کردن هم کلی هماهنگی و پول می خواهد و در کل ما هم از این خانواده‌هاش نیستیم منصرف می شوم.

نمیدیدم روزی برسد که به مُرده‌ها حسودی کنم. حسودی برای زن یک رُکن است، موجب پیشرفت است. فکر می کنید من اصلاً چرا طنزنویس شدم؟ من‌باب حسودی! خب حالا یک نشریه ای پیدا شده صفحهٔ اختصاصی طنز دارد بعد من توی خانه می نشستم و جولان نمی دادم و سنگر را از زنان خوشمزه و خوش قلمی چون خودم خالی می کردم؟

چند وقتی است حسودیم خیلی بالا زده بود که با یک آزمایش ساده پزشک گفت چه نشسته ای که دوای دردت دبیر صفحه شدن است. صاف توی چشم های دکتر نگاه کردم و گفتم: «سرِ جَدت منو با آقای ع ع سر شاخ نکن».

ولی حقیقتاً،‌ تولد گرفتن برای قبرستان یکی از اقدامات به جا و در خور تحسینِ سال های اخیر است، وقتی همه چیز سر جای خودش است و کسی هم قرار نیست مملکت را هَپولی کند پیشمان ،چرا نباید مردگان هم در این عیشِ مُدام شریک باشند؟

جشن تولد برای گورستان، ولی درد کهنه و چندین سالهٔ من را تر و تازه کرد ،من خودم همین جوری هم به خانواده ام مضنونم که نکند بچهٔ واقعی‌شان نباشم ،که با داشتنِ سنّی برابر با اُ رو( آب رودخانه) تا کنون یکبار هم جشن تولد و از این قرتی بازی‌ها برایم راه نیانداخته‌اند.

لابد وقتی مسئول مربوطه در حال بریدن کیک بوده و خانمِ وقت نشناسش زنگ زده که آمارش را بگیرد مسئول با غیض گفته: کجام؟ سر قبر بابام! که از محدود مواردی بوده که آقایون از پشت تلفنی مکان واقعی حضورشان را اطلاع داده‌اند‌.

به هر حال گرانیِ کمر و کت و کول شکن، و بازار بی صاحاب خودرو، و‌ دلارِ بی‌پدر، که نباید باعث بشود ما اجداد و نیاکانمان را به دست فراموشی بسپاریم و همین جشن تولد قبرستان یک یادآوری هم برایشان بود که آسوده بخوابید که مسئولان بیدارند.

باشد که به حولِ قوهٔ الهی همین طور که داریم با هر زجر و زاجراتی خودمان را به هزار و چهارصد می رسانیم مسئولان برای به جاماندگان و سخت پوستانی که ماها باشیم یک جشن تولد همگانی برای ملتِ جان به در بُرده بگیرند که با پشت سر گذاشتنِ شب‌هایِ هجرِ کشف واکسن و انواع سلطان و طاعون خیارکی و غیره همچنان زنده ایم و حقیقتاً به سخت جانی‌مان این گمان نبود.