معماری برازجانی:

ای خدا ای باعث ِ بود و نبود
خالق و نقاش ِ این طاق ِ کبود

گله ات آرام و پر تعداد باد
از من بیچاره هم یک یاد باد؟

گرگ بد طینت زده بر جان ِ من
برده او هم دین و هم ایمان من

هر کجا بیند مرا سر می کشد
پنجه بر دیوار و بر در می کشد

آشنا با خصلت و خوی من است
کاشف ِ چشمان و ابروی من است

می دود در جانم و گوید ز غیر
می برد همراه خود دائم به سیر

شاید این بیچاره را راهی برد
در پی یک خواهش و آهی برد

گم کنم جانی که جانم کرده‌ای
گوهر و قیمت و آنم کرده ای

نیش او تیز است و من آرام تو
استخوان بشکسته ام من رام تو

هی هی ای یا یک نوا چوپان من
بی نوا بی هی هیت این جان من

عاقبت گرگی که من خود دیده ام
زنده شد زد بر من و بر دیده ام

بعد از آن حیرانم و چون  بره ای
گم شدم در بیکران ِ دره ای