اتحادخبر- ساناز دانشگر: تحقیقات بسیاری نشان داده است که ورزش بر سلامت جسم، روح و روان انسان ها تاثیر مثبت می گذارد و از بروز ناهنجاری ها جلوگیری می کند. خبرنگار اتحاد خبر به پاس تقدیر و تشکر از سال ها زحمات ارزنده پیشکسوتان عرصه ورزش؛ گفتگویی را با یک پیشکسوت دو و میدانی،فوتبال و داوری انجام داده است که آن را تقدیم نگاهتان می کند. 

بیژن رنجبر معلم بازنشسته تربیت بدنی ، پیشکسوت دو و میدانی، فوتبال و داوری است. او متولد  1332 در بوشهر است و از 7 سالگی تا به الان ساکن برازجان است.

برادران بزرگترم مشوق اصلی ام در ورزش بودند
شاید دانستن اینکه یک نفر چرا رشته ورزشی را انتخاب می کند و در زمینه های مختلف آن افتخارآفرین می شود برای شما نیز جالب باشد.  پیشکسوت ورزش دو و میدانی با اشاره به اینکه برادرانم ورزش حرفه ای می کردند و باعث علاقه مندی ام شدند می گوید: اول دبستان به برازجان آمدیم.  دبستان را در مدرسه معرفت و دبیرستان را در مدرسه فرخی گذراندم. ورزش اصلیم را از دبیرستان شروع کردم. آن زمان در دبستان ها ورزش خیلی گسترده نبود. برادران  بزرگترم مشوقم بودند. ابتدا ورزش اصلی و پایه ام دو و میدانی بود و چون برادران بزرگترم دو و میدانی کار می کردند به سمت این ورزش کشیده شدم. اولین بار دبستانی بودم که برای تماشای مسابقات پرش طول که در دبیرستان فرخی برگزار می شد رفتم. برادر بزرگترم پرنده پرش طول و دونده بود. از آن جا به رشته دو و میدانی علاقه مند شدم.




دو و میدانی مادر تمام ورزش ها
بیژن رنجبر درباره شروع ورزش حرفه ای خود در آن سال ها می گوید: در نظام قدیم آموزش دبیرستان به دو قسمت تقسیم می شد. سیکل اول(سه سال ) و سیکل دوم داشتیم. تقریبا از سیکل اول به سمت دو و میدانی رفتم. در سیکل اول همزمان دو و میدانی و فوتبال بازی می کردم. آن زمان جزء تیم منتخب آموزشگاه های استان شدم. از سیکل دوم دبیرستان در دهه تقریبا 50 به صورت حرفه ای شروع به ورزش کردم؛ رشته تخصصی ام دو و میدانی بود که آن زمان آن را مادر تمام ورزش ها می دانستند. کسانی که این ورزش را کار می کردند بدنشان ورزیده  ساخته می شد.



انتخاب باشگاه پرسپولیس
 این پیشکسوت با اشاره به اینکه همزمان در کنار دو و میدانی  فوتبال بازی میکرد می گوید: در فوتبال فعال بودم تا دبیرستان فوتبال بازی می کردم. بعد آن به سمت باشگاه کشیده شدم و باشگاه پرسپولیس را انتخاب کردم. دو و میدانی کمک به موفقیتم در فوتبال کرد. زمان قدیم فوتبال خیلی گسترده تر از الان بود. برازجان با آن جمعیت وشهریت کم دارای 20 تیم ورزشی بود. در باشگاه پرسپولیس که بودم همزمان در باشگاه دو و میدانی نیز کار می کردم. 16 سالم بود که در باشگاه پرسپولیس بازی می کردم. یکی از اعضای اصلی این تیم شدم. شماره 5 پرسپولیس در پست دفاع  وسط بازی می کردم.

خانواده رنجبر را به ورزش می شناسند
پیشکسوتی که با دو و میدانی شروع کرد و سپس به باشگاه پرسپولیس رفت با توجه به اینکه در خانواده کاملا ورزشی متولد شده است می گوید: تمام برادران و خواهرانم ورزشکار بودند. خانواده رنجبر را به ورزش می شناسند. یک زمانی در باشگاه پرسپولیس از 11 بازیکن پنج نفر از آن ها برادران رنجبر بودند و در زمین بازی می کردند. برادر بزرگترم  ایرج فوتبال بازی می کرد. برادر دیگرم پرویز که رحمت خدا رفته است دو و میدانی و هم فوتبال  کار می کرد؛ منتها فوتبال حرفه ای بازی نمی کرد. من هم پرش طول و ارتفاع کار می کردم. دو مقاوم کشوری دارم. دبیرستان سال 1353 در پرش طول مقام سوم و در دو  صد متر مقام دوم کشوری دارم. برادر بزرگترم که داریوش است قهرمان پرش سه گام  کشوری دارد. برادر دیگرم داریوش  دروازه بان پرسپولیس بود. دروازه بان بنام استان بود. همزمان دو و میدانی و پرش سه گام کار می کرد. برادرم شاپور که مرحوم شد. یکی از فوتبالیست های خیلی خوب باشگاه پرسپولیس بود. برادر دیگرم محمد یکی از فوتبالیست های خیلی خوب استان بود. خواهرانم دو و میدانی کار می کردند. فکر می کنم تنها خانواده ای که در استادیوم برای تماشای بازی می آمدند. خانواده ما بود. پدر و مادرم هم به ورزش علاقه داشتند.

12 باشگاه حرفه ای ورزشی با وجود زمین های خاکی
فوتبالیست آن روزها با اشاره به بعضی از افراد که می گویند زمانی فوتبال را از زمین های خاکی شروع کرده اند می گوید: ما زمانی که رشد هم کردیم و حرفه ای بودیم. باز در زمین خاکی فوتبال بازی می کردیم تا اینکه بعد ها چمن افتتاح شد. آن زمان شاید یک الی دو زمین خاکی در برازجان بود ولی 10 الی 12 باشگاه ورزشی داشت که به شکل حرفه ای فوتبال بازی می کردند. الان متاسفانه با وجود این همه امکانات ولی جوانان کمتر به سمت ورزش می روند.



داور رسمی فدراسیون دو و میدانی و فوتبال در کنار معلمی
معلم بازنشسته با توجه به علاقه ای که به ورزش دارد رشته تربیت بدنی را انتخاب کرده است و می گوید: پس از بازگشتم از سربازی کنکور دادم و بلافاصله در رشته تربیت بدنی قبول شدم. در دانشکده تربیت معلم رشته تربیت بدنی ادامه تحصیل دادم. آن زمان پس از اتمام درس معلم شدم و  در مقاطع راهنمایی و دبیرستان فعالیت کردم. دو سال از ابتدای خدمتم در دبیرستان دالکی بود. سپس به برازجان آمدم و در مقاطع مختلف دبیرستان امیر کبیر،هنرستان و به مدت طولانی در مدرسه راهنمایی خدمت کردم. در کنار معلمی داور رسمی فدراسیون دو و میدانی و فوتبال بودم. از سال 1360 به صورت حرفه ای داوری فوتبال را شروع کردم. در آن زمان آقایان استاد زاده، هیبت الله ایمنی و مختار عبداللهی، جهانگیر پاپری داوری می کردند.



علاقه زیاد دانش آموزان قدیمی با وجود امکانات کم
این پیشکسوت عرصه ورزش با توجه به تجریبات خود به مقایسه کیفیت ورزش در دانش آموزان  قدیمی با دانش آموزان الان  می پردازد و می گوید: فکر می کنم بچه های قدیم با امکانات کمتری که داشتند؛ بیشتر  سمت ورزش بودند. از ساعات ورزش استفاده بیشتری می کردند. آن زمان بچه ها بیشتر علاقه مند به ورزش بودند. تا سال 1386 شاغل بودم. سال های اخر خدمتم دانش آموزان دیگر کمتر طرف ورزش می آمدند. ولی بیاد دارم زمانی که دبیرستان دالکی بودم؛ دررشته دو و میدانی تیم دبیرستان من قهرمان شهرستان دشتستان شد. بچه ها علاقه داشتند. در مدرسه دالکی برایشان گود پرش درست کرده بودم. کنارمان زمین فوتبال داشتیم. امکانات ناچیز بود اما بچه ها استفاده بیشتری می کردند. کیفیت ورزش در آن زمان بهتر از الان بود.اما در زمان خودم بچه ها بیشتر سمت فوتبال بودند. دو و میدانی رشته تخصصی و سختی است. آن زمان ورزش فوتبال را با کفش کتانی شروع کردم. بعد کم کم عوض کردم. در دو و میدانی اول کفش مناسب نداشتیم و پا برهنه کار می کردیم.




تمایل کمتر جوانان امروزی به ورزش
بازیکن قدیمی پرسپولیس برازجان متعجب از جوانان امروزی که کمتر به سوی ورزش می روند می گوید: نمی دانم چرا جوانان آن زمان با وجود امکانات کم به ورزش علاقه بیشتری داشتند. الان جوانان کمتر به سراغ ورزش می روند. امروزه بیشتر جوانان سرگرم رشته های هنری شده اند.آن ها بیشتر سمت و سوی سینما ،تئاتر و موسیقی هستند. در حال حاظر برازجان یک تیم رسمی فوتبال ندارد. برازجان با آن همه امکانات مشاهده می کنید که در همه محله ها زمین چمن مصنوعی است که تنها بعضی از جوانان برای سرگرمی می روند. کسی به صورت حرفه ای کار نمی کند.

بی علاقگی  و نبود بودجه دلیل لغو مسابقات بین مدارس
داور قدیمی دو میدانی، فوتبال با  اشاره  به بی علاقگی بچه ها به ورزش می گوید: مسابقات گذشته  در سطح بالا بین مدارس برگزار می شد و الان شاهد آن نیستیم . بچه ها تمایلشان به ورزش کمتر شده است. زمانی که معلم بودم در تمامی مقاطع(دبستان، راهنمای، دبیرستان) مسابقات ورزشی بیش از 10 الی 12 رشته برگزار می شد. نمی دانم دلیل برگزار نشدن مسابقات الان امکانات یا بودجه  شاید باشد. الان تا از مسئولین تربیت بدنی آموزشگاه ها  سوال می کنم. می گویند: بودجه نداریم. آن زمان که مسابقات برگزار می کردیم بودجه بود.

شکوفایی استعدادها با مسابقات بین مدارس
رنجبر با تاکید به اینکه مسابقات بین مدارس باعث شکوفایی استعداد در بچه ها می شود می گوید: آن موقع مسابقاتی که بین تیم های مدارس برگزار می شد تیم های منتخب خیلی خوبی انتخاب می کردیم. همان ها را به مسابقات کشوری می بردیم. از این طریق استعدادشان شکوفا می شد. الان دانش آموزان دوره خودم در حد تیم ملی رفته اند. علیرضا پورمن که الان دکترا دارد و استاد دانشگاه است؛ یکی از دانش آموزان موفقم بود.




ورود افراد دلسوز به ورزش
پیشکسوت  دو و میدانی راهکار برای  احیای مسابقات بین مدارس را امکانات در دسترس بچه ها و بعد علاقه مندی آن ها به ورزش می داند و می گوید: موعود فخرایی جوانی دلسوز است که در برازجان هیئت والیبال راه اندازی کرده است. الان تیم خوبی دارد و خیلی ها را به سمت والیبال کشانده است. می دانم که در سطح استان مقام دارد و در مسابقات قهرمان کشوری شرکت می کند. باید افراد علاقه مند و دلسوز به ورزش وارد شوند.

دوران طلایی ورزش
رنجبر از دوره ای که ما فعالیت می کرد را دوران طلایی ورزش برازجان توصیف می کند و می گوید: حاج مختار عبداللهی که معلم تربیت بدنی  بود حتی معلم تربیت بدنی من هم بود. آقایان جهانگیر پاپری،راستی، عبدالرسول غفاری که در مدارس تیم داشتند و کار می کردند. همچنین در باشگاه ها فعال بودند. بیاد دارم بوشهری ها آقای حسین چغادکی مسئول تربیت بدنی کل استان بود؛ همیشه غبطه معلم های برازجانی را می خورد که چقدر آن ها برازجانی فعال بودند. تمام آن نسل رفتند. الان دیگر معلم های برازجانی را نمی شناسم چون فعالیتشان در حد مدرسه است.  ما خاک زمین خورد بودیم و بعد معلم ورزش شدیم.





داور و بازیکنان دشتستانی در لیگ برتر
از او می پرسم کیفیت داوری آن موقع تا به الان چه فرقی دارد با حوصله در پاسخم می گوید: قبلا تعداد داوران بیشتر بودند. شاید کیفیت داوری به دلیل محدود بودن منطقه و نبود امکانات  پایین تر بود. خوشبختانه ورزش الان با وجود کمتر شدن ورزشکاران و نبود باشگاه نفرات خوبی در کشور داریم. آقایان علی دشتی که در استقلال است و محمد دانشگر که دانش آموزم بوده است و الان در استقلال تهران فوتبال بازی می کند. بازیکن داور خوب آقای میثم زاهدی  فرد را در لیگ برتر داریم. الان میثم زاهدی یکی از افتخارات استان و شهرمان است. هم کلاسی بچه هایم بوده و خیلی دوستش دارم و به او افتخار می کنم.

داوران  قدیم
پیشکسوت داوری با تایید اینکه  در زمان ما داور هر ورزش باید تخصص آن را داشت می گوید: وقتی من داوری می کردم تنها در برازجان داور فوتبال و دو و میدانی بودم؛ در سطح کشور اینجوری نبود. در برازجان به دلیل کمبود امکانات و کمبود معلم تخصصی تربیت بدنی  که داشتیم. وقتی این همه مسابقات بخواست برگزار شود مجبور بودیم یک نفر چند داوری را بر عهده بگیرد. مثلا دو و میدانی نیاز به 20 داور تخصصی داشت خوب این همه داور را باید از کجا می آوردیم. آن زمان  در مقطعی مسئول تربیت بدنی دو و میدانی بودم. سعی می کردیم افرادی که تخصصی بودند را داور کنیم. در مسابقات قهرمان کشوری به عنوان سر داور بود ه ام. هر وقت می رفتم من را داور پرش می گذاشتند چون در آن تخصص داشتم. همکارنم در آن زمان در داوری، مختار عبداللهی، جهانگیر پاپری، هیبت الله ایمنی، امرالله ایمنی، رسول استادزاده، ناصر راستی، غلامرضا غلامی که یکی از داوران برجسته برازجان بودند. آقای راستی از همکاران خوب و فعالم بود که رشته تخصصی او فوتبال بود و در آن بازی می کرد و بعد از آنکه دبیر ورزشی آموزشگاه ها شد  در رشته والیبال، فوتبال، بسکتبال و هندبال فعال داوری می کرد. در زمان فوتبال هم دوره بودیم. مختار عبداللهی که به عنوان پیشکسوت می دانم. من شاگرد او بوده ام. در رشته دو و میدانی و فوتبال  در استان درجه یک بود. 



صمیمیت زیاد با وجود کمبود امکانات
این ورزشکار قدیمی به وضعیت باشگاه های قدیم می پردازد و می گوید: باشگاه های آن موقع همه خصوصی بودند. امکانات ورزشی در حد توپ و یک محل برای بازی بود. هیچ وقت مکانی به عنوان باشگاه که برویم نبود. تعدادی زحمتکش در باشگاه بودند. در باشگاه پرسپولیس آقای هیبت الله ایمنی بار بیشتر باشگاه داری بر روی او بود. مرحوم آقای لقمان زاده که سرپرست باشگاه بود. هیبت الله مربی بود و تا مدت ها فوتبال هم بازی می کردند. هم بازی های خوبی داشتم و همه با هم صمیمی بودیم. محیطی صمیمانه داشتیم. حتی خرج باشگاه را خود بازیکنان متقبل می شدند. بچه ها در حد وسعشان برای توپ و لباس کمک می کردند. کفش را خودمان تهیه می کردیم.

دیدار دوستانه با تیم های قدر
او که نبود لیگ برتر در زمان خود را بدشانسی می داند، می گوید: متاسفانه زمان ما مسابقات لیگ و دسته دو نبود. مسابقات به شکل شهرستان یا دیدار دوستانه برگزار می شد. حتی مسابقات استانی نبود. ولی  با باشگاه های مهمی بازی کردیم. دو بار تیم تراکتورسازی تبریز را دعوت کردیم. دیدار دوستانه با  سپاهان اصفهان، پرسپولیس تهران در برازجان داشتیم. شاید اگر مسابقات لیگ در زمان ما بود. خیلی از بازیکنانمان مخصوصا چند تا از برادرانم لیاقت پوشیدن لباس تیم ملی را داشتند. اگر می بینید آقای دانشگر در استقلال بازی می کند. بخاطر لیگ نوجوانان و جوانان بود. پلکانی بالا می روند و معرفی می شوند. در زمان ما امکانات نبود وگرنه بازیکنان خوبی داشتیم.



متروکه شدن باشگاه هایی که زمانی بهترین ورزش ها را داشتند
بیژن رنجبر پیشکسوت فعال آن زمان و نگران حال روز ورزش حال برازجان با ناراحتی از وضعیت باشگا ه ها می گوید: در حال حاظر باشگاه فوتبال در برازجان نیست. تیمی را نمی شناسم که فعالیت کند. نماینده برازجان در مسابقات قهرمانی استان تیم روستا ها هستند. شاید باورتان نشود زمانی که در بوشهر هندبال را نمی شناختند ما هندبال داشتیم و در سطح کشور بازی می کردیم. دو و میدانی کار خوب داشتیم. باشگاه ها در بیشتر رشته های ورزشی از جمله فوتبال فعال بودند. در رشته والیبال عالی بودیم. الان باشگاهی نمیبینم که فوتبال بازی کند چه برسد به  دیگر ورزش هایی همچون دو و میدانی که کار کنند. وضعیت نسبت به زمان ما خیلی خراب شده است.





دلیل تعطیلی باشگاه ها چیست؟
رنجبر دلیل تعطیلی باشگاه ها را بی علاقگی بچه ها و حمایت نکردن مسئولین می داند و می گوید: عباس امیری زمانی از دانش آموزان من بود که قهرمان کشور بود و در پرش ارتفاع مدال دارد. چون علاقه مند بود تا مدت ها در برازجان باشگاه کوچک ورزشی دو و میدانی داشت که نفرات بسیار خوبی را آموزش داد و در سطح کشور معرفی کرد. موعود فخرایی دست پرورده او بود که در سطح دانشگاه ها مقام های کشوری دارد. به اتفاق هم تیم داشتند و در سطح برازجان استعداد یابی می کردند و افراد خوبی در رده کشور معرفی می کردند. حمایت نشد. چون مدرک نداشت از او حمایت نکردند. به بوشهر رفتم و از مسئولین دو و میدانی خواستم اگر می توانند به من  برای کمک به او پول بدهند. بنده خدا به  ماهی ده هزار تومان قانع بود. حمایت نکردند تا اینکه کلا رها کرد و الان در تیم موعود فخرایی در قسمت بدنسازی کار می کند.

ایجاد انگیزه با مسابقه
این داور قدیمی در ادامه صحبت های خود می گوید: فعالیت های ورزشی در باشگاه ها کم شده است و مسابقه ای برگزار نمی شود. مسابقه است که ایجاد انگیزه می کند. وقتی بچه ای می داند که قرار است در یک مقطعی مسابقه برگزار شود و می داند از آن مقطع به مقطع بالاتر برود علاقه مند می شود که فعالیت بیشتری کند. الان انگیزه نیست. شاید امکانات باشد ولی انگیزه وجود ندارد. بچه ها الان با یک گوشی تلفن بیشتر سرگرم می شوند تا  اینکه ورزش کنند. فعالیت جزئی چون پیاده روی بین مدارس هم برداشته شده و بچه ها با سرویس می روند. بیاد دارم  روزی چهار بار مدرسه 25 شهریور آن موقع که مدرسه امام الان است را از چهار راه کارخونه یخی پیاده می رفتم. عصر که از مدرسه که بر می گشتیم ساک را بر می داشتیم به سمت زمین فوتبال می رفتیم. ورزش هایی که آن موقع شبانه ما در کوچه بازی می کردیم الان به کلی از بین رفته است. خانواده ها اعتماد ندارند و اجازه نمی دهند بچه ها از خانه بیرون بروند.



متعصب ترین پرسپولیسی 
بازیکن آن زمان پرسپولیس از شدت دوست داشتن خود به تیمش می گوید: یکی از متعصب ترین بازیکن های باشگاه پرسپولیس بودم. تنها کسی بودم که از وقتی باشگاه پرسپولیس شروع کرد تا زمانی که بازنشسته شدم رها نکردم. خیلی بازیکنان به دلایلی از تیم رفتند و باز برگشتند. خودم و خانواده ام پرسپولیسی هستیم. درآن زمان به علی پروین خیلی علاقه داشتم. در پست خودم مرحوم جعفر کاشانی را دوست داشتم. وقتی به فوتبال می رفتم و بر می گشتم. قدیم که تلفن همراه نبود. مادرم پشت در منتظرم می ایستاد تا برایش نتیجه را بگویم.

قهرمانی در انحصارم بود
ورزشکار قهرمان گذشته از خاطرات ورزشی خود می گوید: دو و میدانی کار می کردم. سال آخر دبیرستان که برای امتحان نهایی می خواندم مقداری از تمریناتم کم شد. بیاد دارم رفته بودم زیر سایه درختی و درس می خواندم که معلم تربیت بدنی دبیرستانم مرحوم سروش اتابک زاده بود به دنبالم آمد و گفت: مسابقه پرش ارتفاع داریم. گفتم: من که تمرین نکرده ام. یادم هست برای اولین بار در مسابقات اول نشدم.مقام دوم را کسب کردم و خیلی ناراحت شدم. وقتی به خانه برگشتم. مادرم دستی روی صورتم کشید و گفت: مگر قرار است تا آخر عمر تو قهرمان باشی. دلداریم می داد. تا زمانی که دو و میدانی کار می کردم قهرمانی در انحصارم بود تا وقتی که بازنشسته شدم. در استان نیز قهرمان شدم.




سوت زدن داوران برازجانی در بازی های حساس بوشهر
بیژن رنجبر از اعتماد به نفس بالای داوران قدیم برازجانی تعریف می کند و می گوید: برای فوتبال بوشهر از داورهای برازجانی استفاده می کردند. مثلا بازی ایران جوان و شاهین بوشهر که خیلی بوشهری ها متعصب بودند. از داوران ما استفاده می کردند. علاقه مندی و فعال بودن داوران برازجانی باعث می شد در بوشهر از آن ها دعوت کنند. بچه ها زحمت می کشیدند. حس و حال خوبی داشت در بین آن همه تماشاگر داوری کنی. اصلا نمی ترسیدیم. آدم وقتی به خودش اعتماد و اعتقاد دارد از چیزی هراس ندارد.

زاهدی فرد داور مقتدری است
 این داور پیشکسوت در تکمیل صحبت های خود می گوید: چه کسی باور می کرد میثم زاهدی فرد تیم های بزرگی چون پرسپولیس و استقلال را سوت بزند. الان ماشاالله داور مقتدری است. در تصمیم های خود ثابت قدم است. به عنوان پیشکسوت ورزش کاملا قبولش دارم و کارهایش را تایید می کنم. اشتباه داوری در سطح جام جهانی وجود دارد. اشتباه داوری جزیی از بازی است.




رقابت در کنار رفاقت
رنجبر با تاکیید به اینکه رقابت در کنار رفاقت زیبا است می گوید: بهترین دوستانم آن زمان از باشگاه تاج سابق؛ استقلال الان بودند. رفاقتم را هیچ وقت بابت باشگاه از دست نداده ام و نمی دهم. هنوز با آن ها در ارتباط هستم. آقای ناصر راستی که در باشگاه برق بازی می کرد از دوستان صمیم ام بوده اند. آقای رسول بنازاده که خیلی با او صمیمی بودم. رفاقتمان خوب بود. در گذشته به طور اتفاقی  پاس ها در یک منطقه از برازجان، تاجی ها  سمتی دیگر و پرسپولیسی ها هم در منطقه ای دیگر بودند. اکثر اسقلالی ها سمت بازار  بودند. دره خشمی (خیابان شریعتی) منطقه پاسی ها بود. چون اکثر مرادی ها و سروری ها، کازرونی ها در این محل ساکن بودند که طرفدار تیم پاس بودند. پرسپولیسی ها سمت شمال برازجان که سمت کارخانه کمارجی ساکن بودند.

بهترین دوستان
این بازیکن پرسپولیسی که خاطرات خوبی از هم تیمی های خود دارد درباره آن ها می گوید: ماشاالله تنگستانی یکی از بهترین دوستانم در زمانی که در باشگاه پرسپولیس فعالیت داشتم بود. برادران ایمنی از دوستان خوبم بودند. با هم خیلی صمیمی بودیم. نمی توانم از یک نفر نام ببرم. هر کدام از هم تیم هایم به سهم خودشان  در دوستی بهترین بودند.

قهرمانی پرسپولیس و رکورد شیرین
او که بهترین خاطراتش در باشگاه پرسپولیس رقم خوره است می گوید: بهترین خاطره ام قهرمانی باشگاه ها در دشتستان بود. بیاد دارم داور دو و میدانی کشور بودم. مرحوم علی خضری که قهرمان کشوری داشت. پسرش در مسابقات قهرمانی کشور در بخش جوانان که من داور بازی بودم. خیلی دوست داشت که پسرش قهرمان شود. در آنجا پسر علی خضری رکورد ایران را زد و قهرمان شد. برایم خاطره بسیار شیرینی است.

ورزش روح انسان را جلا می دهد
بیژن رنجبر با داشتن سال ها تجربه در رشته های ورزشی به نصیحت جوانان می پردازد و می گوید: بچه ها وارد بحث های حاشیه ای نشوند. سعی کنند بیشتر به سمت ورزش بروند. ورزش روح انسان را جلا می دهد. غذای روح انسان ورزش است. بچه ها کمی کسل هستند که فکر می کنم بخاطر ورزش نکردن است. به عنوان تجربه در ورزش می گویم که بچه ها در گذشته خیلی شاداب تر از الان بودند. چون بیشتر سمت ورزش می رفتند. پیشنهادم این است که جوانان امروز بیشتر به سمت ورزش بروند.



پیشنهاد و گلایه از مسئولین
پیشکسوت ورزشی با گلایه از مسئولین می گوید: برای بهبود شرایط ورزشی به شهرستان ها بیشتر امکانات بدهند. همه امکانات را در مرکز متمرکز نکنند. مربی های دلسوز استخدام کنند تا بچه ها به سمت ورزش علاقه پیدا کنند. بودجه بیشتری به شهرستان اختصاص دهند. وقتی هزینه کنید و مربی بگذاری راه شکوفایی استعداد بچه ها باز می شود. برای احیا کردن ورزش از مدارس شروع به استعدادیابی شود. مسابقات برگزار شود. وقتی مسابقه ای باشد خود به خود استعدادیابی می شود. مسابقات در سطح آموزشگاه ها منبع بسیار خوبی برای استعدادیابی است. وقتی دانش آموزی به مقامی می رسد خود به خود تشویق می شود. آموزش و پرورش مشوق دانش آموزان در زمینه های مختلف ورزشی باشد. تربیت بدنی شهرستان نیز باید مشوق بچه ها باشد. فعالیت آموزش و پرورش خیلی کم شده است وبه بهانه نبود بودجه مسابقه ای برگزار نمی شود. الان داوران هم فکر نمی کنم خوب باشند. کسی که داوری نکند ضعیف می شود. هر چیزی در تمرین و کار کردن است. تمرین داوری به برگزاری مسابقات بر می گردد. همه مسائل ورزشی به صورت زنجیره به هم مربوط است. زنجیره شامل ورزشکار، مربی، داور، تربیت بدنی،آموزش و پرورش، باشگاه ها و حمایت مسئولین می شود. در سطح آموزشگاه ها ورزش را باید احیا کنند. باشگاه داری الان سخت شده است. آقای رضوی تا 5 سال قبل تیم پرسپولیس را در لیگ نگه داشت. چون حمایت نشد و اسپانسر نداشت منحل شد. امروزه بازیکنان حرفه ای شده اند و بدون پول بازی نمی کنند. چند سال دیگر گناوه هم در لیگ برتر تیم میبرد اما برازجان هیچ فعالیتی در فوتبال ندارد. آخرین نسل فوتبال برازجان پرسپولیس بود. بیاد دارم زمانی با حاج محمود رضوی صحبت می کردم می گفت: تیممان می خواهد قبلا شهرداری مقداری حمایتمان می کرد و به ما وسله میداد که شورای شهر مخالفت کرد و این حمایت را از ما گرفتند.

صحبت پایانی
در پایان بیژن رنجبر آرزوی موفقیت برای کارکنان هفته نامه اتحاد جنوب می کند و می گوید: از اینکه من را دعوت کردید سپاس گزارم. کارتان بسیار خوب است که قدردان پیشکسوتان هستید. با این کارتان باعث دلگرمیشان می شوید. پیشنهاد می کنم جوانان و شما بیشتر به ورزش توجه کنید. پیشکسوتان از جوانان بیشتر حمایت کنند. انشاالله ورزشمان سر و سامان بگیرد و از این رکودی که الان گریبان گیر ورزش برازجان شده است رهایی یابیم.