بانو بوشهری/ برازجان:

دلم نکشید اندر حکایت پاورلیفتینگ بنویسم..

از کشف واکسن و دارو و درمان هم، اینقد خبرای جور واجور میاد، که هی دم به ساعت ایمان آدم به دانشمندا رو متزلزل می کنه.

آها.. روز قلم! از قلم می نویسم که راستِ کارمه.

حالا بقیه نویسنده ها رو نمی دونم ولی من تو خونه مون خیلی مهجورم،مهجووورا.

حالا مثال می زنم براتون..

هر چند روز در میون، بوام با نگاه عاقل اندر سفیه میگه: چیه همش سرت تو گوشیه، اینا چیه می نویسی؟ البته که کلاً مشکلش با گوشیه هااا، به طُرُق مختلف بحث گوشی رو میاره وسط. میگم : می نویسم بوا، میگه می نویسی که چی بشه: میگم که بقیه بخونن، میگه: همی؟! خوت کور می کنی که بقیه بخونن؟

منم که اهلِ مراعاتِ که مبادا به پدر و مادر اُف بگویی هستم،سکوت پیشه می کنم، حالا البته جوابِ درخوری هم ندارم که بدم، حالا واقعا می نویسم که چه؟

از اون وَر تو خونه تا یکی معنی یه اصطلاح رو نمی دونه بر می گرده سمت من. و من همون طور که دارم جواب رو سر هم بندی می کنم خیلی ریز و نامحسوس یه سرچِ جَلدکی می کنم و معنی دقیق رو میگم.

یکی از بیشترین موارد مصرفم تو خونه وقتیه که بقیه به هر دلیلی کاغذ و قلم می خوان، یعنی اگه من در حین فتح اِورست هم باشم توقع دارن یه لحظه اورست رو بذارم زمین دست کنم تو جیبم کاغذ و قلم تحویل بدم،و اگه ندم و نداشته باشم با جملهٔ معروف و تکراریِ «اینم از نویسندهٔ ما» نواخته میشم.

نویسنده بودن و اونم نویسنده بودن من خیلی مزایا داره. مثال بزنم؟ خیلی مثالی شدینا..

به طور مثال یه نازنینی بدون سلام علیک و چاق سلامتی پیام میده: بانو جان، تولدم بَچمه، یه متن قشنگ براش بگو. حالا متأسفانه من فحش ناجور بلد نیستم زیاد، ولی خب آخه من چه قرابتی با شما و بچهٔ چیل فراخت دارم که متن ادبی و احساسی در وصفش بسرایم؟

اُسکارِ خفن ترین پرسشی که از یه نویسندهٔ نشریه و سایت میشه رو هم بذارید بگم بهتون: «چقدر می گیری؟»
حالا این حرفا گفتن نداره، ولی کارکِرد یه نویسنده اینا نیست خدا وکیل