مهدی بردبار: 

"الکساندر پوشکین" بزرگ ترین شاعرِ روسیه و بنیانگذارِ ادبیات نوین این کشور است.او در ۶ ژوئن سال ۱۷۹۹ بدنیا آمد، اما عمر کوتاهی داشت.پوشکین بارها به دلیل موضع گیری بر علیه ی حکومت وقت تبعید شد.او  محبوب‌‌ آزادی‌ خواهان‌ و روشن فکران‌‌ و نوگرایان بود و به‌‌ همین‌ خاطر بسیاری از عوامل حکومت از جمله شخص تزار که چندان از موی دماغ شدن خوشش نمی آمد؛ او را سدی‌ در مقابل‌ منافع‌ بی حد و حصر خویش‌ می‌ دیدند و کوشش‌ می‌کردند با ایجاد دردسر و‌ شایعه پراکنی و دروغ بافی شخصیت پوشکین را ‌خراب و لکّه دار سازند. یکی از این جنجال ها که ناگهان به طور گسترده ای در همه جا پخش کردند؛‌ شایعه روابط همسر پوشکین با یک‌ مرد مهاجر فرانسوی‌ به‌ نام‌ "بارن‌ ژرژ شارل‌ د آنتس"بود‌. پوشکین‌ که هم از لحاظِ مالی به شدت دچار مشکل شده بود و از شایعات به تنگ آمده بود؛ برای‌ پایان‌ دادن‌ به‌ تحقیرها برای‌ دفاع‌ از شرافت‌ خود د آنتس‌ را به‌ دوئل‌ دعوت‌ کرد.در ۲۳ ژانویه‌ در دوئل‌ زخمی‌ شد و پس‌ از ۲ روز زندگی ‌کوتاه‌ خود را در ۳۸ سالگی‌ بدرود گفت‌.حکومت كه ‌از اجتماع‌ مردم‌ بعد از خبر درگذشت شاعرشان وحشت داشت؛ برای‌ جلوگیری‌ از گرد آمدن‌ مردم‌ بر جنازه‌ پوشکین تشییع‌ جنازه‌ از کلیسای‌ جامعِ‌ قدیسِ‌ اسحاق‌ به‌ کلیسای‌ کوچک‌ِ اصطبل های‌ سلطنتی‌ منتقل‌ شد و در آن‌ جا نیز درباریان‌ و اعضای ‌محافل‌ دیپلماتیک‌ اجازه‌ ورود یافتند.آن گاه‌ جنازه‌ را نیمه‌ شب‌ پنهانی‌ از کلیسا بیرون‌ بردند.تابوتِ این شاعرِ بزرگ را به روی گاری ساده ای گذاشتند و شبانه و مخفیانه دفن کردند. "‌لرمانتف"‌، "توتچف‌"، "کولتسف"‌ و‌ دیگران ‌مرگ‌ شاعر را "فاجعه‌ ملی" و "عزای‌ عمومی‌" به شمار آورده‌اند. امروزه بناها و تندیس های زیادی از پوشکین در روسیه موجود است و جهت بزرگداشت او در مرکز شهر مسکو؛ یکی از بزرگ ترین و شلوغ ترین میدان های جهان با نصب تندیس شاعر به نام پوشکین نام گذاری شده که یکی از جاذبه های توریستی مشهور شهر مسکو می باشد.

و اما پوشکین تاثیری دست کم ملموس از فردوسی بزرگ پذیرفته است.آن جایی‌ که‌ پوشکین‌ در شعر خود می گوید:

به خود کاخی‌ بنا کردم‌ که‌ دست‌ آن‌ را نمی‌ سازد

علف‌ هرگز نپوشد راه‌ مردم‌ را به‌ آن‌ محضر

فردوسی‌: 

بنا کردم‌ از نظم‌ کاخی‌ بلند

که از باد و باران نیابد گزند

یا:

تماماً من‌ نمی‌ میرم‌، نه‌ جسمم‌، گرچه‌ گردد خاک‌

رهد روح‌ از فنا و مانَد اندر نظم‌ ارزنده‌

بمانم‌ زنده‌ تا باقی‌ بود در زیرِ این‌ افلاک‌

نیز شباهت‌ زیادی‌ به‌ این‌ شعر فردوسی‌ دارد که‌ می‌ گوید:

نمیرم‌ از آن‌ پس‌ که‌ من‌ زنده‌ ام

که تخمِ سخن را پراگنده ام

پوشکین ، "گوته" ی آلمانی-نابغه ی جهانی- را می شناخته و مسلماً دیوان شرقی و غربی وی را خوانده است و البته ستایش های وی از فردوسی بزرگ را از دیده گذرانده است.هم چنین او از اندیشه های فردوسی بزرگ در شعر"بنای یادگار"مطلع بوده است و نیز پوشکین‌ با تسلطی‌ که‌ به‌ زبان‌ فرانسوی‌ داشته‌ و از کودکی‌ آن‌ را قبل‌ از روسی‌ آموخته‌ بود این یقین حاصل می شود ترجمه ی‌ فرانسه‌ آن‌ را خوانده‌ باشد.