اصغر علی خانی:

 خود را گم کرده بود. شاید هم گم شده بود. از وقتی دو سه جایزه ملی گرفته بود؛ دیگر آن مَمدو نبود. گُل نمی گُفت. گُل نمی شنفت. روزها آفتابی نمی شد. شب ها مثل دزدهایِ سر گردنه با کلاهِ سیاه می زد بیرون. با بالا بالاها می پرید.بندر را برای قد و قامت ادبی خود کوچک می دانست.لبخند از لبانش محو شده بود.احساسش مرده بود.جوابِ سلام کودکان محله را نمی داد. با نوجوانان بندر گرم نمی گرفت.جوانان را اصلاً به چیزی نمی گرفت.نه؛ این مَمدو نبود! مَمدو گرم بود مثل آتش. نور می داد مانند مهتاب. می بخشید مثل خورشید. رحمت بود چون باران... 

گفتند؛ فلان روز مَمدو همراه با فلان دکترِ پایتخت سخنرانی دارد در  آداب و شیوه های نویسندگی. مردم شهر؛ ممدو را از همه بالاتر می دانستند و برای یک تار حرف او سر و دست می شکستند.وقتی وارد شدم سالن کیپ تا کیپ آدم بود.گوشه ای نشستم تا ببینم؛ نویسنده ی شهر، چگونه در میدان فصاحت و بلاغت گوی را از رقیب پایتخت نشین می رباید.دکتر آرام و بااعتماد وارد سالن شد.وقتی مَمدو آمد؛ همه به نشانِ احترام، تمام قد ایستادند و یک ریز کف زدند.سخنان شیرین مثل انگبین از دهان دکتر سرازیر می شد. علمی می گفت.منطقی حرف می زد...

در گرمای سگ کش بندر؛ مَمدو یک کت سفید به تن زده بود.غرور از سر تا پایش می بارید.سواد درست و حسابی نداشت اما تا بخواهی ذوق از تمام منفذهای رگ و پی اش می زد بیرون.

با صدای دو رگه و خش داری گفت؛ "وقتی نوشته ام را بردم برای انتشار در فلان مجله ی پایتخت.مدیر در کمال وقاحت آن را رد کرد. به او گفتم؛ روزی می رسد که تو آشغالِ نوشته های مرا بخواهی و من به تو ندهم."سالن یک صدا سوت و کف شد. ممدو آن چنان باد شده بود که اگر می ترکید. طوفانش سالن را صاف می شست و می برد.

جلسه با شعارها، فیس و افاده های مَمدو، کف زدن و هوراهای مردم پایان یافت.هر چه می گذشت. قرمزی چشم های نویسنده بیش تر می شد.کم حوصله تر می گشت.بی اختیارتر می شد.مردم او را دوره کرده بودند.یکی امضا می خواست.دیگری شماره تلفن و سومی سلفی.جوان لاغر اندامی جمعیت را شکافت و به آقای نویسنده نزدیک شد.صفحه ی ادبی نشریه اش را باز کرد و گذاشت روبروی استاد .دو سوم صفحه درباره ی نویسنده بود.داستان های مدرن و پست مدرن او بود.عکس های او بود.حرف های او بود. جوان از استاد خواست برای هفته ی آینده، مطلب کوتاهی از او زینت بخش صفحه باشد. ممدو گُر گرفته بود.چشم های خُمارش خمارتر شده بود.نوک بینی اش می سوخت.تمام اعضا و جوارحش خارش می کرد.صدایی از نی پیچ بینی اش بیرون آمد که برو آن جا، خواسته ات را بگو و اشاره ای کرد به یکی از نوچه هایش.

نوچه سر بی مویش را با کلاهِ ناخدایی پوشانده بود و سبیل هایش مانند دسته هایِ تره از لب و لوچه اش آویزان بود.با آرامش و اعتماد به نفسِ کاذب رو به جوانک کرد و گفت؛ "عزیزم تو مثل برادر کوچک من هستی. توقع نداشته باش نویسنده ای در این سطح برای نشریه ی زرد دانشجویی شما، مطلب بنویسد.جوان یک پارچه عرق شده بود.قطره ها ی اشک گوشه چشمانش می درخشید.

فهمیدم نویسنده ی بزرگ شهر؛ استاد محمد... برای مردم، برای همیشه مرده است.