معماری برازجانی :

 

دادن حقوق و دق ِ دلم  هیچ نواوی 

عین ِ  همیشه باز عیال پام جراوی 

 

هی شیلطه می دا و میکه نفرین که فلانی 

امید خدا کور بشینی و کراوی 

 

عمرم و جوونیم ِ تو کردی پُر ِ  نکوت

هر روز خدام پُی کُم گشنه ی تو سراوی 

 

ُوم گو نکونا؛ گوش بگی حرفم؛ دی جون 

جون ِ مو درا  تقصیر دل بی که خراوی 

 

گفتُم  که مو دی عاشق ِ ایی دار ِ ‌ درازم 

تا سیل تو کردُم  وو  سرم هوش دراوی 

 

قیلون زه انداخت زمین از رگ غیرت 

تش تو دل ِ بیچاره  بوام  باز  براوی 

 

هر چی کوکو یل داد زدن از سر مردی 

پیچسه  دلم  باک  نکه تا  که  شراوی  

 

دادن وو تو آخر مونه ‌ با ناله و نفرین

گفتن که برو عمر و جوونیت هدراوی 

 

اینجو که رسی داد ِ ‌ عیال برق گرفتم 

لُنجم  وو ادا  سی گپل ِ ‌ او  یه وراوی 

 

گفتم که بسه ایقه دروغ از تو بعیده

شیطون وو دسه ایقه  دروغت لچراوی 

 

خونه ی که زدم سیت تو ولات پاک حرومت

ایسو تو چیشت خونه ی  خوت هم  کپراوی

 

پُی خین ِ ‌ دلم کردم ِ ‌ سر  هر  روز و هر شو 

شاید که تونم سی مو  یه روزی  سپراوی 

 

ای پیل مو کم بیدو  نواوی سی تو درمون

پُی سفره ی کی بار زدی تا لپراوی 

 

سی صورت خوت کو یه کمی؛ از روز اول

سُخت صورت مو تا که تونم می قمراوی 

 

ایسو  بخدا  حق  مونه  ناله و نفرین 

هر روز خدا تا سر ماه پی مو  جراوی 

 

بینیه بچیل هر چه ترسی وو مو گفتی 

از شرم و عرق جومه ی مو  پاک  تراوی 

 

سر که تو سرم گفت عیالم که د بس کو 

هر کی که شنُفت حرفلت ِ  پاک  قراوی