بانو بوشهری:

با صدایِ برخوردِ باران بر سقفِ پوشیده ی حیاط خلوت از خواب بیدار می شود.‌ اساساً بیدار شدن در نیمه های شب برای او که مدام از درد زانو می نالد و تنهاست؛ به وفور اتفاق می افتد.

خانه تاریک است و یک باره نصف شبی دلش هوای یک نوشیدنی داغ می کند .‌

هیچ کس در خانه نیست که خودش را ملزم به آهسته راه رفتن یا بی سرو صدا کاری را انجام دادن بکند.

سرما و لرز خفیفی در بدنش احساس می کند.امّا پاهایش را روی زمین نمی کِشد که به سمت بخاری برود و روشنش کند. 

چراغ حیاط خانه را قریب به بیست سال است که شب ها موقع خواب روشن می گذارد.نور خفیفی که از پشت شیشه ی هال می گذرد تا روشنایی قابل قبولی به سالن خانه بپاشد؛ برایش کفایت می کند.

فکر نکنید که بچه هایش خارج اند یا این که یک بیوه ی تنهاست. 

فقط تنهاست، همین!

قصه اش هم این است که اساساً از ریشه، از مرد جماعت فراری بود.‌دلیل واضح و  مبرهنی هم نداشت. 

تا مرز سی و هفت، سی و هشت هم، خواستگار خوب داشت. از این ها که دست می گذارند تا زن روی آن راه برود. 

کرم علی کهنسال ولی نتوانست دخترش را به ازدواج و زندگی مشترک وادارد. مش خاتون که مجاب نشود، یعنی نصف شب و باران و خانه درندشت ،رماتیسم، تنهایی و تنهایی و آهِ تنهایی.

هنوز خودش را از تک و تا نمی انداخت پیش در و همسایه. یا جلوی آن یکی خواهرش نسرین که از قِبلِ شوهرِ بفهمی نفهمی مایه دارش اِدعای فَهم و کمالش می شد.

وجنات و سِکنات خاتون در دوران دانشجویی و بعد اداره ی مالیات به کسی جگر شیر نمی داد که باب مراوده و آشنایی و احیاناً خواستگاری را باز کند. از مردها یک جورِ غریبی فاصله می گرفت.چند تایی هم که با واسطه قدم جلو گذاشته بودند و خاتون را برای همراهی و همسری می خواستند، جواب از پیش تعیین شده ی خاتون را از زبانِ کرم علی کهنسال می شنیدند که: می خوام تنها باشم. تاکی؟ چرا؟ تا چه وقت؟ یا هر سوال مشابه این را بی جواب گذاشته بود.

حالا اما، همان طور که فنجان داغ را میان دو دستش نگه داشته تا گرمایش از سردی دست هایش کم کند، یک باره بی هوا ذهنش پر کشید به سال سوم دبیرستان.

به پسر حاج احمد سعادت. 

ذهنش را تعمدانه از آن خاطره می کَند بیرون.همان یک بار بود فقط.

هنوز و بعد از آن همه وقت، گرمایِ شیرین دل چسبی را زیر رگ و پی اش حس می کرد.

ذهن لجوج خاتون؛ امشب ولی می گریزد و به اختیارش نیست.

عکس ها، نامه ها، پیغام ها، یواشکی ها، دلهره ها...

چیزی داغ از روی گونه هایش نرم و آهسته سُر می خورد پایین. 

سی سال برای هیچ مَردی نه عشوه آمده بود، نه اشک ریخته بود، چه می گویم؟ خاتون تقلایی در خودش حس نمی کرد برای هم صحبتی و هم سقفی با مردی.

ولی حالا نیمه شب، در تاریکی، پا در پنجاه سالگی گذاشته، خیالِ پسرِ حاجی سعادت به همش ریخته بود.

تنهایی افیونی است که نمی خواهی بپذیری از درون شور و رمق ات را می گیرد؛ حتی اگر آگاهانه سرزنده بنمایی، به مدد هزار مدل رنگ و سالن زیبایی نگذاری تاری سپید خودنمایی کند، لبخندهای پهن و جذاب بزنی و چشم هایت را سیاه و روشن جلوه دهی.

از پس فریب همه برآمده باشی که تنهایی پُر بَدک هم نیست و خودت انتخاب کرده ای که تنها باشی، با باران و نیمه شب و سکوت و خانه ی خالی چه می کنی؟

سرگرم شدن با شغل، دوره های دوستانه،  مال و مکنت، سفر، چه و چه، جایِ یک جانم را از سوی کسی که به زندگی ات رنگ زندگی بپاشد؛ نمی گیرد.

تنهایی اگر چه سرایت کرده به جان نصف آدم های شهر... همان ها که خانه هایشان پر از حضور است، خنده و صدایِ بچه ها از آن قطع نمی شود، از خانه هایی که سالی چند بار ماهگرد و سالگرد و چی چی پارتی می گیرند و صدای موسیقی شان کلِ ساختمان را بر می دارد، همان ها که سود حساب های بانکی شان، چند تا صفر تو خالی دارد.چه کسی ضمانت می دهد که اینان از درون تنها و تهی نیستند. 

خاتون ولی امشب جوری تنهاست و تنهایی به جانش چنگ می زند که با روشن شدن هوا به خودش می آید .

پشت پنجره می رود.‌ باران تازه بند آمده ، قطره های بخشنده ی باران با ناز از روی گل ها و درخت  باغچه به زمین می افتد.

لبخند کم جانی می زند و با خودش فکر می کند؛ تنهایی چیز خوبی نیست حتی اگر خودخواسته و از سر میل باشد.