عبدالخالق عبدالهی :

خانه ها در قدیم معمولأ بزرگ و درندشت و جا دار بودند و اطاقها را به ردیف کنار هم می ساختند . اطاق پذیرایی یا مجلسی – نشیمن یا بنشین – آشپزخانه یا مُدبَخ (مطبخ) یا آنطور که ما می گفتیم "خونه گازی" یا به قول قدیمی ها " خونه تش و چاله ای " .

در گوشه ای دورتر یک اطاق دیگر هم بود که به آن  کاهدان یا به گویش محلی " کهدون " می گفتند . چون قبلأ مال و احشام زیاد بود و خوراک دام اهمیت زیادی داشت این "کهدون" محل دپو و انبار کاه برای حیوانات خانگی بود . البته کهدون کاربردهای دیگری هم داشت ، چون جای دنجی بود جان می داد برای پنهان کردن اشیایی مثل اسلحه ، پول نقد و طلا و جواهرات که کسی نباید می دید. روی کاههای نرم و خنک بهترین جا بود برای مرغ های بدقلقی که خاگ پیچ می شدند و فقط جاهای خلوت تخمشان را می گذاشتند . وقتی قهر یا ناز می کردی و می خواستی جایی قایم بشوی که کسی نبیندت ، یا هنگام بازی قایم موشک و " چیش گِرِکو " ، کهدون بهترین جا بود. این اوکازیون کاربردهای دیگری هم داشت .

زمانی که خوانین و کدخداها در روستاها همه چیز را در سیطره خود داشتند اگر کسی تمرد و نافرمانی می کرد یا خطایی از او سر می زد توی کهدون زندانی اش می کردند  مقداری کاه آتش می زند ، در را می بستند و اصطلاحأ او را " کَه دید " می دادند تا تنبیه شود و سر عقل بیاید . قبلا که خانه ها شلوغ و پر رفت و آمد بود کهدون محل مناسبی بود برای نامزد بازی و قرارهای عاشقانه مجاز و غیرمجاز .

ضمنأ مار و عقرب هم در کهدون زیاد بود می گویند یکبار پیرمردی رفته بود توی کهدون تا برای کَه تلیت خرش، کاه الک کند همینطور که با شورت بلند کُلکی نشسته بود و کاه الک می کرده عقرب جایی از بدنش را نیش می زند . بنده خدا الک بدست می دود توی حیاط و فریاد می زند : عقرب زده یه جویمه ، آخ نمیترم بگم، آخ نمیترم بگم