اتحاد خبر: مرحوم حاج علی مرادی، شاعر خورموجی سراینده شعر محلی «کلاخا یاد مهدو» در سال 1376 نامه ای منظوم به دکتر هیبت الله مالکی می نویسند که در ادامه می آید:

از پس یکهزار و سیصد سال / سال هفتاد و شش نمود جمال

فروردین بود و روزهای سعید / همه شادند و خوش ز مقدم عید

سید غلامحسین بهرسی آورد / هدیه ای مر مرا و شادم کرد

هدیه اش نیک ارمغانی بود / زرِّ بیست و چهار کانی بود

پاک و رخشنده خالص و بی غش / نغز و تابنده جالب و دلکش

هم به پیشانی جهان ادب / می درخشد چو زهره اندر شب

از ره آورد او شدم خرسند/که به معنا ادیب و دانشمند

سایه خنده ای به گوشه لب/ دلم از جاذبه به تاب و به تب

خوش لقا و بلند پیشانی/ محفلم شد از او چراغانی

قامتی معتدل نه پست و بلند/ سخن آمیخته به شکّر و قند

در اوان جوانی و شاداب/ با وقار و مبادی آداب

دُرۀ التاج افسر پرویز/ محضرش روحبخش و شورانگیز

پاک تر از زر تمام عیار/  بی غشی همچو زرّ دست افشار

در سخن گستری چو لب وا کرد/ افصحان زمانه دروا کرد

سخنانش همه چو سحر حلال/ می زدودی ز دل هموم و ملال

شعر حافظ گواه هر سخنش/  زین سبب قند ریزد از دهنش

مالک الملک شد به ملک وجود / گر دلی داشتم ز من بربود

هر که بود اندر آن جلیس و نشست/ با کمند سخن گرفت و ببست

همه طوق وداد در گردن /  کس نیارست خود رها کردن

گشته با تاج و تخت خسرو دل /  بگرفته هر آن قلمرو دل

درس تاریخ برگرفته به فن / وز تبحر زبان من الکن

پادشاه و وزیر و دانشمند/ می شناسد چنان که من فرزند

کدخدا و رییس و خان و امیر/ شرح حال تمام با تفسیر

نسبت این به آن و آن با این /  نه ز راه گمان به طور یقین

هیبت الله مالکی نامش/ گردن چرخ در خم خامش

چون ز کار شکار دل پرداخت/ چو رها تیر شد کمان انداخت

که ندانم چه کش تو را کشته / ای تو در خون خویش آغشته

مالکا مُلک دل مسلم تو است / هفت بحر محیط شبنم تو است

تو گرفتی مرا و بستی سخت / پس رهایم نمودی از بد بخت

چو غریقی فتاده اندر موج/ دل به نزد تو، خویش در خورموج  

نرود نقش تو ز لوح خیال/ دلم از خون شده است مالامال

بی تو اندر دیار خویش غریب/  نیست آرامشی نه صبر و شکیب

خود مرادی بودم مرید شدم/  در محاق تو ناپدید شدم

بس به در بسته ایم چشم امید/  همچنان شیشه تار و دیده سپید

تا کی ام عمر رفته باز آید/  روزگارم به رفق و ساز آید

نامه ای گر ز پست برگیرم / با خیال تو مهر سر گیرم

نه من بی نوا چنینم و بس / چون من اندر دیار ما صد کس

سید پاکزاد "بهزادی"/ که بود مر مرا چو استادی

دوستان "معیدی" که مراست / همچو شمشیر تیز در ید راست

دوست دیگرم چو " پورسعید "/ که بود نام کوچکش " خورشید"

همه سر بر نهاده بر درِ تو /  همه مست شراب ساغر تو

در سویدای دل هر آن مکتوم / در کشیدم به نامه ای منظوم

تا مرا گاه و گه به یاد آری / به فراموشیم بنسپاری

شد به پایان و گشت ختم کلام/ بر تو بادا ز من هزار سلام

عز و آزادگی مدامت باد/ شهد فتح و ظفر به کامت باد

سید پاکزاد نیک نژاد / آنکه از هدیه اش شدستم شاد

ز من بینوا سلامش باد / توسن چرخ در لگامش باد

شهریور ماه 1376