خان:

در این اوضاعِ هشلهفت کرونایی و پسا انتخاباتی که  از ترس به هم نخوردن انسجام !!!،مجبورم سرفه هایم را هم سانسور کنم و از مردم بگریزم.قصد کردم به دنیای شیرین پدر بزرگ (باپی) و ننه پناه ببرم و در سایه سار آن حیات طیبه، اکسیژن یک زندگی عاری از استرس مدرنیته را با تمام وجود سر بکشم.

مشت اول را به در کوبیدم. دستم را برای مشت دوم بالا نیاورده بودم که ننه با اخلاقِ استکانی در را باز کرد.انگار کشیک ایستاده بود آن جا!!!

اگر تمام مصیبت های عالم روی دل ننه تلنبار بود. همیشه ی روزگار،اول خنده ای می کرد از ته دل و بعد سفره ی دلش را می گشود و می رفت سرِ اصل مطلب یعنی؛ جامگیرکی های باپی.

آن روز ،لبخندی ژوکوندی بر لب نشاند.و گفت:

-تو بیا برو سَی کن، ببین چه به روزگارِ سر و پِکال خُش در آورده ای سرونِ  پیری.

ننه یک نفس، ضرب المثل هایی با کلید واژه ی " سرونِ  پیری" ردیف می کرد و با صدای رسا هجی می کرد تا به گوش باپی برسد.

"سرون پیری و عاقبت نه به خیری" ،  "سرون پیری و کُلوکِ گرمسیری" ، سرون پیری و معرکه گیری"

باپی بی خیال ننه  و دنیا داشت دست و صورتش را می شست.قدِ خدنگش  را که اکنون شبیه کمان، هلالی شده بود؛ راست کرد.کلاه نمدی اش را که جا به جا کرد.دیدم ننه راست می گوید.بوی پاییز اخوان را می شود در کلّه ی تربچه نُقلی باپی حسابی حس کرد.

ننه همزمان سفره ی ناشتا را که پهن می کرد، نِق می زد که ؛
-دیروز از زور بی کاری و جا مگیرکی رفته سراغ دلوی که پر از دار و دوا بوده است.مشتی حنا گذاشته بودم برای روز مبادا.همه را با آب قاطی کرده و زده است به سر و صورت.

باپی قفل سکوت را شکست و گفت :

چه می دونم ، دیروز یک ماشین آمده بود در کوچه برای خریدِ پلاستیک کهنه.داشت به خاله زنک های همسایه می گفت :با گوش خودش از تلویزیون شنیده که علف های داروییِ صحرا، آدم را در مقابل این مرض جدید که میان مردم افتاده، بیمه می کند.

گفتم باپی.حنا خاصیت خنک کننده دارد و این ویروس در به در دنبالِ سرما می گردد.

باپی ترسید و رفت تا فکری به حال حناهای خشک شده سر و صورتش کند.

اما نمی دانم ،احتمالاً  راننده ی ضایعاتی ، در کار حنا بوده.شاید هم سلطان حنابوده یا آن را با روغنِ گلِ بنفشه اشتباهی گرفته است!!!