بانو بوشهری/ برازجان:

فضای شهرِ فرنگِ مجازی که توانسته ما را از معاشرت با خانواده و کتاب خواندن و خیلی اَعمال مفید دیگر بِبُرد، حقیقی ترین ابزارِ در دسترسِ، حداقل ما ایرانی هاست.

این فضا حقیقی است وقتی انزجار و دلخوری ها و از آن ور مسافرت ها و لذت ها و کادوهایمان را به طرزِ چِشم درآری، اِستوری می کنیم توی حلقِ دوست و دشمن.

حقیقی است وقتی دوست و فامیل و همسایه با ضربه زدن به تاچ گوشی موبایلشان و رصد کردن صفحه شخصی مان پی می برند که : امروز فشارمان بالا پایین شده و در درمانگاه بستری شده ایم، یا دکوراسیون منزل را تغییرات اساسی داده ایم، یا آقایی مان ترفیع گرفته است ،یا هزار یا(ی) دیگر.. .

این فضا حقیقی است وقتی دومین شخص مملکت مان را ترور می کنند و بیش از دو سوم هم وطنان در اقدامی خودجوش، پروفایل هایشان را با هم سِت می کنند‌ و اتحادی حقیقی را شکل می دهند.‌

حقیقی است وقتی بیشترین خبرهای مبتلا شدن و بهبود یافتگانِ،کرونا ویروس را، از طریق همین یک دستگاه موبایل چک می کنیم.

حقیقی است وقتی در هزار تویِ گروه ها و کانال های به اصطلاح مجازی اش تا دل شب چت می کنیمُ دل می بریم و دل می سوزانیم و مشاوره می دهیم و نقد می کنیم و به گند می کشیم و انسانی عمل می کنیم و انسان نما هستیم.

حقیقی است وقتی در واتس آپ مجال می یابیم در مدح نماینده دلخواهمان متن ها فروارد کنیم و یا در ذَمِ رقیب تهمت و لیچارها حواله کنیم.

این فضا به شدت حقیقی و در محضر خداست‌.‌ اما آنچه به هویت این فضا آسیب زده است عدمِ سواد مجازی کاربرانی است که در ارسال انواع و اقسام پُست های جعلی و مخرب کوتاهی نمی کنند.

آرمش ما در دنیای حقیقی به طور چشمگیری تحت الشعاع خبرهای ضد و نقیض مجازی است.

با وجود و ظهور هر بحران، سیلی از پُست هایی مربوط به گرانی، بستن خیابان ها، آمارهای غلط، قرنطینه های اِعمال نشده، و بیشمار خبرهای ناصحیحِ از این دست ، تمرکز ،آرامش و امید را از مردمِ غرق در ملال و بیهودگی می گیرد.

ابتدایی ترین تعریف از سواد مجازی را می توان اول صحت و مبنا و اساس قرار دانستن پست و پیغام های دریافتی قرار داد و بعد به جهت روشنگری و نه تضعیفِ روحیه یک هموطن ارسال کرد.
روشنگری و امید را توأمان ترویج کنیم.