اِرنک باشی:

بچه که بودم پدرم هر وقت می خواست بفرستم دنبال کار یا به قول خودش دنبال " فرمون " اولین سفارش یا قدغنی که می کرد این بود : " بوا، اول مثل بِچه ی آدم سلام می کنی بعد میگی بوام گفته فلان و بهمان " . 

شاید به دلیل همین سفارشات اکید بود که همیشه هر جا می رفتم  سعی می کردم اول مثل بچه ی آدم سلام کنم بعد حرفم رو بزنم. جالب اینکه چون همیشه تاکید بزرگترها روی سلام کردن بود و هیچوقت کسی به ما نمی گفت چطوری خداحافظی کنیم من هم فکر می کردم نشانه ادب و نزاکت فقط درست و به موقع سلام کردن است. تا اینکه یکبار کلاس چهارم دبستان بودم که پدرم برای کاری فرستادم درِ خانه یکی از همسایگان .

آن روز کارم و در واقع کار پدرم را که انجام دادم هنگام خداحافظی به همسایه مان گفتم : آقای خواجه، عرضی ندارید !؟ آقای خواجه که از جنگ زده های خوزستانی و مرد بسیار محترم و آرامی بود زیر چشمی نگاهم کرد و گفت : نخیر!عرضی ندارم !!! .  فردا جمله " عرضی ندارید ؟ " بنده لو رفت و باعث شد خیلی ها مسخره ام کنند اما یک درس بزرگ گرفتم : درست خداحافظی کردن هم به اندازه سلام کردن اهمیت دارد .