بانو بوشهری/ برازجان :

می دونم ،می دونم الان توقع دارید در مورد مسائل ایران و منطقه براتون بنویسم، اولاً که این مسائل اصلاً شوخی بردار نیست در ثانی مگه چقدر به من میدن که همچین انتظاری دارید؟ دیگه همینم مونده وارد بازیای سیاسی بشم، هر چند ما داریم مثل فرزندان آدم زندگی مونو می کنیم و این سیاسته که تِلِپی افتاده وسط زندگی ما.

از اونجا که من یه چهرهٔ محبوب و مردمی( سلبریتی نه ها، چهرهٔ محبوب و مردمی) هستم،خب طبیعتاً به فکر مردمم هستم و قابل درکه که تو این اوضاع قاراشمیش به یه تنفس و زنگ تفریح نیاز داریم همه مون. ولی کو؟ باید چراغ برداری گِرد شهر بگردی، و خب آنچه یافت می نشود آنمان آرزوست.

حرفم که نمیشه بزنی، هنوز زبونت تو دهن نچرخیده میگن همینه که هست، باب میلت نیست جمع کن برو. وا !جمع کن برو یعنی چی ؟ خب آخه من اینجا ریشه در این خاکِ از آلودگی پاکم..

خلاصه که فکر کردم، فکر کردم، گفتم حداقل خودمون به فکر خودمون باشیم ، حالا میگم بهتون.

به نوبهٔ خودم همهٔ شما رو توصیه می کنم به تقوای الهی..‌نه نه، یعنی می خواستم بگم طنز درمانی. پوزخند نزن آقای محترم، بله همین شما که کُت شلوار طوسی پوشیدی.

مسئولین که رسیدگی نمی کنن، بلایای طبیعی و غیر طبیعی هم که از چهار جهتم راه ببستند، یه قمار بازم که اون سر دنیا نشسته ولی همش یه سُکی به اوضاع خاورمیانه میده ، خب معلومه در چنین اوضاع احوالی امید به زندگی مون که خودش همچین مالی هم نبود اُفول می کنه.‌

پس کلام یکی مونده به آخر : دنیا محلِ گذره، هر چه دارید و ندارید بپوشید و بخندید و برقصید و بنوشید، و کنارشم طنز بزنید به بدن.

کلام آخر: همون کلام یکی مونده به آخر.