بانو بوشهری/ برازجان:

جونم بگه براتون که مهاجرت چیست،چرا و چگونه اش رو گفتم یه ریزه براتون تشریح کنم.

من کلا خودم خیلی آدم مهاجرت پذیری ام. ولی تنها دلیل موندگار شدنم در وطن تا این لحظه ،نداشتن یک خاله یا عمهٔ چرب و چیلی در آنسوی آب هاست.

خب خدا رو خوش نمیاد آدم پیهٔ دوری از وطنُ، یارانهُ،بیمارستانِ تمامِ مجهزِ گنجیُ،‌ حضور در صفِ مرغ و شیکرُ رها کنه بره در بلاد کفر، بعد تازه اونجا هم حمّال وار ،روزگار بگذرونه،‌ الان روشن شدید ساپورت شدن از طرفِ عمّه خانم نامی، چقدر اهمیت داره؟

بعد تازه آدم بره اونور ،بیشتر برای این ور یقّه جِر میده.

قصدم هست رفتنی شدم یه کشورِ کوچولوی خوش آب و هوای اروپایی رو لحاظ کنم برای اقامت. فاز فکریم با اینایی که در کانادا رَحل اقامت می گزینن جور نیست.
کلاً غریب پسندم. چیه بری کانادا چپ و راست ایرانی گردن کلفت به تورت بخوره.

این چار صبای عمر رو باید توی یه کشور بی حاشیه سر کرد. کشوری که نه در رأس خبرهای سیاسی باشه، نه خبرهای اقتصادی، اصلاً در رأس خبر نباشه.

بعدم که خوب تو کشور مورد نظر جا افتادم به دلیل نداشتن فن و هنر خاصی ، همش لَم بدم رو مبل و همون طور که یه نوشیدنیِ گوارا ( حلال آغا جان! نوشیدنیه حلال منظورم بود) می خورم به شبکه آی فیلم پیام میدم که: بانو بوشهری هستم ممنون از برنامه های خوبتون لطفاً در جدول پخش سریال هاتون،فیلم مختارنامه رو برای شونصدمین بار بذارید.

حالا مهاجرت خیلی برنامش مفصله، ولی علاوه بر نداشتن عمه خانمِ مایه دار ، یه کَمم دلم گیره.گیره کی؟ بهتره بگید گیره چی؟ همین جاروفِ لامصب دیگه( لامصب اصلنم فحش نیست، اصلنم منشوری نیست، جاروف خودمه اصلاً ، میخام بهش بگم لامصب) آدم مار باشه مادر نباشه، اَوه نه اون مال یه چیز دیگه اس! بگذریم آقا جان،کلام آخر و بگم مرخص بشم.

کلام آخر اینکه: الان تو دلتون گفتید : نه خُب نخبه علمی، نخبهٔ ورزشی، بابا کیمیا علیزاده، تو رو چه به مهاجرت، بشین همین جا نون و ماستت رو بخور، خداییش گفتید یا نگفتید؟.

می دونید چیه؟ اگه اسبابش جور بشه فقط می خوام برم ببینم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است؟ همین.