حسین احمدزاده:

دیشب توی تختم نشسته بودم

همینجوری چشامو بسته بودم

خاطره هامو هی ورق می زدم

ازین به اون کله ملق می زدم

یادتونه قصه های سمندون؟

جاجول و توی دهنش یه دندون؟

یادتونه شعرای بچگی رو؟

اتل متل مزه ی زندگی رو؟

شاید اگه یه دهقان فداکار

باشه کسی کشته نشه تو قطار

دهقانی که حالا خودش رانندس

کارش فقط کلاچ و گاز و دندس

حنا دیگه دختر مزرعه نیست

لیسانسشو گرفت تو رشته زیست

قصه کوکب رو فراموش کنید

زیر اجاق گازو خاموش کنید

حوصله پخت و پزو نداره

صبح میره و شب میاد از اداره

پینوکیو دماغشو عمل کرد

فرمشو مثل بینی عسل کرد

یادش بخیر چوب بود و آدم می شد

غیرت اون آدم چوبی چی شد؟

قحطیه و آبی تو سد نداریم

پترسو هر سال سرکار نذاریم

یه روزی دریا توی انگشت اون

حسرت اون شده یه قطره بارون

آخ که دلم تنگه واسه چوپونه

دروغای قشنگ و بچگونه

دیگه دروغم هیجان نداره

وقتی که گرگ گله رو کرده پاره

کبری قصه سه قلو اورده

پوشک و شیر پول کم سپرده

اجاره و چک و برات و سفته

تصمیم کبری رو ازش گرفته

خسته و بی رمق شدم خدایا

چنتا فقط ورق زدم خدایا

چشمامو بیشتر روی هم گذاشتم

حوصله خاطره رو نداشتم

سیاهی چشام یه لحظه سر خورد

با چند ورق خاطره زود خوابم برد