ارنک باشی

فریدون توللی شاعر با ذوق و خوش قریحه شیرازی هم خودش آدم عجیب و غریبی بود هم زندگی پرماجرایی داشت. او سالهای جوانی اش اهل سیاست و سرودن اشعار ملی و مبارزه بود و به لذات و تعلقات و مخلفات زندگی توجه چندانی نداشت اما بعد از چهل سالگی یکباره تغییر رویه داد. به مراکز و محافل قدرت و خصوصأ به دربار و باالخص به اسداهلل علم نزدیک شد اشعارش دگرگون شد و خالصه " ِسر پیری به هوس های جوانی روی آورد و معرکه گیری ها کرد".

توللی در جوانی کردن بی موقع، راه افراط پیمود و در سنین پیری اشعار بی پروایی در توصیف قد و باال و اندام معشوقه های تاق و جفتش سرود ، طبعأ زنش با این کارها مخالف بود و رنج می کشید. می گویند یکبار زن توللی به او گفته بود:
تا چتر هنر بر سر شوریده گرفتی
یارت به یسار است و نگارت به یمین است
من هر چه به شعرت نگرم شرح غمی نیست
تا هست سخن بر سر ناف است و سرین است

توللی اصوأل از خان زاده های قشقایی پر شور و با حالی بود که کاش می شد بیشتر و بی پرده تر درباره اش بنویسم اما عرب مثالی دارد که می گوید: "و لیس کل ما یعلم مقال" یعنی اینکه همه آنچه می دانیم گفتنی نیست.

دلتان خوش و دمتان در این سرمای مطبوع پائیزی گرم.