معماری برازجانی:


پسین تنگی دلم سمبوسه می خواس

نه میل نون میکه نه کاکل و ماس

زدُم صحرا که کام کُم برارُم

پدر از جیوم و از خوم درارم

سر دکه عجب شوری به پا بی

گمون کِردم طرف داره کوابی

جوونل یک وو یک سر توی تینک

وو مو گفتن برو ته صف تو اینک

مونم لُنجم یه ور رفتم تهِ صف

یه هل گشنه یه هل وامونده تو کف

خلاصه عاقوت نووم که واوی

کُمُم غرغر میکِه معلی حساوی

دوتا نوشابه وو چارتا وو هِم ایی

گرفتُم از طرف از طرف بازم کمُم بی

می گفتن سمبوسه شکلش سه گوشه

کله نونی کمی هم آلو توشه

اوما جل العجب ایی خو نه خوش بی

نه سر شکلش نه مزه ش مثل خوش بی

وو خوم گفتم گمونم ایی کواوه

درازی صفش هم ری حساوه

سر پا واویدم تا باز بگیرم

می گفتم یا می خارم یا می میرم

اوما بخت کجم با مو نبی یار

زدیدم ری دلم یه نیسنی بار

ورم کردی کمم می خواس بترکه

نه درمونش میکه چنته نه سرکه

همی موقع که مو بیچاره بیدم

کوکام اومه سر دکه وو دیدم

مو، خو، مثل تیوپ لرزون و پرباد

او هم اخمش تو هم سر کرده فریاد

جلو، مردم یواش رفتم تو کیچه

ننادم تا صداش هر جا بپیچه

اومه دیندام و گفت اوف از کم لور

تو خوت کردی دوتا چیش خوتم کور

برو کم گنده لوره بی قواره

فلافل آخرش دخلت میاره

وو مو، گفتن، برو تا خوت بیوینی

چطهری آخُرش نقش زمینی

عرق کِردم نشسُم ری دوتا پام

مثه زهر هلاهل گشتوی، کام

نه ره پس بی نه ره پیش و نه درمون

فلافل هی میکه باده نی حنبون

خلاصه عاقوت رفتم مو دکتر

به قربان، قد و بالای دکتر

همی درجا وو رنگُم  دردمه خوند

نوشت نسخه دو دسکش دو تا سوند

دلت پاک و چیشت هرگز نوینه

انما آخُر کار کمینه