بانو بوشهری/ برازجان:

اینجانب شبیهِ شمایان اعتقادِ راسخ دارم که ( کمی قلمبه سلمبه واوی نه؟) پیل آدمِ قشنگه می کنه!

ولش‌کن می خواستم یه چیز دیگه بگم اصلا. خداییش موضوع کم نیاوردم واسه نوشتنا، ولی همش ذهنم درگیر واحدِ جدیدِ پولِ.( حالا تو یه فرصت بهتر میشینیم در مورد پارسه حرف می زنیم)

تکیه کلام آدم ها ارتباط مستقیمی با جیب آنها دارد؟ اندازه و طرح جیب نه ها! محتویات جیب.

تیه کلام ها هم دوره و مراتبی دارن، که الان به ظرافتِ هسته اتم براتون میشکافم و در طَبق تقدیمتون می کنم.

داش مَشتی ها و مو فرفری ها الفاظ و واژگان مخصوص قشر خود را به کار می برند( لوتی مَسلک تو دست و بالم نیست الان که دو تا تکیه کلام برسونه بهم).

احساسی ها و عاشق طورها: تکیه کلامشون که بر شما هویداست ( می میرم برات) که مبنای علمی و عملی ندارد.

عوام: این دسته یک تکیه کلامِ کوچه بازاری دارند به عنوانِ هشتصد! خدا خودش می دونه ....و اندی از عمرم می گذره( دونستن نقطه چین خیلی اِلزام نداره الان واسه شما) هنوز نفهمیدم مبنا و خواستگاهِ این هشتصد چیه؟ بالاخره هشتصد تا چی؟ یعنی راه نداره هزارش کنی؟ هیچ قشر و نهادی هم گردن نمی گیره که بالاخره این هشتصد فحشِ، تمجیدِ، سوسول بازیه، والا بقرآن، خانه برانداز نباشه یه وقت!

به فراخورِ شأن و وجهٔ افراد و اقشار مختلف این تکیه کلام ها رنگ و بوی دیگری می گیرن مثال بزنم؟ خب به طور مثال: شاااااد باشید، که خیلی ریز داشت به بحث افزایش جمعیت و زنان و زایمان و کانادا و مامانش اینا اشاره می کرد که ما در ساده لوحی غوطه ور بودیم و نگرفتیم ماجرا رو.

نازنینی هم بود که تکیه کلامش این بود: بگم؟ بگم؟ من حقیقتش تو همون دوران پیگیری نکردم ببینم چیزی هم گفت یا نه.

برخیا هم تکیه کلامشون هم رنگ و بوی معنویت داره و چپ و راست میگن: خدا رو شُششکر( با لحن مهران مدیری و با لب های غنچه شده بخونید).

دیگه گفتن نداره که تکیه کلام ها هم باید درست درمون و حساب شده باشه. بععله دیگه: عَلی برکة الله.