سیدحسین میرجهان مردی:

در کنار مزیت هایی! نظیر محرومیت، نبود اشتغال پایدار، عدم استقرار صنایع، اقلیم هوایی ناسازگار و دهها مورد دیگر، ره آورد دیگری  برای ساحل نشینان استان بوشهر به ویژه  اهالی شمال این استان  بنام  رانندگان خط شوتی پدید آمده است .

طی چند سال اخیر در شهرستانهای دیلم و گناوه  شغل کاذب دیگری با عنوان مستعار" شوتی" جان و مال  مردم را به خطر انداخته و آسایش را از  آنها سلب کرده است.

شوربختانه  رانندگان خط شوتی  دیلمی و گناوه ای دیگر به پارتی، مجوز، سفارش، گزینش و .... نیاز ندارند، کافی است جوان و بیکار باشی و با زیر بار قرض رفتن و یا از دوست و آشنا  کمک گرفتن برای تهیه خودرو سواری ، همزمان کارفرما و پیمانکار شوی...

این  تجارت که رنگ خون به خود گرفته  است، ناقوس مرگ را با حرکت  ارابه های آهنینی به  نام " شوتی" در هر کوی و برزن و جاده ای به صدا در آورده  است.

این پدیده دیگر نیازی به تحلیل جامعه شناسانه و تخصصی ندارد، زن و مرد این دیار با پوست و گوشتش آن را  حس کرده و خاطر پریشان، از  زندگی در چنین فضا و محیطی است.

اغلب جوانان  این خطه  از بسیاری از فرصت های شغلی که در مناطق نفت خیز و صنعتی در این  محدوده جغرافیایی کشور وجود دارد بی نصیبند زیرا   پروسه  جذب و اشتغال نیاز به پارتی، مجوز، سفارش و... داشته و دارد، در حالی که شایسته گزینی و شایسته سالاری شعاری است که بیشتر  مسئولان  در ورای آن قوم و گروه و باند خود را  واجد این صفات می دانند و شاید رویکرد به شوتی بودن و شوتی راندن تا حدود زیادی  در این واقعیت نهفته باشد.




شیوه فعالیت و فرایند کسب و کار! خط شوتی به گونه ای است که همزمان مستعد قاتل و مقتول بودن است، در پی  این همراهی   سخت و دردناک ، هر از چند گاه حوادث  غمبار  ( مرگ جوانان عزیز در جاده ها  )  نمود پیدا می کند که دل هر انسانی را  به درد می آورد.

در این نوشتار مختصر ،  قصدی برای  ارایه راهکار در بین نیست اما به عنوان یک فرهنگی بازنشسته ، از سر دلسوزی و  در قالب نصیحتی دوستانه    به  جوانان هم تبارم  عرض می کنم که  در این وانفسای مشکلات، خود به فکر چاره باشند، در هر کار امکان رعایت  و پایبندی به برخی اصول و قواعد  وجود دارد، شما   به این اصول  بیندیشید و  خطر را به حداقل برسانید.

 قلم فرسایی در مذمت  قاچاق  پیشینه زیادی دارد اما چاره اندیشی برای کاستن از تبعات اجتماعی و همچنین زمینه های بروز آن ضرورتی است که هنوز  به آن پرداخته نشده  است.

 به سان چشمان منتظر خانواده های این جوانان،
چشم انتظار  حل این معضلیم،