بانو بوشهری/برازجان:

 برازجان من عاشق کِشورایی یم که اِسمشون بِهت ثُبات میده، یه نرمش و راحتی به همراه خودشون دارن. اینا واقعا چرا این جوری ان؟ مثالاش خُب خیلی زیاده. یکیش مثلا قربونش برم هلند، یا سوییس، سوییس ولی یه‌ کم خودشو فاز بالا حساب می کنه البته خب حقّم داره تَورم تو سوییس داره به صفر درصد می رسه.

یا دانمارک. کلا تلفظ دانمارک یه صلابتی به همراه داره، همون طور که خودمونی نمیشه، لبخند ملیح گوشه ی لبش رو هم حفظ می کنه. اروگوئه رو بگو، فک کنم همهٔ هَمُ غَمِّ شون ،صعود به جام جهانی باشه.‌چون کلا موقع جام جهانی آدم هوشیار میشه که ای راستی اروگوئه هم داشتیم تو سبد کالامون.

ایتالیا و اسپانیا رو خیلی تخصص ندارم،یعنی دارما ولی مسلط نیستم چندان. می دونید دیگه، نویسنده های حرفه ای تا در مورد یه مسئله به یقین نرسن نمیشینن فِرت فِرت تایپ کنن که.

نروژ که یه کُلُمِ قندِ. خداییش شما تا حالا شنیدین نروژ با کشوری قهر کنه، یا تحریم کنه،یا تحریم بشه، آخه کشور اینقد باشخصیت، نه اغتشاشی، نه سَری نه صِدایی.. حالا کشورای محبوب و بی حاشیه زیاد داریم، حالا بخوام باز نمونه بیارم مثلا..مثلا..مثلا کانادا.... نه ولش کن کانادا نه.