معماری برازجانی:

با من و همراه من دایم به دست

خیره، ام بر صفحه اش با آنچه هست

گشته یک جزء مهم از زندگی

یک مثال از اعتیاد و بندگی

ترک آن مشکل تر از هر، کار، سخت

با نِتش باشد، خیالم، تختِ تخت

در پی اش آحاد مردم بی شمار

بی نِتش درمانده اند و بی قرار

وصل آن با وصل جان شاید یکی

بی موبایل  تنهاترینی  و  تکی

با چتش گپ می زنی با این آن

روز و شب بی دغدغه در هر، مکان

نرخ آن سنگین ولی با ارزش است

زنگ آن، آهنگ و گاهی لرزش، است

ای که در جمعی ولی جای دگر

کرده ای با خط اینترنت سفر

این نشد درمان برای درد تو

حاصلش، این ارتباط سرد تو‌

در خودی بیرون بیا از قید و بند

بر زمین و بر زمان جانا بخند

پیر ما با خنده گفت رازی عجیب

یادگار از مردم پاک و نجیب

عمر تو با دیدن ارحام  خویش

صد برابر می شود  شاید که بیش