دی سامی:

مدتی از همسادگی مون پِی دی زاغو گذشت وُ ما پِی هم اُخت واویدیم؛ هرروز اِی نِبِرفتُم سرش بزدُم یه روز در میون بویَس برفتُم؛ یه روز دخترم از مَرِسه اومه خونه گو: دِی ای زِن همسادمون که خیلی پاش دوس کردیه هر روز میوینُمِش جاروف پنگی دسِشه دم در وُیسکیده؛ گفتُم چه باکه؛ نه قدغنه خو؛ لابد مرتب دم فدح شه میروفه؛ به به عِجَو زن تمیزیه.

گذشت تا یه پسینی خودِ صغو چِی قیلونمون گرم بی؛ تو دلِ فدح سی خومون نشسه بیدیم؛ هوایم خاش بی که دی زاغو اومه گو دو تا جومه دارُم یقه ش تنگه تو سِرُم نمیره، سیم یقه شه دکمه بِیل؛ گفتُم باشه؛ ما دوتاشه دکمه نادیم یکیشم دکمه نداشتُم بند نادُم، هموسُو گفتُم تا بیسیش کنم.

 طولی نِکِشی که دی زاغو، جاروف پنگی یَمم دِسِش مثِ شمر ذی الجوشن اومَه داخل وُ گُو: جومِمه خِراو کردیه، گفتوم خو کجاشه خراو کردومه؟ ایسو یه جومه ی نیم داری خراو کردن داره؟ جومه ی نویی هم خو نبیده؛ بیُو بینُم مِی چِوَش کردُمه؟ گُو: مِی مُو بچِی کوچیکُم که بند سیم نادیه؟ یالله الدش کو تا چیشلته دَر نُوردمه بیلُم کف دِسِت.

خلاصه مُو دی ترسِ جاروف پنگی دی زاغو همی کاری کردُم گفتُم دختر برو قیچی وُ سیزن دَشکه بیا تا جاروفکو ری مازَم نومده دومن وُ مثِ برق بندِلِ چیدُم وُ دکمه ی  دِمِ جومه ی بِرُم  در اُوُردُم نادُم دِمِش، دیدُم اوسو دی زاغو کمی جا گِره وُ از سِر کاه اومَه دومَن؛ سیلش کِ تا اَلده وُ وِرسی جومِشِ تکُند وُ رَه.

ریمه کردُم هِلِ صُغو گفتُم تُرا بخدا میوینی فقط جاروفکوعه ریم نُوُرد دومَن؛ وُ معذرت خواهیش گذشتُم؛ یه دِسِ درد نکنه یی هم نگو؛ آدم ایقه باکِل؟ما ایقه بدرد دی زاغو میخاریم بویس ایطری کنه؟ صغو گُو باکی نی دی زاغو خوش قُواش پشت و ری نداره؛ هر چی میگو سر زُونِشه؛ تو دل نداره؛ بویس وُ اخلاقش عادت کنی.

خلاصه چِی رختیم تو استکان  قد باریکو، لیمو هم ریش چروندیم؛ اُما خو طومِ دلُم نِدا؛ تو دهنم زهرش کِ؛ خدا زیادش کنه دی زاغوعه، خدا پیرش کنه...