دی سامی:

از بعدِ مُردن زنخالو عامه ی مُلکو نُومِده بی برازگون خونه ی ککاش تا ایسو که چن روزی اومِده سی خوش بمونه؛ مانم پِی دِی وُ دِدِه یل یه پِسینی رفتیم وِرِش؛ گفتُم عامه والله کُجُیی نِدیاری؟ همیطر که پُی بالِ دسمالش اُو چیششه پاک میکِرد گفت نمترم جِی خالی دِیمه بیوینُم، گفتم عامه والله خدارحمت کنه زنخالوم وُ دلِ خُنِک وُ دنیا رَه، عمرشم خو سیر و پُر کِرد، همیطر که دو تا دِسِشِ بالا کرد که دسمالشه اَلد کُنه چیشُم وُ النگونلش اُفتا، یعنی ای دِسَل تا کنجیل پُرِ النگون بی؛ تو دلِ خُوم گفتُم یَنی عامه چطری دَس نِماز میگیره؟ تو هِمی هیسُ وِیس عامه سینشه صاف کِرد وگُفت: عامه دِیم خیلی بِرِکِ بوآم زجر کِشی، شو و ُروز نداشت، ما مدعی زیاد داشتیم، هرگاه بوآم نبیدِش شُو تا صُب بُیَس تو فِدَه کیشیک میدا، اِی بوآمم اومده بی تا یه چی کِم و کسره یا چِی قیلونش اُماده نی پِی چو پا بِنِه میزدش؛ بوآ قُرچاقچی بی، سحر یکشِه قافله بار مینداخت، بُیَس دِی مرغ ری تَلار میگرفت و میکُشت، برنجم میپخت، تا صُب گیر بی، صُبَم بُیَس نون و رشته بِکِرد، یادُمه دُورِ چویی که پاش نون پهن میکرد خمیر میچسوُند که وش میگفتن چوکِری، اوسو آخُرِ کار خمیر دورشم در میوُردن مشتک میکردن، میگفتن ثواو داره بخاریش، اگرم کسی نخارده بیدش میدادنش سگ بُخارش.

روزی یَم که بساط نون نبی بُیَس بِرَه سِرِ چَه اُو شیرین بیورد هم سی خاردن خومون هم سی اونایی که میرفتن سر چاهاو؛ خلاصه که تا ظهر سه چار کِشِه بُیَس برفت مشک پر بکرد وببست ری کولش، بکرک ودول پُرِ اُو هم دسش، پاشم تا زونی تو چیت؛ سالی یه بِچِه ینی  یَم بُیَس بیورد، رَه جلوگیریم بلد نبیدن تا جون داشتن بُیَس بچه بیوردن.

دیدُم عامه همیطر هُسِی وِرار دل میکنه و هِی میگروه، خواسُم حرفِ عوض کنم، گفتم عامه نه انگار خیلی الله وزنجیل داشتی؟ چطو نکردیشونه ناهات؟ گفت عامه والله عصمتو میتره خربنده کنه نهی خرش مُو دیه نمترم، عاجزم، عصمتو میتره.

یواش وُ دده م که ای یِلُم نشسه بی گفتم انگشتیرلشم خو دراُوُرده، گفت نه دده یا، انگشتیرله گتوشه میگی که هرکموش یه کیلوعه؟ اونا مخصوص فاتحیشه فقط تو فاتحه دسش میکنه.

گفتم عامه والا اُمکِشه چه زدیه سرت؟ رنگش قشنگه، گفت عامه بعد مردن دِی حِنُی سرخو نزدمه سرم، ای حِنُیِ هندیه، یه ذره ای حِنُی سرخو قاطیش زدمشه که خیلی سرخ نواوو سی محض دِی؛ سرم صدمن واوی یواش تو گوش دده م گفتم: سُوزَک خووه سُرخَک خووه، فقط تُر کَنده حنا ؟