*علیرضا بحرینی زاده :

هنرمندان همواره جزو گروه های تاثیرگذار و مرجع در جامعه محسوب می شوند و دغدغه اصلی اهالی فرهنگ و هنر باید تعالی انسان و تامین نیازهای فرهنگی جامعه باشد.

با این حال امروزه هنرمندان با معضلاتی همچون نبود سیاست گذاری منسجم، عدم نظارت بر آموزشگاه های هنری، استقبال کم از آثار هنری، هزینه بالای تبلیغات و فروش پایین مواجه هستند.

کم توجهی، خصوصی شدن و وضعیت زیرساخت های فرهنگی و هنری و کمبود اعتبار از جمله موانع رسیدن به اهداف متعالی هنر در شهرستان دشتستان است. دشتستان و به خصوص شهر برازجان در طول تاریخ همواره هنرمندان مختلفی را به عرصه ملی معرفی کرده است، که همگی در زادگاه خود آموزش و پیشرفت داشته اند و سپس پله های ترقی را طی کرده و به جایگاه ملی در هنر رسیده اند.

در برازجان علاوه بر فرهنگسرای ارشاد و مجتمع فرهنگی و هنری شهید شاهینی که به بخش خصوصی واگذار شده اند، آموزشگاه های مختلفی در زمینه های گوناگون هنری فعالیت می کنند که می توانند عرصه را جهت پیشرفت و موفقیت هنرمندان به خوبی فراهم کنند که این امر به دلایل متعددی کمتر میسر شده است.

هنرجو در مواقعی نزد مدرسانی آموزش می بیند که صلاحیت تدریس را ندارند، در نتیجه شاهد افت سطح هنری شهر، افزایش سطحی نگری در مراکز آموزشی و رواج بی اندیشگی خواهیم بود. به طور مثال اخیرا در فضای مجازی و در مکان های مختلف شاهد آن هستیم که عده ای با تبلیغات گسترده و بدون اقدام جهت دریافت مجوز، مبادرت به برگزاری کلاس های نقالی و حماسه خوانی می کنند.

به جرات می توان گفت عده ای فرق بین این دو (نقالی و حماسه خوانی) را هم نمی دانند ولی کلاس های آموزشی برگزار می کنند، غافل از اینکه در نقالی و حماسه خوانی به صحیح خوانی شاهنامه و شعر تاکید زیادی شده است. همچنین از دیگر خصوصیاتی که یک نقال باید داشته باشد مهارت در بی وقفه سخن گفتن است. یک نقال باید دستگاه های موسیقی را به خوبی بشناسد و فی البداهه با آهنگ خاص سخن بگوید یا به صدای خود فراز و فرود بدهد. گفتن همین چند مورد کافی‌ست تا پی ببریم که این گونه ی نمایشی آنقدرها هم ساده نیست و نیاز به علم خاص خودش را دارد که اگر اینگونه نبود پیش از این هنرمندان عرصه تئاتر دشتستان فعالیت های بیشتری در این زمینه داشتند.

اگر بخواهیم مثال دیگری بزنیم، می توانیم به فعالیت های اخیر در حوزه کودک اشاره کنیم. آموزش در همه زمینه های هنری در سنین پایین باید با وسواس و دقت بیشتری صورت بگیرد اما متاسفانه در چند وقت اخیر هر کسی که به تدریس علاقمند بوده است از کار کردن با کودکان شروع کرده و جالب اینجاست که بخش خصوصی در مجتمع شهید شاهینی و فرهنگسرای ارشاد و همچنین بعضی از آموزشگاه ها نیز این فرصت را بسیار آسان در اختیار این افراد قرار می دهند.

و امروز کار به جایی رسیده است که آموزشگاه ها و انجمن های غیرهنری نیز مبادرت به برگزاری کلاسهای هنری می کنند. و اصلا مشخص نیست نقش انجمن های مربوطه و در راس آن اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی در اینجا چیست؟ و اصلا آیا انجمنها اختیار و یا قدرتی دارند که جلوی این مشکلات بایستند؟

اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی پس از سپردن مجموعه اماکن فرهنگی و هنری خود به بخش خصوصی در قبال هنرمندان چه وظایفی دارد، آیا این وظایف تنها در حد صدور مجوز تمرین و اجراست؟ و چرا با گروه هایی که بدون مجوز در سطح شهر اجرا می کنند برخورد قاطع نمی شود؟

در تمام این سال ها هنرمندان هیچ وقت وابستگی به دولت ها نداشته اند و همیشه با دستان خالی به حیات هنری خود ادامه داده اند. مشکلات از جایی آغاز می شود که بخش خصوصی ورود می کند. دولت بدون فراهم کردن زیرساخت ها به یکباره اماکن هنری را به بخش خصوصی واگذار می کند که در گام نخست نگاهی اقتصادی به هنر دارد که صد البته حق هم دارد. اینجاست که نقش انجمن ها کم رنگ می شود و مشکلاتی به وجود می آید که در کوتاه مدت به نفع بخش خصوصی و در بلندمدت منجر به کناره گیری هنرمند و در نتیجه نابودی هنر می شود.

هنرمند نباید دغدغه تامین زیرساخت ها را داشته باشد

در سالهای اخیر هر وقت هنرمندان دشتستانی از کمبودها گلایه داشته اند با جمله "مقصر خودتان هستید که مطالبه گر نبودید" مواجه شده اند و حالا که مطالبه گر شده اند با پاسخ "پولی نیست، مگر وضعیت مملکت را نمی دانید؟" روبرو می شوند؛ ما که آخر نفهمیدیم مطالبه گر باشیم یا نه. هنرمندی که باید به تقویت خود و پرورش هنرش بپردازد درگیر دغدغه های تامین زیرساخت ها شده است. کاش در استان ما هم یک بار برای همیشه تکلیف متولی هنر و هنرمند روشن میشد.


و سخن پایانی

از مدیران ارشد اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی خواهش می کنیم از ما هنرمندان نخواهند که مطالبه گر باشیم، چون بلد نیستیم و آخرین باری که مطالبه گریمان جواب داد و تا ماه ها خوشحال بودیم و تعدادی می گفتند که همین هم غنیمت است، نتیجه ی این کسب غنیمت شد رنگ آمیزی یکی از اتاق های مجتمع فرهنگی و هنری شهید شاهینی که به عنوان (پلاتو) به خودمان قالب کردیم و بابت همان اتاق هم داریم کرایه پرداخت می کنیم...

درد زیاد است ولیک درمان نیست.

والسلام...