حسین برازجانی  

به بهانه چهلمین روز فراق سروش ، فرزانه ای که از دیار فرزانگان رخت بست چهل غروب غم بار از پر کشیدن بسوی ابدیتت گذشت وهم چنان در بهت حیرت لحظات خوب بودن با تورا مرور میکنیم وچه زود دلتنگ نبودن وندیدنت شده ایم.

استاد سروش اتابک زاده محقق، مورخ و واژه نگار پرکار وخستگی ناپذیری که پس از پدر تاریخ نویس برازجان مرحوم استاد علی مراد فراشبندی برای اعتلای فرهنگ واحیای تاریخ و اجلال مردم برازجان ودشتستان بجد کوشید وعاشقانه قلم زد.

مرحوم استاد حاج محمد نبی مهاجری برازجانی در شعر زیبایی که در تقریظ مقام شامخ شهید سالم خان برازجانی سروده ودر آغازین صفحه تالیف مانای "جایگاه دشتستان در سرزمین ایران " به زیور چاپ آراسته شده می سراید.

سروش عالم غیبم سحر رسید به گوش                    که ای سروش به فرهنگ شهر خویش بکوش

و حقیر در پاسخ به شعر پیر فرزانه به نسل امروز وفردای دشتستان عارضم که :

هاتف از غیب خبر داد که بسیار بکوشید "سروش"

تا رسد وصف دیارش همه آفاق به گوش

او چنان  با خامه اش تاریخ وفرهنگ را دادِ جوش

تا کند تشنه تاریخ دیارم دو سه پیمانه  از این بحر نوش

گرچه سروش نیز هم چون همتای سلف خود استاد فراشبندی خاکستر نشین قصری بود رفیع وتالاری از افتخارات حماسه سازان ومجاهدینی که نزدیک به یک قرن پیش دربرابر ترک تازی های اجنبی به خاک دیار عزیز ومرزهای جاوید ومقدس ایران اهورایی قفس تن را شکسته وسینه هایشان آماج گلوله های خصم شده بود اما استاد بیم آن داشت که با مکتوب نشدن این جانباز یها و رشادتها در گردوغبار تاریخ به بوته فراموشی سپرده شده واین نسیان باعث محو شدن از یاد ها وحافظه ها شده وستاره زدایی شود. وچون قلم با دست سروش آشنا بود در مسلک نویسندگی عزم خود را جزم کرد تا دراحیای فرهنگ وتاریخ کهن ومعرفی ستارگان شجاعت وشهامت آسمان دیارمان برازجان ودشتستان بنگارد که نگارشی بس ستودنی وتحسین برانگیز است. که الاحق چه زیبا هم توانست حدود  دو قرن از تاریخ پرفراز ونشیب مان را درکوچه پس کوچه های تنگ وپستو خانه های تاریخ را از حافظه ی معمرین هم عصر  بیرون کشیده و در دو اثر ارزشمند خود (جایگاه دشتستان در سرزمین ایران و تحولات اجتماعی برازجان) بتصویر بکشد.

هرچند که شوربختانه امروز استاد سروش اتابک زاده در میان ما زمینیان زمین گیر پر کشید و همچون عقابی تیز پرواز اوج گرفته تا با پرواز خود به آسمان آبی خدا برسد و فرازمینی شود و ما از دانش و داشته های او محرومیم اما دلخوش به آنیم که علاوه بر نوشته های بیشمار او در نشریات محلی و کشوری خالق دو یادگار ماندگار است که هنوز هم این برگهای زرین از منابع معتبر تحقیق برای نسل امروز و فردای واپسین است را برایمان به ودیعت گذارده است.

روحش شاد و به مینو همی جای باد