*دی سامی:

روزل اول عید بی که تو ولات پهن واوی که دِی رضا  هُسِی سِرِ رُو خونه یله میگرده و بونه ی عید دیدنی آجیللِ همسادیلِ میروفه، مو نمیفهمُم ایقه ای زن میخاره اِنگَه نمیکنه؟ میگن دِی عَودو که دِدِشه پاش جر کرده و وَش گفته: پاک آبرومه بردیه و مِی خوشون چِشونه که تُونه کُم لور میری آجیللشونه ری کُت میزنی؟ میگن جرشون گت واویده و بعدِ او دی تو کیچه یم هِمِ بوینِن سلامِ  همدیه نمیکنن.

 راساویدوم آجیلکوعه نادُوم ری میز که هر وقت اومه جَلدی بُخارش و بره دیرُم واوو.

نزیکِلِ پِسین بی که صِدُی زنگِ در اومه، آیفونه زدُوم و از تو خونه صِدُی خِرپ و خرپِ دمپُوییشه اِشناختُم و تارُفِش کردُم بیا داخل.

از وقتی خُوش و رِضو اومدن فقط گیر خاردن بیدن و مو سیلشون میکردُوم که یکشه باز دم در زدن، رفتُم تا دی عَودوعه و تُرِ دی رضا میگرده، همی که دی رضا دیدش گفت عامو ولوم کُنا چه مث بینزه ی قازو وَم چسبیدیه و ولُم نمیکنی؟ دی عودو همطر که چوکوعه مث میتی کامون تو هوا میچرخُوند گفت: اینا هیچت نمیگن خوت حیا کو، هر کی دو تا دون آجیل ناده تو خونش سی عیدش، چه خوت و بچت هر جا رسیدین سر میکنین و خاردن؟ هر چی کردوم نترسوم جلو دی عودوعه بگیروم که صحراش نکنه و آبرو ریزی رَه نندازه.اخو صحراش کرد و مونم بسکه از ای ماجراکو شوکه واویده بیدُوم سردرد بدی گرفتُوم و همونجو تو هالکو دراز کشیدُوم؛ اصن نفهمیدوم کِی خو رفتُوم؛ خو دیدوم مُردُمِه و دی رضا هُسِی بالای قبرم مُنگه میده، نکیر و منکرم هر کی یه چویی قد چو دی عودو دسشونه و هسی میان هِلُم؛ قَدِ کولی کوری التماس نِکیر کردُمه تا بوخشنم، ایسو که نکیر راضی واویده منکر رضا نویمو، دو تا تاپ زِدِنُم و میخواسِن دی رضایه بیارن به جایگاه شهود که خدا را شکر از خو پِهرِسُوم.

اولین کاری که کردوم رفتوم یه کاسه ی آجیلی بردُم دِم خونه ی دی رضا و گفتوم بیه اینایه بگیر، تموماوی باز سیت میارُوم، نمتروم سی دو تا دون آجیل پِی نکیر و منکر یکی دوتا کُنُم، والله بخدا ....