*بانو بوشھری/برازجان:

از اینکہ نوشتن و طنز نوشتن را در ردیف مشاغل سخت دنیا قرار نمی دھند،خیلی خیلی شاکی ام۔

مگر کم ھنری داریم ما خلاقان عرصہ نگارش(ریشخند نزن عزیزم، یہ روز بہ درد ما گرفتار میشیا)۔

اول اینکہ باید ھمہ تن چشم و گوش باشی و تمام سوراخ سمبہ ھای ذھن را بکاوی برای یافتن سوڑہ ۔ بعد ھم کہ خدا بخا از ھفت خانِ انتخاب و نگارش متن مورد نظر گذشتی، می اُفتی در دامِ اینو حذف کنم اونو اضافہ کنم۔ چرا؟ چون علاقہ مند بہ شر درست کردند نیستی و اصول کلہ ات میانہ ای با بوی قرمہ سبزی ندارد۔

اینکہ تأمین جانی و مالی ھم نمی شوی کہ داغی دیگر بر دل و جان است۔ھمیشہ خدا ھم کہ در عقب خطِ مقدمیم ۔و در گمنامی چھرہ و تصویر روزگار می گذرانیم ۔

در کُل اگر عشقِ چھرہ شدن و دیدہ شدن دارید بہ سمت ھنر نوشتن نیاید(والا حالتون خاش ترہ)۔ھمین کہ ما(خودمو عرض می کنم) آلودہ و دچاریم کفایت می کنہ۔

در ضمن اگر یہ زمانی انشاء خوب می نوشتید اصلا یک صدوم ھم فکر نکنین کہ حتما نویسندہ خوبی می شوید ۔منم کہ می بینید اینجا دارم قلم می زنم محض

رضای خدا اینجام۔

کُل ترقی بندہ ھم در این در حیطہ نوشتن از آغاز تا کنون، جھشِ از نوشتن با کاغذ و قلم، بہ تایپ با گوشی موبایل بودہ،ھمین۔

این اواخر ھم کہ از بس تا نصف دلِ شو،برای(جاروف) می نویسم ،ھمی روزلہ کہ سرطان انگشت بگیرم ۔

نمی خوام بترسونمتون، ولی اینا ھمہ خطرات و معایبِ نویسندگی بود ،حالا دیگہ شما خواہ پند گیر،خواہ ملال!

خلاصہ این کہ، اگہ دیدید یہ مدت خبری ازم نیست یقین کنید کہ از بی توجھی افسردگی گرفتم ،آخہ خدا خاشش میا،نہ وامی/ نہ بُن کتابی/ نہ توجھی/نہ تقدیری/۔۔ ھیچی آقا ھیچ۔

با ھمممممہ اینا ولی خب،تمام فیس و غرورم بہ ھمی یہ،کہ مطلبم تو ھفتہ نامہ چاپیمو ۔ او ھم چہ؟اتحاااااااااد جنوب۔