*راضیه بهیان نژاد:

با اینکه شنبه اولین روز کاری هفته و روز کار و تلاش بود ولی تصمیم گرفتم به طبیعت بروم.

ساعت ۲ ظهر بود، نزدیک یه روستا به قصد چیدن خلیلوک (نوعی شوید صحرایی) از ماشین پیاده شدم، چاقویی که داشتم را گم کرده بودم اما به هر شکل مقدار زیادی خلیلوک جمع کردم، در حال چیدن سبزی ها بودم که دیدم دو رمـه از گوسفندان که از چرا به سمت ده و آغل برمی گردند توجه ام را جلب کرد.

باور کنید از بس این صحنه زیبا و رویایی و دلچسب و بی نظیر بود که ذوق کرده بودم. من علاقه زیادی به عکاسی دارم و الان دوره حرفه ای آنرا سپری می کنم.
فوری دوربینم را از ماشین درآوردم از بس شوق داشتم بدون اجازه عمو گله دار شروع کردم به عکس گرفتن و فیلم برداری.

عمو سوار بر الاغ بود و چوپانش که گویا یک افغانی بود بره کوچولوهایی را که از مادر عقب میموندن به گله ملحق میکرد، یه همراه دیگر داشت که با ماشینش به مدد این دو آمده بود اما حس کردم، عمو الاغ سوار فرمونده اصلی باشد.

در حین عکس گرفتن با همون صفای روستایی صدام زد عکس منم بنداز، گفتم چشم و چون با اخلاق پاک ده نشینان آشنا بودم، چندین بار ماشاالله ماشاالله گفتم و آثار خرسندی را در جمال عمو گله دار دیدم، از اونجا جدا شدم و به سوی روستا روانه شدم که ببینم زندگی روستایی چگونه می گذرد. با همان صفا و صمیمیت قبل‌، بکر مونده یا دچار معضل مدرنیته و کلاسیک شده، دیدم زندگی روستایی همان وابستگی به طبیعت و بیابان و کوچه های خاکی، خونه هایی که با خشت و شل ساخته شده است می باشد با درهای چوبی قدیمی با گوسفندانی که با چوپان به بیابان رفته اند و همین ها باعث شده که زندگی در روستا بهترین و قشنگ ترین شکل ممکن را داشته باشه...

دستهای پینه بسته زنان و مردان روستا که نشان از کار و تلاش و زحمت برای زندگی سالم می دهد و چقدر قشنگ بود زندگی توی روستا هنوزم مثل اون قدیماست که مادرم برام تعریف میکرد آروم و بی سروصدا و خیلی خوشم اومد که کسی توی زندگی کسی دخالت نمی کند جز به مهر، در حیاط های روستایی روی همدیگر بازه و همسایه ها از حال و روز هم خبر دارند و غم و شادیاشون رو با هم یکی می دونند، خبری از بوق ماشین ها نبود و از شلوغی و ازدحام، خبری نیست که نیست، خبر از دوز و کلک و کلاهبرداری، کیف قاپی، مخ زنی، نگاه های شهوت آلود، دورنگی و صدرنگی نیست.

هر چه هست عشقه، عشق به خدا به فرزندان به همنوع. بارها شده بود که با خودم گفته بودم آرزو دارم بروم یه گوشه ای خلوت و بی سروصدا، جایی که چند تا گوسفند و مرغ داشته باشه زندگی کنم یا آنرا تجربه کنم. به همین خاطر امروز اومدم به اینجا و شروع کردم به عکس و فیلمبرداری کردن و اینجا بود که گفتم خوشا به حال روستائی و دِه و ده نشین.

در شهری زندگی می کنم که آدم ها بي تفاوت از كنار يكديگر مي گذرند. رفت و آمدهامون کم و زودگذر است، نسبت به همدیگه بی تفاوتیم و از اینکه کسی دچار گرفتاری و درد بشه بي تفاوتیم و با این غرق شدن در شلوغي و هياهو با چشم خودمون داریم مرگ صميميت ها و عاطفه رو می بینیم .

اینو ناگفته نگذارم که تغییراتی هم در بعضی روستاها به وجود آمده که من بسیار بسیار از این موضوع بیمناک  و مایوسم و واهمه دارم که صفای ده در زرق و برق های مصنوعی شهری نابود شود گرچه بعضی از روستاهای زیبای ما دچار این نازیبایی شده است.  قبلا به روستا که وارد می شدیم، نمادهای متعدد روستایی را مشاهده می کردیم، لباس زنان و بچه ها طوری بود که نماد روستا و روستانشینی بود، صدای دلنشین، گُپه گپه، نـعره یا نهرها، بوی اشتهاآور مُشتک و نون نارک گرمه با بوی آتش به گفته خودشون انجال، صدای شیهه اسب ها، اذن مرغ بِسمِل یا همان خروس ها، که اعجاب انگیز، اوقات شرعی را مخابره می کرد. صدای عَرو عَر الاغ ها، بـَهر بور گوسفندان مع مع بَرّه ها، ولی الان از اون لباس های سنتی و رنگارنگ خبری نیست..

همون دختر روستایی که تا دیروز پشت دار قالی می نشست و با اون دستان پینه بسته و هنرمندش بر تار و پود قالی نقش می بست، الان دیگه شاید نباشه یا خیلی کم باشد و همون پدر و مادری که کشاورزی و دامپروری برای کسب روزی حلال می کردند الان دیگه درگیر مشکلات فراوان این دوره شده باشند.

در پایان دعائی می کنم انتظار دارم همرایی ام کنیدـ

رَبّا، الها، تو را به عظمتت سوگند، روستا و ده و ده نشینان ما را، از گزند بلایای ارضی و سمائی و معضلات مدرنیته امروزی مصون و محفوظ دار...