*دی سامی:

دِیم میگو وقتی میرُم پارک و سُرسُره یِ  میوینُم سه تا چی یادُم میا، یکی اولی سرسره ی مدرسه ی  که دِمِش رَد وِیمیدم و دخترله میدیدیم که قوطی لوبیایی دِسِشونه و ویژژ سُر میخارِن وَش میان دومَن؛ البته ناگفته نمونِه که اوسُو دوران ابتدایی هر روز لوبیا سی تغذیه میدادنمون و نمیدونُم سیچه مدرسه ی ما میگفتن لیوان بیارین تا سیتون تو لیوان بریزیم اوما سی بچیل مدرسه ی اونوِری نفری یه قوطی میدادن و میگفتن گوشتم توش هسی! بعضی مُعَلِمَل که حلال و حروم سرشون نِوِیمی میبردن خونشون اوما خیلیاشون عارشون میومه تا نگو یِکشِه یه معلمی میخاسه کارتن لوبیایی بیِره خونه، مستخدم نِنادِشه و گفته حق بچیله نمیدُم، یادومه درگیر واویدن و مستخدم دس معلمکوعه کُرچُند؛ ولی بالاخره کلاس سوم موفق واویدیم بریم یه مدرسه دیگه اما دیه دلُم نِخاس ری سرسره برُم، هیچ دیه لوبیا هم سی تغذیه ندادن.

 یکی دُوُمی سرسره ی  پارکِ خِشِمِ کمال آواد که همیشه از همونجو سگ رُفتُم مینا تا دم فِدَه، اما ایقه که زهلمه بچه خوردیل فضول میرفت زهلمه سگ نمی رفت؛ یکی سومی هم تبلیغ تلویزیون بی که بچیلکو کیک تی تاپ دسشون بی و سر میخاردن میومدن دومن الوتن دیه اینجو سرسره اصلا عددی نبی و همی دوتا خط کج ری کیککو که دل همه ی بچیلِ کیچه یه بُرده بی.

 یه روز غروب دختر وپسر که سردَستمونَم کاظم محقلی خدا بیامرز و کُکاش ابول بی جمع واویدیم که بریم لبنیاتی سیمی که تنها لبنیاتی برازگون هِلِ گاراژ قنبری بی؛پسرل ناها و دخترلم دینداشون، تا نصف ره یم رفتیم اوما دخترل زهلشون رَه میخواسِن واگردن که دُوارِه خِطِلِ کج ری کیک یادشون میومد، زهلشون میرخت و پشیمون ویمیدن، به هر ترتیبی بی رفتیم وِرِ لبنیاتی سیمی اوما گفت مو همچی چی نی ندارم، آخ چه لحظه سخت و غم انگیزی بی، دروغ نی که میگن کُم دِسِتِه میگیره مییِرِت دِمِ خونه ی دشمن، والله بخدا....