*دی سامی

خدا همه ی رفتگانه بیامرزه، زنخالو مانَم عُمرشِ دا وُ شما و یه چَن روزیه که از بینمون رفته وُ حِساوی حالِمونِ پِریشون کِرده.

هِنی روزِ اولِ فاتحش بی که گفتِن اِلّا بُویَس چَن تا دیس حَلوُیَم بو، هر چی گفتیم شیرینی هِسِه خو، دختِرَل گفتن نخیر و نِوِیمو، سی فاتحه دی فلانی هم شیرینی بیده هم حلوا، سی اییَم بُیَس بو، زشته که حلوا نبو؛ هیچ، دختر عامه ی ملکی فتوا دا و نِفِرِ مانه کِرد تو کُدی که حتما بُیَس حلواکو هم انگشت پیچ بو؛ هی پرس و جو که کی بلده انگشت پیچ کنه، مونه نامُوارک گفتم مُو بِلِدُمِه، حالا مانم تو عمرم فقط دوکشه حلوُی انگشت پیچ درست کِرده بیدیم، اییَم کُمِکی.

مونم ایسو دلُم تو دُرُشمون که حلوا وِرُم خراو در بیا و پی هُم بِیگُم رفتیم خونشون و گرفتار حلوا واویدیم و بعد چاس بردیمش تو حسینیه، هِنی که هِنی یِه از ولات سیم زنگ می زِنِن و دستور حلوُیه می گیرِن.

 خلاصه ایکه وِلات ما ای رسمم دارن که سی مراسم فاتحه چاس و شوم می پِزِن وُ همونجو تو حسینیه تعارف مردم میکنِن که بیان خونه ، روز هفتم زنخالو بی و مُلکی «دخترِ زن خالو»از بس تعارف کِرده بی که کِفِ چیل اُوُردِه بی؛ خُومم بسکه خوش آمد گویی کِردِه بیدُم که زُونم دی  زُر نمیخارد، تازه وُ یه نِفِری یَم گفتُم خدا بیامرزت وُ وقتی فهمیدُم که چه گفتُمه دَر رفتُما؛ یاد خدا بیامرز دی اَشکو افتادُم که موقع حرف زدن خیلی میچِپُند، یه روز رفته بیده فاتحه میخواسه بگه خدا فلانیه بیامرزا گفته بیده خدا رحمتش کنه مُروُی همه سالتون بو، ایسو حکایت مانه.

پِسین که رفتیم خونه، ای خونه یَل پُرِ زن واوی که جامون نِبی قِدَم وَرداریم؛ پِی شوم دَر اُوُردن ما دیدیم عامِی مُلکی رفته تو آشپزخونه و سِرِشه کِرده شی چادُر و مث مُنارجنبون میجُنبه، گفتیم عامه والله چِتِه؟ ایسو که ریشه تاک کِردیم تا هاسی میخنده، گفتیم عامه والا چِنه سی مانَم بوگو تا بخندیم؛ تا نگو موقِی تارُف کِردن میخاسِه بوگو بعد نماز سی شوم بییِین خونه، اشتِوا میگفته جونِ خوتون بعدِ شوم بییِین، نِه که بِخِین نییِینا؛ نِمی کی سُکِش میده میگو عامه والله ایقِه گپ واری سیچه میزِنیا.

موقِی که دیِه خونه شلوغ واوی، هَمِمون تو آشپزخونه جمع بیدیم و یه زن غِریوی یَم بینِمون بی که عامه حواسِش وُ او نِبی وُ هر چی ما اشاره مِشاره وُ بُرمَک وَش مینداختیم که گپ نِزِه اصلا نمیفهمی وُ میگفت: خو که مُو گفتُم بعدِ شوم بییِین و ایقه زن سی شوم خاردن مُر واویده!