*دی سامی:

ای زلزله ای که که امسال برازگونه جُبُند مُونِه متوجه ی چَن دسته آدم کِرد: دسته ی اول اونایی بیدِن که فِدَهشون حیاط داره و خُوشونَم بسکه زهلشون میرِه از همو شُو اوِلی که تو فِدَه چادر زِدِنه هنی داخُل نُومِدِنه؛ اینا معلومه زندِیی با کیفیتی دارِن و دِلشون وُ زندِییشون خیلی خاشه، اُوما دلخاشوعَل حواسشون بو که ای دیوارِل فِدّه سست ترِ خونتون نِبو، مثِ دیوارِل فِدَه ما که چِلچاکن و اِی هِمو داخُل بومونیم سنگینتریم؛ یکشِه یادُوم میا زلزله ی گُتی زَه و هر چی وُ عامَم خِلیجه میگفتِن بیُو داخُل، عامه نمیمِدِه و خُودِ بچیلِش تو فِدَه نشسته بیدنه که بوآم از سِرِ کار میا و میگو دِده دی بیو داخُل، عامه میگو میخِی خونه ری سِرُم بُرُمبِه؟ بوآم میگو ایسونم جات اَلد نی و ری سِرِ چَه مُستراو نشستیه، عامه لیک زَه و رفت داخُل وُ دِ نُومه صحرا.

وُ اُما دسته دُیُم زهلشون میره اُما فده نِدارِن، اینا یا مدِتی کوچ میکنِن خونه ی دِی بوآشون یا هر کِشِه که زلزله ی کو بزنه باید همونجُو ویسِکِن بینُم خونه کو میا ری سِرِشون دومَن یا نه، دده ی گُتومم جزو همی دسته ی کوعِه ودخترلِش تا زلزله میا یه تیر شار وِیمِن که بِرِن صحرا، دِدِمَم دِمِ در میگیرشون میارشون داخُل، نویمو خو بری تو پله یَل، خلاصه که دسته ی دوم بِجِی ایکه بیان صحرا باید بوگورزِن داخُل.

بوآم خوش تنها دسته ی چهارمه تشکیل میده، هموسو که زلزله اومه دده م که نومش دی رادین هسه اومده بی دَس بوسی بوآم و طوری زمین تکون خارد که دده م بجای دس بوآ، دِسِ خوشه ماچ کرد، بوآمم هموسو میگو ای چ زلزله ای بی؟ خیلی لنگ بی و ای نمیمِه سنگین تر بی، یا نبُیَد بیا یا ای بیا جوری بو که از هر خونه ای یه نفر در بِرِه، ای چن روز صدای دِرِیل هم که میا هی میا پرس میکنه زلزله بی؟ اگرم بگیم نه، ایقه تکرار میکنه سوالشه تا جواب مثبته بگیره؛.

دسته ی آخرم یکی مث کوکای خُوم که میگو: بُرُمبه یَم راس نویمُم، حتی ای میرُمبِسَم تکون خوش نِمیدا، حتی زلزله کو ای دَس او دِسِشَم کِرد و نِتِرِس راسِش کنه؛ همیشه یَم میگو مال خیلی از وضع زندگانی راضی هِسین که ترس جون دارین، وَش گفتم کوکای جونی ترس جون خُومه ندارما،چه وُ بچه خورده کنم؟ بخالت میمیره آدم؟ شل و کُل ویمی، اوسو میخا یکی کَل بیله و کَل ورداره، نمتروم ری ویلچر بشینما، والله بخدا ...