چند روز پیش که خونه ی خالم دعوتِ شوم بیدیم و سُفره پَهن واویده بی، هر چی بُنگِ زنخالو میدادیم نِمیمَه پِی سفره؛همیطَر که بال سفره ی کو تو دِسُم بی سَر کِردم تو اتاق تا  هُسِی پِی ارشیا نوه ی خالم  خُوت خُوتَک میکنِن، یِواش رفتُم بالُی سِرِشون تا ارشیا  کلش بازی میکنه و زنخالو هم تیز واویدِه که وِرِش یاد بگیره، والله زنخالو سِر نِی پیری  بعض ما جوونل حوصله داره ،حساو کردیمه یه ۱۱۰ سالیش باید بو، خوش تعریف میکنه میگو زِمانیکه رییسعلی دلواری میمِدِه خونشون یادشه، ایسو اِی پُرسِ مُو کنی شوم چه خاردیه اصلا یادُم نمیا؛

ایسونم خدا بخا تازه هُسِی گوگِلِه میکنه و بقول دخترِ عاموم کم کم دندونم در میاره، اَلوِتَن مُو خُومَم که بِحساوَن جِوونُم پاک دندونِلُم خراوِن و حِساوِ نداشتِنه؛ تو ای اُضُیِ بِدِ اقتصادی پیلَم نی بِرُم عَلدِشون کنم کم کم خوشون سِرِ رُو میریزن و خِلاص.

از کار و کِردارِلِ زنخالو سیتون بُگُم که اوسُونَل که تلویزیون تازه دیار اومده بی زنخالو بُخالش ادِمِلِ تو تیلویزون مهمونن و اَنگِرِشون وِیمی که چاس و شوم بِدِشون، خالمم که عروسِشِه  مُنگِه کُش کِردِه بی که سیچه حجابِته جلو اینا رعایت نمیکنی؛ اوسُونَل خُو مثِ ایسو نِبی که زِنَل کمپین بزنن پِی حجاب اجباری رِکِه کنن، اوسُو مخصوصا تو دهاتل زِنَل پاکی تو خونه دسمالکو خار و کوری  سِرِشون بی و دی عادِتَم کرده بیدن.

میگن  زنخالو  تو چلّه ی زمستون نوِه یِلِشه شُنُو داده بیده و بیسیشون کِرده بیده شی پنکه تا خُشکاوِن سُواش پاکی سِرِ رُو سرما خاردِه بیدِن.

یِکشه که حیوونِلِ  تو تلویزون نشون میداده زنخالو بُخالش بِچَش گله اِسِده  اِی دلِش خاش بیده که نگو، یه وقتِلی پِی خُم میگُم کاش مانَم تو حال و هوای زنخالو بیدیم که از همه جا بیخبره، نمیفهمه تِلیت ماس خارده یا گوشتِ خدا تومنی، ما خو کِمِرِمون شی بار پمپرز بچه و شیر خشک خَل واویده دی پُرسِ گوشت و مرخم نمیکنیم. 

خلاصه ایکه خاله زهله نمیکِرد اُینه نی  تو خونه بِیله که زنخالو بُخالش تو اُینه یم یکی دیه نِشِسه، بُویَس سیش معرفی میکردی ای مهمونل کییِن که اومِدِنه تو خونه نِشِسِنه و صحرا نِوِیمِن و نمیرِن خونِشون. هر گاهی یم رفتیمه خونشون از تو اتاق بُنگ میده میگو بگو اینا بُخُوسِنا مِی سیچه تا ایسو بیدارن؟ بنده ی خدا روز و شُوشِه گُم کرده، خدا که مو ایقه پیر نِواوُم که ایزا سِرُم بیا، الوتن هِمیسونم پیرُم، مِی دی پیری چِنه؟ نه دَس دارُم نِه پا هر روزم یه آزاری زِدُمه.

چن روزی بی تا نواویدِی بالیشتش میزه شی چل میگفت میخام برم خونه ی بوآم، و یه جَنگی دِرِ هالِ قفل میکردن تا صَرا نِواوو، بعضی وقتِلَم میگو بوآم و دِیم میخان بیان دیدِنُم، مانَم میگیم آخ که  دِ تو آخرشه، وقتی میگو میخان بیان دیدنُم حتما میخان بیِرِنِش او دنیا؛ هیچ ... ننه روز وُ روز زُچ تِرَم وِیمو ، خُم میفهمم بیشِ ما عمر میکنه.

تازه،عاشق پفک و سس مایونز و نوشابه یم هسه، وُ پفک میگو  زَردو وُ  سس مایونز هم میگو ماسوک؛ وِیمو پِی کِلمه یِلی که میگو یه فرهنگ لغتی نوشت.

دِی گُلسا تعریف میکنه میگو اوسُو که گلسا دنیا اومِدِه بی زنخالو تو طَهوِش نِبیده و میگفته ایشالله بچِه نی یَم گیرِش میا، هنی یم  میگو بِچِه نساخته؟ پاکی پیرزن پیرمردلِکو هِمیزاتِنا، تو پاک خونه یِلَم ای طرز فکرکو هسه، آخو میخام بفهمم ببر مازندرانین که میخِین نسلتون منقرض نواوو؟ ایسو مِی ما چِمونه؟ ما جونِوِریم که میگردیم؟ خُو مانَم بچه ی دی بوآمونیم، والله بُخُدا