اتحاد خبر: وقتی شروع به نوشتن کردم، تمام وجودم سرشار از احساس عجیبی شد. قلم من بار سنگینی را به دوش میکشد، توصیف این ماجرا از قلم و کاغذ به دور است و غم جامعه زیاد ،نمیتوان سکوت کرد. غم مردم را با کلمات وصف کردن و از عمق جان این کلمات را فریاد زدن جسارتی است که به گردن گرفتم.

وقتی موسسه نظر سنجی گالوپ نتایج نظر سنجی اخیر خود را از نظر خنده و شادی اعلام میکند و اعلام میدارد رتبه ایران در بین 138 کشور جهان رتبه 93 را به خود اختصاص داده این یعنی جزء غمگین ترین کشور های جهان هستیم.

شادی جامعه من به چه چیزی بستگی دارد؟

واقعا چرا سخت میخندیم؟!
یکی از اصول هر جامعه مبنی بر برنامه ریزی جهت توانمند ساختن نسل آینده در زمینه های مختلف است، اما آیا حال جامعه ما خوب است؟!

نفت، گاز، معدن، زعفران، خاویار و... همه این ها از دارایی های کشور ماست اما باز هم شکوه از کمبود بودجه داریم. راه های درآمدی کشور های اروپایی کمتر اما در رفاه مردم و توسعه علمی و فنی و مدنی حرف اول را می زنند. همین موضوع باعث شده که با وجود جهان سومی بودن ایران نگاه کشورهای اروپایی همیشه به دنبال کشور ما بوده و هست.

این اواخر صبح که از خواب بیدار می شوم بر عکس روال زندگی شاد و پر انرژی ،از شادی ام کاسته می شود چرا که هر روز باید منتظرتغییر قیمت در اجناس ،دلار، نفت، ارز، طلا، مسکن و حتی همان وعده صبحانه باشم. چگونه باید خود را با این تغییرات نامتعادل سازگار کنیم و در کنارشان شاد زندگی کنیم.

*وقتی 25% بیکار در جامعه از قشر جوان است، این یعنی فقر
*رشوه خواری و رشوه گیری یکی از مسائل رو به رشد در جامعه ما هست، این یعنی عدم اعتماد
*کاهش ازدواج های رسمی و دائم، این یعنی عدم تعهد
*تغییر نظام سنتی خانواده، این یعنی بی ثباتی خانواده
*بیشترین فرار مغزها از کشور، این یعنی فراری دادن آنها
*لغو کنسرت های مجاز و مخالفت با آنها، این یعنی کم رنگ کردن شادی
*پایین بودن فرهنگ رانندگی، این یعنی عدم برقراری نظم و انظباط اجتماعی
*طرز برخورد و نحوه احترام و دیدگاه به خانم ها در جامعه به دلایل مختلف ،این یعنی تفکرات و اعتقادات اشتباه
*استفاده بیش از حد از بوق وسیله نقلیه، این یعنی روشی برای تخلیه فشار عصبی روزانه
*وقتی کانال های ماهواره ای جایگزین رسانه ملی می شوند، این یعنی عدم جذب مخاطب توسط بزرگترین رسانه ملی (تلویزیون)

*آمار بالای خودکشی در بین جوانان و رشد آن، این یعنی عدم امید به زندگی
احتکار اجناس، زمانی که قیمت اجناس سر به فک کشیده این یعنی رواج خودخواهی و طمع...
 
این روزها دیگر نمیتوان از کودکانمان بپرسیم دوست داری در آینده چکاره شوی در جواب شغل های خارق العاده ای را مثال نمیزدند مثلا فضا نورد، دانشمندو... زنده ماندن و زندگی کردن حق هر انسانی است. با آتش سوزی کودکان بی گناه زاهدان دل خیلی ها پر از درد شد و سوخت. بعد از این همه منابع گاز حال باید برای گرم نگه داشتن پیش دبستانی از بخاری نفتی استفاده کنیم!؟

سوالم از مسئولین این است برای گرم نگه داشتن دل مردم هم فکری کردید؟!
برای مادری که صبح با هزاران امید کودک خود را راهی کرد ولی چند ساعت بعد جنازه سوخته تحویل می گیرد جوابی دارید؟! این روزها اعتراض به امنیت حضور عزیزانمان در مدارس زیاد است. این اعتراض ها رو شنیدید؟!

این اولین حادثه در مراکز آموزشی به شمار نمی رود بلکه جزء مرگبارترین حوادث اخیر است.