پارسا:

مادرم به علم پزشکی علاقه شدیدی دارد. این علاقه  نه از باب تحصیل و دانش بلکه از باب تغییرِ سریع مراکز درمانی یا پزشکان است. اصولا تعداد مراجعه این بزرگوار به پزشکان برای بار سوم نمی رسد و سریعا پزشک خود را عوض می کند.

در همان نوبت دوم بعد از اینکه نسخه اش را در داروخانه پیچیدند، دارو ها مستقیم در گنجه ی دارویی منزل دپو می شود. توجیه ایشان اینست که اینها پزشک نیستند و فلان و بهمان. در اکثریت قریب به اتفاق، تعداد اقلام موجود در نسخه حتما باید یک کیسه فریزری را پر کند و گرنه با مراجعه مجدد به ویزیتور پول ویزیت به ایشان عودت داده خواهد شد. پزشکان شهر شیراز را بهترین پزشکان ایران می داند.

اصولا هر مطبی که از والفجر تا دروازه قرآن باز باشد ارجحیت دارد به مطب های کل کشور. یادش بخیر، نزدیک به پنج سال پیش با یک سردرد بسیار جزیی که با استامینوفن ٢٣۵ و حتی با یک تُف آ سی جعفر هم علاج میشد، با اصرار فرمودند که این واویلای آخر است و باید چکاب کامل شوم. از آزمایش خون گرفته تا سی تی اسکن و آنژیوگرافی و... بعد از پرداخت نزدیک به یک میلیون و سیصد هزار تومان مابه التفاوت بیمه و گرفتن نتیجه آزمایش، آقای فوق تخصص فرمودند الحمدلله حال مادران خوب است و هیچ مشکلی ندارند.

قلبا خوشحال شدم ولی ترس و لرز اجازه نمی داد مادر را از این ماجرا با خبر کنم. بعد از ۴٨ ساعت مادر بزرگوارم از صحت و سلامتی خود آگاه شد و با توپ پر و تشر من را مخاطب قرار داد که دیدی گفتم اینها هیچ بلد نیستند. چند میلیون خرج کردیم به راحتی می گویند سالم هستید.

آخه بعد از این همه مریضی باکلاس و دهان پر کن چطوری دلشان آمد بگویند سالم هستید؟ حیف این همه پول نبود؟ گفتم که اینا چیزی بلد نیستند. هیچ دیگر، روز از نو روزی از نو. الان بیمارستان... ‌شیراز، در نوبت آنژیوگرافی هستم بلکه اطبا درد و مرضی برای مامانی پیدا کنند./د