فرهنگ سازی روی سکوی ورزشگاه ها کار یک تشکیلات نیست، وزارت ورزش همراه با سازمان های مرتبط باید به فریاد جامعه برسند، تفاوت نمی کند که کار فرهنگی از بازار آغاز شود یا ورزشگاه ها از آموزشگاه ها یا ....

می گویند چرچیل گفت: سیاست را باید به ورزشگاه ها کشانید و امروز ایران باید فرهنگ کردار، رفتار و گفتار جامعه را از پلکان ورزشگاه ها مجدانه دنبال نماید، هر داوری ممکن است اشتباه کند اما هر اشتباهی با فحاشی اصلاح نمی شود.

جمعه 18 اسفند 91 مسابقه ای بین تیم های فوتبال استقلال و تراکتورسازان در ورزشگاه آزادی به قضاوت سعید مظفری زاده جوان تحصیلکرده « یزدی » و داور بین المللی فوتبال برگزار شد. اهالی فوتبال شرایط استقلال را برای قهرمانی مهیا می بینند و تیم تبریزی هم توانسته با سخت کوشی خود را بالای جدول نگه دارد. روشن بود که اگر استقلال از نظر روحی دچار استرس نشود بازی را خواهد بُرد. در این مسابقه از آرش برهانی حرکتی سر زد که علاقمندان به فوتبال کمتر بیاد دارند و داور برابر مقررات به وی کارت قرمز نشان داد، تعدادی تماشاگر دور از ادب و شئونات انسانی داور را به باد ناسزا گرفتند و هنگامی که مظفری زاده پایان نیمه نخست را که یک بر صفر به نفع استقلال رقم خورده بود سوت زد، با ادبیاتی دور از شخصیت و اصالت ایرانی چنان رفتار زننده ای کردند که برای هر کسی قابل تحمل نبود، ولی آن جوانمرد با اتکاء بنفس تاب آورد و به زمین بازگشت.

انصافا سعید مظفری زاده از جمله داوران جوانی است که به دور از حاشیه ها و با تکیه بر قوانین داوری و « بُرد » بین المللی فوتبال قضاوت می کند و چه شایسته خواهد بود که فدراسیون فوتبال از وی به عنوان داور نمونه و صاحب صفات حمیده و تقوا در قضاوت تجلیلی در خور به عمل آورد. مظفری زاده در سخت ترین شرایط روحی با شرافت و تعهد اخلاقی نه تنها پشت به مردم نکرد بلکه با روحیه ای قوی به میدان برگشت تا شخصیت، اقتدار و صلابت داوری را برای هوادارنما، کمیته داوران و فدارسیون دیکته کند. کار بزرگ او داوری میان دو تیمی بود که دوستداران تیم برنده به او توهین می کردند اما وی بدون توجه به جو حاکم بر استادیوم بازی را شجاعانه و منصفانه قضاوت کرد و به اتمام رسانید.

آقای روپرتر شما تحلیلگر هستید یا گزارشگر؟ متاسفانه در فوتبال ایران برخی امور یا جابجا شده یا در جایی که هستند مسئولیت خود را به درستی نمی دانند، آنچنان که گزارشگر در طول بازی، از داور خرده می گیرد، یا غیر مستقیم به بازیکن حق می دهد اعتراض کند، مثلا می گوید: اعتراض بازیکن تیم ........ را داور نمی پذیرد. آقای گزارشگر! در کجا دیده شده که داور بعد از اعلام خطا تغییر نظر دهد. سرپرست تیم های «ورزشی» باید به بازیکنان بیاموزند که سوت داور اگر صد در صد هم اشتباه باشد قابل تغییر نیست؛ پس اعتراض شما بی مورد است و ممکن است با تبعات آن مثل کارت زرد روبرو شوید. اعتراض به داور و نحوه داوری کار بازیکنان درون زمین نیست (غیر از مواردی که سرمربی با داور چهارم در حد اعتدال می تواند صحبت کند) در غیر اینصورت اعتراض باید وسیله کادر فنی به مدیریت باشگاه اطلاع داده شود و مدیریت باشگاه در صورت اطمینان از مستندات ارایه شده آن را به کمیته داوران فدارسیون تسلیم نماید. به نظر می رسد مفید خواهد بود اگر قبل از برگزاری مسابقات لیگ، تمام تیم ها از فدارسیون درخواست نمایند تا یک داور را به آن ها معرفی نمایند و آن داور طی یک یا دو روز بازیکنان را با خطاها، برخوردها، تقابل با داور، رفتار بازیکن در زمین و مسایل دیگر داوری توجیه نماید، زیرا اعتراض بعضی از بازیکنان نسبت به رای داور مایه شرمساری است یعنی اینکه بازیکن نمی داند که وقتی داور اعلام پنالتی، کرنر، خطا، یا ..... می کند تصمیمش به هیچ وجه قابل برگشت نیست، پس چرا بازیکنان ایران حتی تیم ملی به سمت داور رفته و اعتراض می کنند و عجیب تر آنکه در جریان بازی، بازیکنی با فول بازیکن حریف بر زمین می افتد، تا داور سوت زد او دست خود را بالا آورده و حرکت نشان دادن کارت را به داور تذکر می دهد!! تو با خطا متوقف شده ای، اینکه چنان فولی جریمه اش کارت دارد یا نه به بازیکن مربوط نمی شود. به هر روی اگر باشگاه ها در رسالت خود که بر مبنای: ز نیرو بود مرد را راستی، تیمداری کنند و مسئولان باشگاه تیم های خود را نسبت به وظایف، قوانین و تاکید بر اینکه شما الگوی نوجوانان هستید، آگاه نموده و در صورت تخلف جریمه نمایند، می شود باور کرد که گامی به سوی تغییر در فرهنگ جمعی برداشته شده است.)ب