پارسا*

اینکه برای دولتمردان و بسیاری از مدیران، دوره خدمت را معمولا چهار ساله تنظیم می کنند، سوای اینکه اهداف راهبردی برایشان مشخص است که به آن کار نداریم برای دوستان عزیزی همچون خودم که مرتب به دعوت مدیران ارشد در جلسات شان شرکت می کنیم هم خوب است. نفس تغییر آنهم برای بهتر شدن عالیست اما معمولا در روزهای اول احترام و ارزش توی جلسات آنقدر به دل آدم می نشید که دلت می خواهد فردا هم جلسه باشد و باز هم احترام و کارت هدیه و لوح تقدیر و علی برکت الله. به یمن این چهار سال، مدیران دو سال اول، آنقدر خروجیش را شیرین و تاثیر گذار برای خانواده برگزار می کنند که معمولا خانواده ها هم، مشتاق هستند که در جلسات آینده، همسران گرامیشان شرکت داشته باشند. نه از برای تصمیم گیری های جلسه، بلکه برای تقدیر و تجلیل. بارها مشاهده شده هنگام برگشت از جلسه قبل از سلام و احوال پرسی به بهانه مصافحه و معانقه دستی در جیب شوهرِ به ظاهر آرام، می کنند و هدیه ناقابل را همچون انجلا مرکلِ سیاستمدار تصاحب می شوند. اینها بماند.
نا گفته نماند که رفتن به جلسات، کمی محیط خانواده را هم دچار اختلال می کند و درگیری های خاص خودش را دارد. خاصه بعد از مدتی که بجای میوه نوبرانه، توی جلسات نهایتا بیسکوئیت تخته ایی شورا را می آورند و پاکت پر خیر و برکتی دیگر نیست تا دل والاحضرتان، همسران گرانقدر را راضی نگه داشت. اصلا بحث محتویات پاکت نیست (که البته خوب هم هست) شاد کردن دلِ همسر جان است تا در این وانفسا اجازه دهد بدون دغدغه از وقت ایشان زد و جلسه بعدی یا جیم زدن بعدی را براحتی انجام داد. آخر خودتان خوب می دانید که با تدبیر و امید مدیران چهارساله از سال دوم سبکبال برمی گردی و دریغ از یک لوح سپاس. اینجاست که بعد از مصاحفه و معانقه چنان تحت فشار قرار می گیری. انگار که سانتریفیوژهای IR8 شما را در بر گرفته و چنین و چنانت می کنند که برای جلسه بعدی حتما تیم مذاکرات را جمع کنی و در هتل کوبورگِ ذهنت برنامه ایی بچینی برای جلسات و یا احیانا دورهمی های شبانه ای که طی چند سال گذشته به بهانه جلسه با فلان مدیر و نماینده دایر بوده.
بگذریم که ما مردها همیشه دستی بر آتش داریم و هزار راه نرفته و گزینه های شیک و مجلسی را روی میز داریم برای دور زدن تحریم ها. حالا هر چه قدر نسوان محترم به سان وندی شرمن تحریم های اولیه و ثانویه را اعمال کنند.
گاهی هم لازم است برای رفتن به شب نشینی ها و دورهمی های مردانه، برای خروج از بحرانِ همسران محترم (اینجاش دیگه به سان تیم مذاکره کننده و در راس اون آقا جواد ظریف) ظریفانه بهانه رفتن به جلسات با مدیران ارشد را آورد یا به مقتضیات زمان، سرکشی به چاههای بالادست برازجان را بهانه کرد یا اینکه جهت تقسیم اراضی به ناخا، چمغاری و لرده اعزام شویم. راه برای رسیدن به خدا بسیار است اما، اما و اما. لازم است قبل از حرکت مقدمات لازم را برای خرید پاکات هدیه و لوح تقدیر آماده کرد. بسیار لازم است بدانید که نه سر چاه های بالادست نه کوه های مشرف خبری از هدایا و تجلیل نیست بلکه باید یک روز قبل تشریف برده به بانک و یک کارت هدیه 50 هزار تومانی تهیه کرده تا هنگام رجعت به منزل با روی گشاده تقدیم نمایید به بانو. صد البته با روی گشاده و لبخندی که دندان آسیاب تان رویت گردد. (به روح کوفی عنان قسم مورد داشتیم طرف کارت های هدیه استفاده شده یا سوخته را به تعداد بالا ذخیرسازی کرده و در هنگام بسته بودن بانک و شرایط اضطراری یکی دوتای آن را تحویل سرکار علیه می دهد. روز بعد هم کارت را سریع شارژ مکند یا به بهانه سوخته بودن از شرمندگی وزیر جهاد و کشاورزی در می آید) . یا همیشه با خرید کاغد های ابر و باد و تهیه متون مختلف با امضاء های مختلف دولتی و غیردولتی ( البته جعل امضاء یا بصورت از طرف) و جاساز کردن آن در اتومبیل شخصی خودتان، بقول معروف خشاب تان پر باشد تا در مواقع لزوم و در صورت نبود پاکت پر خیر برکت تقدیم کنید. مواظب باشید نقشه تان نباید لو برود وگرنه دیگر کاری از دست هیچکس، حتی روسیه و چین که شریک تجاری مان هستند هم بر نخواهد آمد. آن وقت است که دیگر نیاز است خودتان کمک کنید تا آن مدیر فلک زده را سریعا بردارند. تا برگردیم به شرایط قبل از تحریم. این یک معامله برد، برد است. مدیری که نتواند چهار سال وضعیت داخلی را کنترل کند تکلیفش مشخص است. قطعا مدیر جدید خواهد توانست دوباره بنیان خانواده ها گرم نگه دارد.